Jaskinia Lodowa Mułowa (Pod Uskokiem, Lodowa w Mułowej) – jaskinia w Tatrach Zachodnich, w Dolinie Mułowej. Wejście do jaskini znajduje się w północno-wschodniej ścianie Miętusiej Kazalnicy, na wysokości 1680 metrów n.p.m.[1], w górnej części Mułowego Progu[2]. Ze względu na zalodzenie nie pozwalające okresowo na dostęp do części korytarzy jaskinia jest nie do końca zbadana. Długość odkrytych korytarzy wynosi około 400 metrów (z czego 120 metrów szacowanych), a jej deniwelacja 69 metrów[1][3][4]
Przekrój jaskini
Opis jaskini
Jaskinia charakteryzuje się tym, że lód utrzymuje się w niej bez większych zmian przez cały rok[1].
Główną częścią jaskini jest Studnia Cieni o głębokości 38 metrów. Z otworu wejściowego trzeba iść się do niej krótkim korytarzykiem, a następnie lodową pochylnią do salki, w której się zaczyna. Na pokryte lodem dno studni z którego prowadzi korytarz do niewielkiej salki i dalej w dół do piaszczystego syfonu (najniższy punkt jaskini) można się dostać:
Otoczenie Wielkiej Świstówki
zjeżdżając studnią
iść korytarzem zaczynającym się w salce nad studnią a następnie meandrem pokrytym lodem do dużej lodowej sali – Sali Lodowych Chłopków. Stąd można dostać się do Salki Piaszczystej (idzie od niej niezbadany ciąg) lub Sali z Lodowymi Firankami o dnie pokrytym lodem. Sala z Lodowymi Firankami stanowi dno 39-metrowego komina z ciasną szczeliną w stropie. Odchodzą z niej korytarze:
jeden biegnie do Czarnej Salki kończącej się szczelinami.
drugi do salki, która przechodzi w meander doprowadzający do okna w Studni Cieni, 13 metrów nad jej dnem.
trzeci do Sali Lodowej z Diabłem, skąd prowadzą dalej niezbadane korytarze[3][5].
W jaskini cały rok zalega śnieg i lód. Roślinność nie występuje[3].
Historia odkryć
Otwór jaskini odkrył Janusz Flach z Zakopanego 10 lipca 1960 roku[5]. W tym samym roku osiągnięto dno Studni Cieni.
W 1961 roku odkryto dalsze partie z salami Lodowych Chłopków i Lodowych Firanek.
W 1962 roku odkryto ciąg do Sali Lodowej z Diabłem.
W latach 1964–1965 zbadano partie położone poniżej Czarnej Salki[5].
↑Władysław Cywiński: Tom 3. Czerwone Wierchy – część zachodnia. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 1996, s. 38, seria: Tatry. Przewodnik szczegółowy. ISBN 83-7104-013-X.
↑Jaskinie Tatr [online], 23 sierpnia 2017 [dostęp 2018-10-22] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-23].
↑ abcJaskinie Tatrzańskiego Parku Narodowego. J. Grodzicki (red.). T. VI: Jaskinie Zachodniego Zbocza Doliny Miętusiej. Warszawa: Polskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk o Ziemi, 1996. Brak numerów stron w książce
