Hermann Keller

Hermann Keller (ur. 20 listopada 1885 w Stuttgarcie, zm. 17 sierpnia 1967 we Fryburgu Bryzgowijskim^[1][2]) – niemiecki organista, muzykolog i pedagog.

Początkowo studiował architekturę^[1], później uczył się w Lipsku u Maxa Regera (kompozycja), Karla Straubego (organy) i Roberta Teichmüllera (fortepian)^[2]. W 1924 roku obronił doktorat na Uniwersytecie w Tybindze na podstawie pracy Die musikalische Artikulation insbesondere bei ]oh. Seb. Bach^[2]. W latach 1910–1916 był organistą i nauczycielem muzyki w Weimarze^[1]. W 1916 roku został organistą w Stuttgarcie^[1], gdzie od 1919 roku uczył także w Hochschule für Musik^[2]. Od 1928 roku był kierownikiem wydziału muzyki kościelnej i szkolnej tej uczelni, a w latach 1946–1952 jej dyrektorem^[1][2]. Publikował prace dydaktyczne poświęcone m.in. problematyce gry na organach, a także opracowania i wydania utworów organowych^[1].

Zginął w wypadku samochodowym^[2].

(na podstawie materiałów źródłowych^[2])

• Reger und die Orgel (Monachium 1923)
• Schule des Klassichen Triospiels (Kassel 1928, 4. wyd. 1955)
• Schule des Generalbass-Spiels (Kassel 1931, 4. wyd. 1956)
• Schule der Choralimprovisation (Lipsk 1939)
• Die Kunst des Orgelspiels (Lipsk 1941)
• Die Orgelwerke Bachs (Lipsk 1948)
• Die Klavierwerke Bachs (Lipsk 1950)
• Phrasierung und Artikulation (Kassel 1955)
• Domenico Scarlatti: Ein Meister des Klaviers (Lipsk 1957)
• Das Wohltemperierte Klavier von Johann Sebastian Bach (Kassel 1965)