|
Jan Florian Drobysz Tuszyński
 Jan Florian Drobysz Tuszyński (ur. 21 czerwca 1640 w Zabłociu koło Żytomierza, zm. 3 kwietnia 1707 w Zamościu) – towarzysz jazdy[1], polski pamiętnikarz, stolnik żytomierski, od 1677 gubernator ordynacji zamojskiej. ŻyciorysWywodził się ze szlacheckiej (ziemiańskiej[2]) rodziny Drobyszów rozrodzonej na ziemiach ruskich, m.in. na Wołyniu i w województwie kijowskim[3]. Od 11 roku życia był w wojsku[4], najpierw jako czeladnik w poczcie swojego brata, potem jako towarzysz pancerny (od 1655)[5]. Walczył ze Szwedami (potop, 1655–60), Rosjanami (m.in. bitwa pod Cudnowem, 1660; wyprawa zadnieprzańska, 1663–64), Kozakami, Tatarami (m.in. wojna polsko-kozacko-tatarska, 1666–1671, np. jako towarzysz roty kozackiej Jerzego Wielhorskiego w bitwie pod Brahiłowem) i Turkami (m.in. bitwy pod Chocimiem i pod Żurawnem) oraz w trakcie rokoszu Lubomirskiego (pod Mątwami)[6]. Pisał pamiętniki bliskie raptularzowi. Stworzył opis swojego żołnierskiego życia (służył w wojsku przez 20 lat: 1656–1677), zamieścił informacje na temat rodziny i nakazy moralne dla potomnych. Pamiętniki zostały wydane z rękopisu we Wrocławiu w 1954 pt. Dwa pamiętniki z XVII wieku[7]. Służąc Marcinowi Zamoyskiemu, został stolnikiem żytomierskim[8]. W Zamościu był burgrabią i właścicielem kamienicy przy rynku (obecnie Staszica 23)[9]. Został pochowany w rodzinnym grobowcu w kościele św. Piotra w Zamościu[8]. Zobacz teżPrzypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||
