Hala Morskie OkoHala Morskie Oko – dawna hala pasterska w polskich Tatrach Wysokich. Należała do niej Hala za Mnichem i Szałasiska. Obejmowała górną część Doliny Rybiego Potoku, tereny wokół Morskiego Oka i Dolinę za Mnichem[1]. Zabudowania pasterskie stały na śródleśnej płaśni Szałasiska[2]. W Dolinie za Mnichem znajdował się w głazach zbudowany z kamieni szałas o rozmiarach 2,6 × 3 m[3]. W 1960 r. łączna powierzchnia hali wynosiła 704,39 ha, w tym halizny stanowiły tylko 41 ha, reszta to nieużytki (527,86 ha), kosodrzewina (80 ha) i las (55,53 ha). Wypas w przeliczeniu na owce wynosił 131 sztuk. Z pasterskiego punktu widzenia wartość użytkowa tej hali była znikoma, gdyż w większości są to obszary wysokogórskie. Wypas powodował zaś tutaj ogromne szkody, ponieważ są to tereny o dużej wartości przyrodniczej. W lasach występuje limba, na skałach obficie roślinność alpejska. Żyją też tutaj duże ssaki: kozice, świstaki, jelenie, rejon penetrują niedźwiedzie[1]. Od wieków wypasali na tej hali Murzańscy, ostatnim wypasającym był baca Jan Murzański z Gronia[3]. Wiosną, zanim na tej wysokogórskiej hali zazieleniła się trawa, wypasał przejściowo na Hali Jaworzyna Rusinowa. Znaczenie przyrodnicze tej hali doceniano już dawno. Wykup hali z rąk licznych jej właścicieli zapoczątkowany został przez Towarzystwo Tatrzańskie już w 1889 r., zakończony został przez Tatrzański Park Narodowy w 1963 r.[2] Po zniesieniu pasterstwa tej hali jej nazwa jest już historyczna, znacznie zaś poprawiły się warunki bytowania roślin i zwierząt w tym rejonie. Jest on obecnie jednym z głównych w Tatrach miejsc występowania dużych ssaków. Zobacz też:Szlaki turystyczne
Przypisy
|