Ignacy Dominik Fijałkowski

Ignacy Dominik Korwin-Fijałkowski

Data i miejsce urodzenia	14 lipca 1783 Andrychów
Data i miejsce śmierci	26 sierpnia 1855 Zawidz
Zawód, zajęcie	naczelny lekarz 1. Dywizji WP Księstwa War.; lekarz w Szpitalu Dzieciątka Jezus;
Doktor
Specjalność: medycyna
Alma Mater	Uniwersytet Wiedeński
nauczyciel akademicki
Uczelnia	Klinika Położnicza Królewski Uniwersytet Warszawski
Okres zatrudn.	1823–1830
Odznaczenia

Ignacy Dominik Fijałkowski (ur. 13 lipca 1783 w Andrychowie, zm. 26 sierpnia 1855 w Zawidzu) – polski lekarz, profesor Królewskiego Uniwersytetu Warszawskiego.

Urodził się 13 lipca 1783 jako syn Bartłomiej i Magdaleny (z d. Zagórska) w Andrychowie. Dzieciństwo i pierwsze nauki pobierał w rodzinnym mieście. Na dalsze nauki został wysłany do Kolegium Pijarów w Podolińcu a następnie do Królewskiego Liceum w Zamościu. W 1801 rozpoczyna studia filozofii i teologii na Uniwersytecie Wiedeńskim by ostatecznie uzyskać tytuł doktora na wydziale medycyny na podstawie publicznie obronionej pracy "De fistula ani et castratione".

W 1809 przybywa do Warszawy i rozpoczyna praktykę lekarską w Szpitalu Św.Rocha. W lipcu następnego roku zostaje mianowany naczelnym lekarzem^[1] w 1 Dywizji Wojska Polskiego Księstwa Warszawskiego. W 1813 rozpoczyna pracę w Szpitalu Dzieciątka Jezus i pracuje w nim jako naczelny lekarz do 1840.

Stanowisko profesora Kliniki Położniczej Królewskiego Uniwersytetu Warszawskiego obejmuje w 1823 oraz kieruje szkołą akuszerek. W trakcie powstania listopadowego prowadzi z zaangażowaniem i poświęceniem lazaret wojskowy, i podziękowaniu został publicznie wyróżniony w prasie warszawskiej przez ówczesnego gubernatora Warszawy gen. Krukowieckiego.

W 1834 Fijałkowski zostaje dyrektorem oraz wykładowcą reaktywowanego Instytutu Położnictwa w Warszawie. Od 1838 zasiada w Radzie Lekarskiej Królestwa Polskiego i w następnym roku zostaje członkiem honorowym Paryskiego Towarzystwa Naukowego Fizyki i Chemii. Był współzałożycielem Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego i członkiem Towarzystwa Lekarskiego Wileńskiego, Towarzystwa Królewskiego Przyjaciół Nauk w Warszawie, Towarzystwa Dobroczynności.

W uznaniu zasług w 1829 Izydor Fijałkowski został odznaczony Orderem św. Stanisława a następnie św. Włodzimierza IV klasy. W roku 1840 zostało mu nadane szlachectwo i prawo do herbu Czarnowron.

Po przejściu na emeryturę zakupuje w 1851 majątek Zawidz i w następnym roku wyprowadza się z Warszawy. Przenosi się tam razem ze swoją drugą żoną Marianną Barbarą (z d. Mariańska)^[a] oraz trójką dzieci: Zygmuntem, Tytusem i córką Lojolą Wandą.

W czerwcu 1853 umiera jego żona i w dwa lata później, 26 sierpnia 1855 w swoim majątku umiera Ignacy Dominik Fijałkowski. Pochowany został na cmentarzu w Zawidzu Kościelnym.

W swojej pierwszej publikacji "Początki chirurgii" zawarł doświadczenia z pracy w wojsku: klasyfikację ran, sposoby usuwania ciał obcych, opatrywania i leczenia ran.

• Początki chirurgii, Wrocław 1811^[1]
• Rozprawa mająca za cel oświecenie ludu wiejskiego w Polsce, czego ma się wystrzegać, dla uniknięcia niewczesnej śmierci i słabości rozmaitych, Warszawa 1819
• Uber das Kindbetterinnenfieber, Warszawa 1829
• O używaniu occianu ołowiu (sacharum saturni) w wypróżnieniach niszczących, Warszawa
• Trzy spostrzeżenia dr. Fijałkowskiego o skołowaceniu ciała, Warszawa
• Zbiór wszelkich wiadomości potrzebnych akuszerce, Warszawa 1842

• S. Orgelbrand: Encyklopedia Powszechna. T. VIII. Warszawa: S. Orgelbrandt, 1861, s. 824-825. [dostęp 2021-01-16]. (pol.).
• Wiesław Bąk. Pamięci doktora Ignacego Fijałkowskiego. „Nowiny Andrychowskie”. 266 (2), s. 34-35, luty 2013. Andrychów: www.nowiny.andrychow.eu. [dostęp 2021-01-15]. (pol.). 
• Maria J. Turos. Udział lekarzy wojskowych w organizacji Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego. „SKALPEL”. XXIX (nr 5), s. 10, 13, maj 2020. Warszawa: Wojskowa Izba Lekarska. ISSN 1230-493x. [dostęp 2021-01-16]. (pol.).