|
Jan Jastrzębski (major artylerii)
 Jan Stanisław Jastrzębski h. Ślepowron (ur. 23 kwietnia 1892 w Samborze, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – polski prawnik[1], major dyplomowany artylerii Wojska Polskiego, burmistrz Lubartowa, ofiara zbrodni katyńskiej. ŻyciorysUrodził się 23 kwietnia 1892 w Samborze, w rodzinie Mariana i Olimpii z Wesołowskich. Ukończył gimnazjum w Stanisławowie (1910), wydział prawa na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie i Wyższą Szkołę Wojskową[2]. W latach 1908–1910 był członkiem Stowarzyszenia Młodzieży Polskiej w Stanisławowie. Podczas I wojny światowej, w latach 1914–1918, służył w armii austriackiej. W Wojsku Polskim został awansowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Służył w 6 pułku artylerii polowej. We wrześniu 1923 został przydzielony do Oddziału I Sztabu Generalnego[3][4][5]. Został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925. Pełnił funkcję dowódcy I dywizjonu 2 pułku artylerii polowej Legionów w Kielcach[6]. W grudniu 1929 został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie na stanowisku szefa oddziału[7][8][9]. W listopadzie 1932 został zwolniony z zajmowanego stanowiska w Sztabie Głównym i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I, a z dniem 31 marca 1933 przeniesiony w stan spoczynku[10][11]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Wilejka. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr III. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[12]. Od stycznia 1935 był burmistrzem miasta Lubartowa. Ponadto był m.in. prezesem oddziału powiatowego Związku Straży Pożarnych, przewodniczącym powiatowego Komitetu Zimowej Pomocy Bezrobotnym, wiceprezesem powiatowego Związku Rezerwistów, członkiem powiatowej Rady Szkolnictwa oraz członkiem zarządu Związku Elektryfikacyjnego w Lublinie[2]. Po wybuchu II wojny światowej przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu nr II w Lublinie. W czasie kampanii wrześniowej – po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 – w nieznanych okolicznościach wzięty do niewoli sowieckiej i przewieziony do obozu w Starobielsku[13]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach[13], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[14]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 3903[13]. W 1927 ożenił się z Jadwigą Stefanowską[2]. Ordery i odznaczenia
Upamiętnienie5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[17][18][19]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[20][21][22]. W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia” został zasadzony Dąb Pamięci honorujący Jana Jastrzębskiego przy Zespole Szkół w Wohyniu. Jego grób symboliczny znajduje się na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 179-5-26,27)[23]. Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
Kontrola autorytatywna (osoba): |
||||||||||||||||||||||||
.JPG)
