|
Ignacy Raczkowski (ur. 10 listopada 1896 w Miegianach, zm. 11 maja 1943 w Rothesay) – kapitan administracji (artylerii) Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 10 listopada 1896 w majątku Miegiany, w ówczesnym powiecie kowieńskim guberni kowieńskiej, w rodzinie Józefa i Stefanii z Urbanowiczów[1][2]. Osiem klas gimnazjum ukończył w 1915 w Petersburgu[1]. 15 grudnia 1915 został wcielony do armii rosyjskiej[1]. W następnym roku ukończył szkołę oficerską[1]. 14 września 1917 zgłosił się do Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego w Moskwie i pozostawał tam do 5 lipca 1918[1]. W grudniu tego roku wrócił na terytorium ówczesnej Republiki Litewskiej[1].
W końcu grudnia 1918 przyjechał do Warszawy, gdzie 10 stycznia 1919 wstąpił do Wojska Polskiego[1]. 21 marca 1919 został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika, zaliczony do I Rezerwy oraz powołany do służby czynnej na czas wojny aż do demobilizacji i przydzielony do Rezerwy Oficerów WP[3]. W czerwcu tego roku został przydzielony do XI ćwiczebnego dywizjonu w Zajezierzu k. Dęblina, a następnie wcielony do nowo powstałego 9 pułku artylerii polowej i wyznaczony na stanowisko młodszego oficera 2. baterii[4]. Wyróżnił się 5 września 1920 w walkach z bolszewicką 1 Armią Konną[5]. Rozkazem Dowództwa 3 Armii nr 48 z 27 listopada 1920 został odznaczony Orderem Virtuti Militari[1]. Ówczesny kapitan Tadeusz Olgierd Kozakiewicz we wniosku na odznaczenie wspomnianym orderem napisał:
w dniu 5 września 1920 roku w czasie akcji na Kułakowicze, Stepankowicze, Moniatycze, zdołała się przerwać na tyły własnych wojsk, kawalerja nieprzyjacielska w sile 4. szwadronów, która zaatakowała wieś Stepankowicze, lecz szarża ta została odparta przez 2-gą baterię 9 pap, która kartaczami na odległości 100 m strzelała do szarżującej kawalerii nieprzyjacielskiej, rozpraszając takową i przeprowadzając potem uciekającego w popłochu nieprzyjaciela przez 4 kilometry ogniem artyleryjskim. Nieprzyjaciel zostawił na przedpolu baterii kilkadziesiąt trupów końskich i ludzkich. Odznaczył się w powyższej akcji pporucznik Raczkowski Ignacy, dowódca baterii, który będąc przez cały czas przy baterii, sam kierował ogniem i swoją zdecydowaną postawą dodawał otuchy żołnierzom baterii. Przyczynił się do uratowania ogólnej sytuacji[1].
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku jako oficer zawodowy i kontynuował służbę w 9 pułku artylerii polowej w Białej Podlaskiej[6][7][8][9]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 488. lokatą w korpusie oficerów artylerii[10][11][12]. 12 kwietnia 1927 prezydent RP nadał mu stopień kapitana z dniem 1 stycznia 1927 i 27. lokatą w korpusie oficerów artylerii[13][14][15]. W sierpniu 1931 został przeniesiony z Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie do 1 pułku artylerii przeciwlotniczej w Warszawie[16][17]. W marcu 1934 pełnił funkcję adiutanta pułku[1].
Później, w tym samym stopniu i starszeństwie, został przeniesiony do korpusu oficerów administracji, grupa administracyjna[18]. W marcu 1939 służył w 9 dywizjonie artylerii przeciwlotniczej w Brześciu, pełniąc obowiązki II zastępcy dowódcy dywizjonu (kwatermistrza)[19].
Zmarł 11 maja 1943 w Rothesay na szkockiej wyspie Bute i został pochowany na tamtejszym cmentarzu[2][20].
W 1924 w Białej Podlaskiej ożenił się z Jadwigą z Szejnertów, siostrą Haliny, Ireny i Stefana Władysława (ur. 1905), kapitana piechoty Wojska Polskiego[21][22]. Halina Szejnert tego samego dnia co Jadwiga, w tym samym kościele, wzięła ślub z Ryszardem Tomaszem Ługowskim (1897–1940), kapitanem artylerii Wojska Polskiego, zamordowanym w Charkowie[23][24][25].
Ordery i odznaczenia
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Ignacy Raczkowski. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.40-3078 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-05-20].
- ↑ a b Wykaz poległych 1952 ↓, s. 32.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 37 z 3 kwietnia 1919, poz. 1178.
- ↑ Nowak 1929 ↓, s. 3, 6.
- ↑ Nowak 1929 ↓, s. 32.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 291.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 731.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 654.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 383.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 210.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 825.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 749.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927, s. 123.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 170.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 192.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931, s. 236.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 727.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 300.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 771.
- ↑ Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2024-05-20].
- ↑ Szejnert 2018 ↓, s. 12–13.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 66, 617.
- ↑ Szejnert 2018 ↓, s. 13.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 171, 728.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 313.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-05-20].
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939–1946. Londyn: Instytut Historyczny im. gen. Sikorskiego, 1952.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Józef Nowak: Zarys historji wojennej 9-go pułku artylerii polowej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Małgorzata Szejnert: Wyspa Węży. Kraków: Wydawnictwo Znak, 2018. ISBN 978-83-240-5358-2.
|
