|
Janusz Wrona
Janusz Wrona (ur. 11 maja 1953) – polski historyk, profesor nauk humanistycznych, nauczyciel akademicki. ŻyciorysUkończył I Liceum Ogólnokształcące im. Stanisława Staszica w Lublinie, następnie studia historyczne na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej. W 1985 na tej samej uczelni uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych. W 1996 na podstawie rozprawy zatytułowanej System partyjny w Polsce 1944–1950. Miejsce – funkcje – relacje partii politycznych w warunkach budowy i utrwalania systemu totalitarnego został doktorem habilitowanym nauk humanistycznych w zakresie historii. W 2014 otrzymał tytuł profesora nauk humanistycznych. Od 1977 pozostaje pracownikiem naukowym UMCS, od 2002 na stanowisku profesora nadzwyczajnego. Związany z Zakładem Historii Najnowszej, a od 2004 z Zakładem Historii Społecznej XX wieku w Instytucie Historii. W pracy naukowej zajmuje się głównie historią najnowszą Polski. W latach 1973–1990 należał do Stronnictwa Demokratycznego[1]. W okresie 1980–1981 działał również w NSZZ „Solidarność”. Na przełomie lat 80. i 90. był współpracownikiem Zakładu Badań nad Ruchem Demokratycznym przy Centralnym Komitecie SD[2]. Zajmował się wówczas badaniem czarnych i białych plam w historii Stronnictwa Demokratycznego, w tym infiltracji ugrupowania przez komunistów. W późniejszym okresie stał na czele komisji zorganizowanej przez Józefa Życińskiego zajmującej się badaniem represji i inwigilacji duchowieństwa i środowiska naukowego KUL przez funkcjonariuszy SB[3]. Był także członkiem rady programowej periodyku „Pamięć i Sprawiedliwość”. Wybrane publikacje
Przypisy
Bibliografia
Kontrola autorytatywna (osoba): Identyfikatory zewnętrzne:
|
||||||||||||||
