Henryk Michał Barycz

Data i miejsce urodzenia	26 czerwca 1901 Stary Sącz
Data i miejsce śmierci	9 marca 1994 Kraków
profesor nauk humanistycznych
Specjalność: historia kultury i nauki
Alma Mater	Uniwersytet Jagielloński
Doktorat	1926
Habilitacja	1935
Profesura	1946
Polska Akademia Nauk / Umiejętności
Status PAN	członek rzeczywisty
Status PAU	członek krajowy czynny
Doktor honoris causa Uniwersytet Wrocławski – 1984
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet Jagielloński
Multimedia w Wikimedia Commons

Henryk Michał Barycz (ur. 26 czerwca 1901 w Starym Sączu^[1], zm. 9 marca 1994 w Krakowie) – polski historyk, archiwista, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, członek Polskiej Akademii Umiejętności i Polskiej Akademii Nauk.

Był synem Michała i Walerii z domu Korona^[1]. Od 1920 studiował historię na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie w 1926 uzyskał stopień doktora filozofii na podstawie rozprawy Trzy studja do historji kultury XVI wieku. Wśród jego wykładowców byli Stanisław Kot i Wacław Sobieski. Od 1935 był docentem na tej uczelni, habilitację uzyskując po przedstawieniu pracy Historja Uniwersytetu Jagiellońskiego w epoce humanizmu. W 1946 został profesorem nadzwyczajnym, w 1957 profesorem zwyczajnym Uniwersytetu Jagiellońskiego.

W latach 1933–1963 pracował w Archiwum UJ, kierując tą placówką w latach 1934-1950 i 1955-1963.

Przed wyborami do Rady Miasta Krakowa z 1938 został członkiem komitetu Polskiego Bloku Katolickiego^[2].

Wchodził w skład najważniejszych polskich towarzystw naukowych – Polskiej Akademii Umiejętności (członek korespondent 1951) i Polskiej Akademii Nauk (członek rzeczywisty 1973)^[3]. W strukturze PAU był sekretarzem Komisji Historii Medycyny i Nauk Przyrodniczych (1939-1952) oraz sekretarzem Komisji dla Dziejów Oświaty i Szkolnictwa w Polsce (1947-1952).

W 1984 Uniwersytet Wrocławski przyznał mu doktorat honoris causa^[4]. W 1989 został członkiem czynnym reaktywowanej Polskiej Akademii Umiejętności, pełnił w niej do końca życia funkcję wiceprezesa. Pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie^[5][6].

Specjalizował się w historii kultury, nauki i oświaty. Ogłosił szereg publikacji, w tym książkowych, m.in.:

• Szkice z dziejów Uniwersytetu Jagiellońskiego (1933)
• Geneza i autorstwo Equitis Poloni in Iesuitas actio prima (1934)
• J. S. Bandtkie a Śląsk. Z dziejów pierwszych zainteresowań się nauki polskiej Śląskiem (1936)
• Polacy na studiach w Rzymie w epoce Odrodzenia (1938)
• Lata szkolne Marka i Jana Sobieskich w Krakowie (1939)
• Historia Szkół Nowodworskich (1939–1947)
• Andrzej Maksymilian Fredro wobec zagadnień wychowawczych (1948)
• Uniwersytet Jagielloński w życiu narodu polskiego (1948)
• Mikołaj Kopernik, wielki uczony Odrodzenia (1953)
• Dzieje nauki polskiej w epoce Odrodzenia (1957)
• W blaskach epoki Odrodzenia (1968)
• Stanisław Smolka w życiu i nauce (1975)
• Józef Ignacy Kraszewski, czterokrotny kandydat do katedry uniwersyteckiej (1979)
• Śląsk w polskiej kulturze umysłowej (1979)
• Między Krakowem a Warmią i Mazurami. Studia i szkice (1987)

Był również autorem artykułów w Polskim Słowniku Biograficznym, przez lata wchodząc w skład jego Komitetu Redakcyjnego.

W 1928 zawarł związek małżeński z Marią z Nalepów^[1]. Wnukiem historyka jest architekt Rafał Barycz (ur. 1967).

Na prośbę Stanisława Kota napisał dwa hasła pielgrzymki oraz podróże do Encyklopedii staropolskiej Brücknera^[7].

• Aleksander Brückner: Encyklopedia staropolska, tom II. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1990. ISBN 83-01-10360-4.
• Andrzej Śródka, Uczeni polscy XIX i XX stulecia, tom V: Suplement, Agencja Wydawnicza "Aries", Warszawa 2002
• Słownik biograficzny archiwistów polskich, t. II 1906-2001, Warszawa 2002