|
Igor Bełza
Igor Fiodorowicz Bełza, ros. Игорь Фёдорович Бэлза (ur. 8 lutego 1904 w Kielcach[1][2][3], zm. 5 stycznia 1994 w Moskwie[3]) – rosyjski muzykolog i kompozytor. ŻyciorysBył synem Polaka i Rosjanki[2]. Studiował w Konserwatorium Kijowskim u Borysa Latoszynskiego[1], następnie w latach 1925–1941 był wykładowcą tejże uczelni[1][2]. Od 1942 do 1949 roku wykładał w Konserwatorium Moskiewskim[1][2]. Od 1954 roku był pracownikiem Akademii Nauk ZSRR[2], gdzie w 1961 roku został profesorem Instytutu Słowianoznawstwa[1]. Komponował symfonie i inne utwory orkiestrowe, utwory kameralne i fortepianowe, a także muzykę filmową[1]. Był członkiem Towarzystwa im. Fryderyka Chopina i Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków[1]. Odznaczony został Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Odznaką honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej”[1]. Doktor honoris causa Uniwersytetu Karola w Pradze (1967)[1]. W swojej pracy naukowej zajmował się muzyką krajów słowiańskich, ze szczególnym uwzględnieniem muzyki polskiej[1][2]. Na podstawie badań archiwalnych opublikował ponad 60 nieznanych wcześniej utworów polskich[1], w tym kompozycje Michała Kleofasa Ogińskiego, Feliksa Ostrowskiego i Marii Szymanowskiej[2]. Opublikował liczne prace, m.in. Istorija polskoj muzykalnoj kultury (3 tomy, Moskwa 1954–1972; polski przekład pierwszych 2 tomów pt. Między oświeceniem i romantyzmem. Polska kultura muzyczna w początkach XIX w., Kraków 1961), Oczierki nazwitija czeszskoj muzykalnoj klassiki (Moskwa 1951), F. F. Chopin (Moskwa 1960), a także szereg prac monograficznych poświęconych m.in. Mieczysławowi Karłowiczowi, Marii Szymanowskiej, Antonínowi Dvořákowi i Michałowi Kleofasowi Ogińskiemu[1]. W 2015 roku w Muzeum Narodowym w Kielcach odsłonięto poświęconą mu tablicę[4]. Przypisy
Kontrola autorytatywna (osoba): |
||||||||||||||
