Duchowny katolicki, w latach 1765-1774 kanonik krakowski, w 1774 mianowany biskupem tytularnym Euroea (Evaria) i koadiutoremdiecezji kujawskiej, w pełni rządy diecezją przejął w 1777. W 1778 r. został powołany na przewodniczącego deputacji do rewizji skarbu litewskiego, gdzie wykrył nadużycia finansowe W r. 1780 wszedł w skład Rady Nieustającej[4]. W okresie prac Sejmu Wielkiego, był przeciwnikiem Rosji i zwolennikiem reform w oparciu o Prusy. Swymi wystąpieniami w sejmie przyczynił się do obalenia Rady Nieustającej, podobnie przemawiał za wycofaniem wojsk rosyjskich z granic Rzeczypospolitej[5]. Był członkiem konfederacji Sejmu Czteroletniego[4]. Wybrany członkiem wyłonionej w 1788 roku przez Sejm Czteroletni Deputacji Interesów Zagranicznych[6]. Podczas obrad Sejmu Czteroletniego członek stronnictwa patriotycznego i zwolennik Konstytucji 3 Maja, oraz jej współtwórca, z jej promulgacją ogłosił specjalny list pasterski przesycony duchem patriotycznym i zarządził w swej diecezji nabożeństwa dziękczynne[5]. 2 maja 1791 roku podpisał asekurację, w której zobowiązał się do popierania projektu Ustawy Rządowej[7]. Członek Zgromadzenia Przyjaciół Konstytucji Rządowej. 23 sierpnia 1792 roku złożył w Warszawie akces do konfederacji targowickiej[8]. Wspierał powstanie kościuszkowskie.
↑Krzysztof R. Prokop, Wiadomości do biografii biskupów oraz opatów i ksień z ziem Rzeczypospolitej Obojga Narodów z osiemnastowiecznej prasy warszawskiej doby saskiej i stanisławowskiej (1729-1795), w: Archiwa, Biblioteki I Muzea Kościelne, t. 86, 2006, s. 317.
↑ abKawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, 2008, s. 224.
↑Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965-1999. Słownik biograficzny, Warszawa 2000, s. 388.
↑ abKalendarzyk narodowy y obcy na rok ... 1792. ..., Warszawa 1791, s. 307.
