|
Irena Horecka
Irena Horecka, właśc. Irena Bronisława Hones, po mężu Loevy, w czasie okupacji używała nazwiska Magdalena Troszczyńska[1] (ur. 4 listopada 1902 w Warszawie[2], zm. 24 stycznia 1978 tamże) – polska aktorka teatralna i filmowa. ŻyciorysUrodziła się w rodzinie Zygmunta Honesa (zm. 1920) i Emilii z Reynelów (zm. 1954)[2][3]. Ukończyła gimnazjum L. Rudzkiej w Warszawie[2]. W teatrze debiutowała w 1921 (stołeczny Teatr Dramatyczny, w którym spędziła jeden sezon). Latem 1922 grała w objazdowym teatrze, który pokazywał swe przedstawienia m.in. w Płocku i Brześciu, a od nowego sezonu była aktorką Teatru Miejskiego w Lublinie. Kolejne sezony spędziła w Krakowie (Teatr „Bagatela”, 1923/1924) oraz w Warszawie (Teatr im. Wojciecha Bogusławskiego, 1924/1925). Latem 1925 występowała w Teatrze „Szkarłatna Maska”, a od nowego sezonu związała się na sześć sezonów z Teatrem Miejskim w Łodzi (sezony 1925/1926 do 1930/1931). Latem 1931 r. grała w spektaklach objazdowych Rewii Artystów Scen Warszawskich, a jesienią wróciła to stolicy. Pierwszy sezon spędziła w Teatrze Ateneum, kolejny − w Teatrze Kameralnym. Wcześniej, latem 1932, występowała w programach kabaretu „Banda”, dla którego teksty pisał m.in. Marian Hemar. Udzielała się również w kabarecie „Femina”. W latach 1935−1936 gościnnie występowała na scenach w Kaliszu, Poznaniu i we Lwowie. Sezon 1936/1937 przypada na ponowny angaż w łódzkim Teatrze Miejskim, a następny − w warszawskim Teatrze Ateneum. W czasie II wojny światowej występowała w Teatrze Wojska Polskiego w Lublinie (lata 1944−1946), a następnie w Łodzi. Po zakończeniu wojny, w latach 1946−1949, pracowała w Teatrze Kameralnym w Łodzi. W 1949 trafiła do warszawskiego Teatru Współczesnego, gdzie pozostała do końca życia (w okresie połączonej dyrekcji 1954−1957 także na scenie Teatru Narodowego). Wśród najwybitniejszych powojennych dokonań teatralnych Ireny Horeckiej wymieniane są[1] m.in. role Gospodyni w Weselu Stanisława Wyspiańskiego (1944), Amandy w Szklanej menażerii Tennessee Williamsa (1947), Akuliny Iwanowny w Mieszczanach Maksima Gorkiego (1951), Wdowy w Ich czworo Gabrieli Zapolskiej (1952), tytułowa w Pensji pani Latter na podst. I tomu powieści Emancypantki Bolesława Prusa (1954), Elżbiety w Marii Stuart Friedricha Schillera (1955) oraz Betty Dulfeet w wybitnej realizacji Kariery Artura Ui Bertolta Brechta, gdzie zagrała u boku Tadeusza Łomnickiego (1962). W latach 1950−1981 występowała w słuchowiskach Teatru Polskiego Radia. Współpracowała przy dubbingowaniu filmów. Zmarła w Warszawie, pochowana na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 204-5-27)[3]. Role teatralne
Role w Teatrze Telewizji
Filmografia
Ordery i odznaczenia
Upamiętnienie
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Kontrola autorytatywna (osoba): Identyfikatory zewnętrzne:
|
||||||||||
