Działania władz kościelnych w tym biskupa Zbigniewa Oleśnickiego udaremniły też podjęte przez husytów próby ofiarowania korony czeskiej Władysławowi Jagielle lub Witoldowi[1]. W 1433 Jagiełło skorzystał jednak z pomocy wojsk husyckich (rejzy husyckie) w wojnie z zakonem krzyżackim. Problem husycki wywołał wtórnie biskup Zbigniew Oleśnicki, nazywając husytami swych przeciwników politycznych: Abrahama ze Zbąszynia i Spytka III z Melsztyna. Sporadyczne procesy kościelne o „husytyzm” w czasach inkwizycji dotyczyły najczęściej osób niewiele mających wspólnego z doktryną husycką, a będących w konflikcie z lokalnym duchowieństwem.
Ciosem dla sympatyków ruchu husyckiego w Polsce była bitwa pod Grotnikami, stoczona 6 maja 1439 między zwolennikami konfederacji Spytka z Melsztyna a siłami konfederacji biskupa Oleśnickiego. Porażka doprowadziła do całkowitego załamania wpływów ruchu husyckiego w Polsce oraz dalszego wzmocnienia władzy oligarchii, której przewodził biskup Oleśnicki[2]. Husytyzm w Polsce przetrwał do końca XV wieku.
