Historia mego wieku i ludzi, z którymi żyłem

Historia mego wieku i ludzi, z którymi żyłem – pamiętnik Franciszka Karpińskiego pisany w latach 1801–1822.

Pierwsza publikacja pamiętnika miała miejsce w 1844, zaś ostateczna redakcja ukazała się w 1897. Pamiętnik ma charakter autobiografii pokazującej duchowy i artystyczny portret pisarza. Taki typ pamiętnikarstwa, odwołujący się do Wyznań Jana Jakuba Rousseau, Podróży sentymentalnej Laurence'a Sterne'a i powieści edukacyjnej, nie był wcześniej obecny w literaturze polskiej. Autor kreuje w pamiętniku swój wizerunek jako osoby cnotliwej i wrażliwej, dokonuje też jednak psychologicznej samooceny i subiektywnej oceny innych ludzi i wydarzeń. Przedstawia także życie prowincjonalnej szlachty i środowisk stołecznych. W tok wspomnień wplecione są humorystyczne anegdoty oraz sentencje i wskazówki moralne.

Rękopis pamiętnika spłonął w Bibliotece Krasińskich w Warszawie w 1944 roku. Drukiem wydano go w 1844 i 1987 roku.

• Teresa Kostkiewiczowa: Oświecenie. Słownik literatury polskiej. Gdańsk: słowo / obraz terytoria; Gdańskie Wydawnictwo Oświatowe, 2007, s. 61. ISBN 978-83-7420-092-9.
• Franciszek Karpiński, Historia mego wieku i ludzi, z którymi żyłem Opracował Roman Sobol (Wydanie przygotowali Elżbieta Aleksandrowska i Zbigniew Goliński), Warszawa 1987, Państwowy Instytut Wydawniczy, ISBN 83-06-01560-6