grzyby polifagiczne pasożytujące na dużej liczbie gatunków zaliczanych do odległych taksonów. Należą tu np. Aspergillus sp. i Beauveria sp. pasożytujące nie tylko na owadach, ale także na pająkach, roztoczach i ssakach[2].
Do entomopatogenicznych grzybów należą także grzyby mięsożerne. Tę grupę wyróżniono ze względu na sposób, w jaki atakują swoje ofiary[3].
Danuta Sosnowska w 2013 r. podała, że na świecie opisano ponad 1200 gatunków grzybów entomopatologicznych, a w Polsce 230[4]. Liczba ta jednak ciągle się zmienia, zarówno w wyniku opisywania nowych gatunków, jak i zmian w taksonomii[2]. Grzyby te należą do różnych grup systematycznych. Najwięcej jest ich w rzędach Entomophthorales (owadomorkowce) i Hypocreales (rozetkowce). Do owadomorkowców należą m.in. rodzaje Entomophthora, Entomophaga, Erynia, Neozygites, Pandora i Conidiobolus będące głównie monofagami, do rozetkowców głównie polifagi[5]. Wśród workowców (Ascomycota) najbardziej znane to Beauveria, Isaria, Metarhizium oraz Lecanicilium[2].
Etapy rozwoju choroby
Infekcja. Najczęściej patogen wnika do ciała owada przez rany na jego chitynowym oskórku, rzadziej przez naturalne otwory ciała; otwór gębowy, odbytowy lub przez przetchlinki. Wiele gatunków entomopatogenów potrafi jednak wniknąć także przez nieuszkodzony oskórek. Gdy umocuje się na jego powierzchni, wydziela na nią różne enzymy z grupy proteaz, lipaz i chitynaz, które chemicznie trawią oskórek. Przez powstały ubytek chityny do wnętrza ciała owada wnika strzępka infekcyjna[1].
Opanowanie tkanek w ciele owada. Grzybnia rozrasta się wnikając swoimi strzępkami do jamy ciała i narządów wewnętrznych. Strzępki grzyba wydzielają różne mykotoksyny, które zaburzają reakcje obronne zaatakowanego owada, np. fagocytozę, linienie i inne reakcje obronne. Często powodują także paraliż owada, wskutek czego staje się on powolny, przestaje żerować, a w końcu nieruchomieje przyjmując nienaturalną pozycję. Grzybnia wytwarza typowe dla danego gatunku przetrwalniki umożliwiające grzybowi przetrwanie niekorzystnych warunków środowiska[1].
Rozwijająca się w ciele owada grzybnia uszkadza mechanicznie jego narządy wewnętrzne, a jeszcze bardziej szkodliwe są wydzielane przez nią mykotoksyny. Wskutek skrajnego osłabienia i uszkodzenia ważnych narządów wewnętrznych żywiciel zamiera. Może to w zależności od gatunku grzyba i warunków środowiska trwać różny czas, ale w sprzyjających grzybowi warunkach śmierć owada może nastąpić już w ciągu 24–48 godzin od infekcji. Po jego śmierci grzybnia przerasta ciało owada na zewnątrz i na wystających z ciała strzępkach zaczyna wytwarzać zarodniki, które infekują inne owady[1].
Znaczenie
Największe znaczenie mają te grzyby entomopatogeniczne, które są używane w biologicznej ochronie upraw do zwalczania szkodników. Ich zastosowanie umożliwia zmniejszenie ilości szkodliwych dla przyrody insektycydów. Wykorzystując gatunki należące do rodzajów Beauveria, Isaria, Lecanicillium i Metarhizium wytwarza się mające komercyjne zastosowanie mykopestycydy o działaniu kontaktowym. Mykopestycydy zawierają zarodniki konidialne grzybów entopatogenicznych, często z dodatkiem środków zwilżających (adiuwantów). Mogą być używane do opryskiwania upraw łącznie z insektycydami[6], Na świecie wiodącą rolę w wykorzystaniu mykopestycydów ma Brazylia zużywająca około 43% ich światowej produkcji, na następnych miejscach plasują się Kolumbia i Chiny. Badania wykazały, że ich zastosowanie jest szczególnie efektywne w uprawach pod osłonami. W Europie jednak wykorzystanie mykofungicydów do zwalczania szkodników jest na niskim poziomie, zarówno w uprawie polowej, jak i pod osłonami[2].
Metarhizium anisopliae jest skuteczny także w zwalczaniu komarów, może więc wspomagać zwalczanie malarii[4].
Cordyceps (maczużnik) będący gatunkiem typowym rodziny maczużnikowatych (Cordycypitaceae) znany jest z tego, że w swoim cyklu życiowym kosztem zaatakowanych larw owadów wytwarza wystające z gleby spore przetrwalniki, które w Chinach i niektórych innych krajach azjatyckich są używane w tradycyjnej medycynie[2].
Prowadzi się badania nad wykorzystaniem maczużnika bojowego (Cordyceps militaris) do ochrony lasów przed gradacją szkodników[6].
↑R.R.AntoszewskiR.R., Grzyby drapieżne [online] [dostęp 2014-11-05] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-04](pol.).
↑ abD.D.SosnowskaD.D., Postępy w badaniach nad wykorzystaniem grzybów pasożytniczych w integrowanej ochronie roślin, „Prog. Plant. Prot./Post. Ochr. Roślin” (4), 2013, s. 747–750.
↑J.F.J.F.BischoffJ.F.J.F., S.A.S.A.RehnerS.A.S.A., R.A.R.A.HumberR.A.R.A., A multilocus phylogeny of the Metarhizium anisopliae lineage, „Mycologia”, 101, 2009, s. 512–530.
↑ abD.D.SosnowskaD.D., Biopreparaty grzybowe w biologicznym zwalczaniu szkodników upraw szklarniowych i polowych, „Post. Nauk Roln.” (5), 2005, s. 17–37.
_Fr_448940.jpg)
