Język selkupski
Język selkupski (dawniej określany jako język ostiak-samojedzki)[2] – język z grupy języków samojedzkich należących do rodziny uralskiej. W 1989 r. podano, że ma 1800 użytkowników[3]. Według danych z 2010 r. posługuje się nim nieco ponad 1000 osób[4]. Dawniej służył jako regionalna lingua franca[4]. Selkupski razem z wymarłym językiem kamasyjskim (sajan-samojedzkim) należy do południowego zespołu języków samojedzkich. Używany jest przez ludność zamieszkującą zachodnią Syberię, między rzekami Ob i Jenisej. W języku selkupskim występuje kilka (ok. 5) zróżnicowanych dialektów. Różnice między poszczególnymi dialektami są dość duże, nawet sama nazwa języka selkupskiego w każdym z dialektów jest nieco odmienna. Po selkupsku język ten nazywany jest (w poszczególnych dialektach tego języka): šöľqumyt әty, čumyľ qumyt әty, śüssü qumyt әty, šöš qumyt әty, tüj qumyt әty. T. Salminen (2007) uznaje selkupski za grupę trzech języków (północny, centralny, południowy)[5]. Najwięcej użytkowników ma selkup północny[3]. Język selkupski należy do języków zagrożonych wymarciem, jest bowiem wypierany przez język rosyjski. Do zapisu języka selkupskiego stosowana jest cyrylica; język ten w formie pisemnej pojawił się po roku 1930. AlfabetAlfabet selkupskiego języka literackiego (oparty na dialekcie tazowskim)[6]:
Zobacz teżPrzypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne |