Języki paleobałkańskie

Języki paleobałkańskie, także: paleobałkańska liga językowa – postulowana liga języków z rodziny indoeuropejskiej, używanych w starożytności na terenach Półwyspu Bałkańskiego i wtórnie rozprzestrzenionych (na skutek inwazji ludnościowej) także na terytorium Azji Mniejszej. Obejmuje języki poświadczone na Półwyspie Bałkańskim:

• macedoński i blisko z nim spokrewniony epirocki;
• iliryjski;
• tracki;
• bieski;
• dacki;
• peoński (pajoński);
• liburnijski;
• panoński;
• praalbański, z którego rozwinął się język albański.

Na terenie Azji Mniejszej i Półwyspu Bałkańskiego używane były języki:

• starożytne helleńskie – starogrecki (z mykeńskim);
• myzyjski;
• frygijski.

Wyłącznie na obszarze Azji Mniejszej używane były języki:

• bityński.
• ormiański.

Ponieważ języki te, poza greką, albańskim i ormiańskim, są słabo zaświadczone, trudno jednoznacznie wyrokować o ich stopniu pokrewieństwa genetycznego. Językoznawcy są jednak zgodni, że język liburnijski blisko spokrewniony z wenetyjskim nie należał do tej samej gałęzi języków indoeuropejskich, co starogrecki i macedoński. Pewne typologiczne podobieństwa skłaniają jednak językoznawców do łączenia tych języków w ligę.

Liga paleobałkańska tworzy substrat językowy dla wielu współczesnych języków Bałkanów, w tym dla rumuńskiego i współczesnego macedońskiego.