|
Ignacy Dąbrowski (pisarz)
a.jpg) Ignacy Dąbrowski (ur. 21 kwietnia 1869 w Warszawie, zm. 4 lutego 1932 tamże) – polski powieściopisarz i nowelista, nauczyciel. Mąż Marii Gerson-Dąbrowskiej. ŻyciorysUrodził się w 1869 jako syn Ignacego (urzędnik magistratu) i Anieli z domu Nowickiej[1]. Miał siostry[1]. Uczył się w II Gimnazjum w Warszawie, w 1887 przerwał naukę po szóstej klasie z powodu gruźlicy (miał krwotok z płuc)[1]. Po powrocie do zdrowia celem utrzymania się pracował jako nauczyciel prywatny w domach ziemiańskich, w tym w Rudzie Malenickiej[1]. Leczył się w Krynicy, tam zaczął pisać debiutancką powieść Śmierć, stanowiącą – jako określono w „Kurierze Warszawskim” – pamiętnik suchotnika[1], ukończył ją w Poczekajce. Powieść ukazała się drukiem w 1892 w Bibliotece Warszawskiej i została entuzjastycznie przyjęta przez krytykę przynosząc autorowi rozgłos[1]. Została przetłumaczona na język niemiecki (dwukrotnie), rosyjski (również dwukrotnie) i czeski. W 1893 w „Kurierze Warszawskim” było drukowane jego drugie dzieło pod tytułem Felka[1]. Dwa lata później ukazała się Sonaty cierpienia[1]. Będąc wówczas już uznanym literatem otrzymał od „Tygodnika Ilustrowanego” zamówienie na dwutomowe dzieło pt. Mistrz, lecz po napisaniu około połowy doznał niemocy twórczej, w związku z czym zniszczył dotychczasowy rękopis i zerwał umowę z wydawcą[1]. W późniejszym czasie wydawał tylko epizodycznie nowele, jednocześnie usuwając się w cień środowiska, z którego wcześniej czerpał sławę i rozgłos[1]. W latach 1894–1897 mieszkał w Łodzi, potem przez pół roku mieszkał w Paryżu. Zwiedził Szwajcarię i Włochy, do których miał wracać jeszcze kilkakrotnie. Osiadł w roku 1898 w Warszawie, gdzie mieszkał do końca swego życia. W 1903 ożenił się z Marią Gerson (1869-1942)[1]. Rezygnując z aktywnej pracy pisarskiej zaangażował się w pracę pedagogiczną[1]. Od 1898 uczył geografii i historii w warszawskich szkołach średnich męskich i żeńskich[1], a w latach 1905-1907 także w szkołach Polskiej Macierzy Szkolnej. W 1907 jako Polak został pozbawiony prawa nauczania ww. przedmiotów szkolnych[1]. Do pracy nauczyciela powrócił podczas I wojny światowej[1]. W latach 1915–1919 był członkiem zarządu Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy Polskich, a w 1919 pełnił funkcję prezesa tego towarzystwa. Jako nauczyciel kontynuował pracę w zawodzie po odzyskaniu przez Polskę niepodległości[1]. Od 1920 był etatowym nauczycielem w Gimnazjum Państwowym im. Władysława IV na Pradze, aż do przejścia na emeryturę[1]. Do końca życia sporadycznie publikował swoje prace[1]. Ostatnim planowanym dziełem była trylogia pt. Matka, której pierwsza część ukazała się na łamach „Kuriera Warszawskiego”[1]. Zmarł 4 lutego 1932 w Warszawie w wieku 62 lat po dłuższej chorobie[2][1]. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie po nabożeństwie żałobnym w kościele Świętego Krzyża 10 lutego 1932 (kwatera 39, rząd 4, miejsce 17/18)[1][3]. Rzeźbę portretową Ignacego Dąbrowskiego na pomniku nagrobnym wykonała jego żona, rzeźbiarka Maria Gerson[4]. Dzieła
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Kontrola autorytatywna (osoba): |
||||||||||||||||
