Henri Grappin

Henri Grappin

Państwo działania	Francja
Data urodzenia	28 marca 1881
Data śmierci	24 maja 1959
Profesor
Specjalność: filologia polska
Polska Akademia Umiejętności
Status	członek
Nauczyciel akademicki
uczelnia	Institut national des langues et civilisations orientales
Stanowisko	kierownik katedry języka polskiego
Odznaczenia

Henri Paul Grappin (ur. 28 marca 1881, zm. 24 maja 1959) – francuski pisarz, polonista i slawista. Znawca wschodnich stosunków międzynarodowych, autor podręcznika gramatyki języka polskiego, oraz opracowania dotyczącego historii Polski.

W 1921 objął katedrę języka polskiego w École Nationale (Institut national des langues et civilisations orientales – Państwowy Instytut Języków i Cywilizacji Wschodnich) w Paryżu, którą prowadził do 1951.

W okresie poprzedzającym Konferencję pokojową w Paryżu został powołany w skład komitetu, przygotowującego materiały dla delegacji francuskiej, a następnie w skład działającego równolegle „Comité d`Études Slaves” („Komitet Badań Słowiańskich”). Jednocześnie, jako zagorzały polonofil, w latach 1918–1919 był H. Grappin współpracownikiem Wydziału Politycznego działającego wówczas w Paryżu Komitetu Narodowego Polskiego. Po reorganizacji delegacji polskiej na Konferencję pokojową (01.07.1919) Grappin wszedł w skład nowo powołanego Biura Propagandy, działając z wielkim zaangażowaniem w wielu prowadzonych przez delegację akcjach publicystyczno-propagandowych.

Działalność Grappina w interesie polskim wysoko cenił Roman Dmowski. Wybitny geograf, Eugeniusz Romer, ekspert polskiej delegacji na paryską Konferencję, tak pisał o Grappinie w jednym z przypisów w swym „Pamiętniku paryskim (…)”: Imię Grappina związane zostało w ciągu najbliższych miesięcy i lat niemal ze wszystkimi problemami polskich rewindykacji terytorialnych jako jednego z najtęższych obrońców sprawy polskiej. Powierzone mu zadania spełniał on zawsze nie tylko z niesłychaną sumiennością i znajomością rzeczy, ale też – co naprawdę łatwiejszym było dla niego niż dla któregokolwiek z Polaków zadaniem – umiał trafić do duszy francuskiego społeczeństwa, które przekonywał, nie budząc żadnych podejrzeń, na które każde, nawet najbardziej przedmiotowe polskie plaidoyer było z natury rzeczy narażone^[1].

Za swoją działalność na rzecz polskiej racji stanu został w 1926 odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Uhonorowaniem polonistycznej działalności Grappina było przyznanie mu w 1947 członkostwa Polskiej Akademii Umiejętności.

• Application du principe des nationalités á la question polonaise (Zastosowanie zasady narodowościowej do sprawy polskiej), Paryż 1919;
• Pologne et Lithuanie (Polska i Litwa), Paryż 1919;
• La propriété fonciere sur les territoires de la Pologne historique (Własność ziemska na terenach historycznej Polski), Paryż 1919;
• La terreur ruthene en Galicie (Terror rusiński w Galicji), Paryż 1919;
• Polonais et Tchèques. La question de la Silésie de Teschen, Paryż 1919;
• Histoire de la Pologne des origines à 1922 (Historia Polski od jej początków do 1922), Paryż, Wiedeń: wyd. Larousse, 1922;
• Introduction phonétique à l'étude de la langue polonaise (Fonetyczne wprowadzenie do języka polskiego), Paryż 1944;
• Grammaire de la langue polonaise (Gramatyka języka polskiego) – Paryż (Instytut Slawistyki) 1942, ISBN 2-7204-0054-8

• Mirosław J. Barański : Zapomniany Henri Grappin, w: „Zwrot” nr 10/2009 (719), s. 48–49.