Juliusz Patrycjusz

Juliusz Patrycjusz, Partrycjusz, Patrycy (Iulius Patricius) (V w.), cezar za panowania cesarza bizantyjskiego Leona I.

Był synem dowódcy wojskowego pochodzenia alańskiego, Aspara, mającego przemożny wpływ w cesarstwie bizantyjskim za panowania Marcjana i Leona I.

W 459 r. został konsulem. Około 466, wraz z ojcem i braćmi, odsunięty od wpływów. Po osłabieniu pozycji Leona I spowodowanym nieudaną wyprawą przeciwko Wandalom (468) i buntami w Tracji, cesarz zmuszony był przywrócić do łask mającego duży posłuch w wojsku, zwłaszcza w oddziałach germańskich, Aspara i jego dwóch synów, Ardabura i Patrycjusza. Patrycjusz otrzymał rękę cesarskiej córki Leoncji i tytuł cezara (470). Już w następnym roku Leon rozprawił się ostatecznie z Asparem. Goszcząc go i jego synów w pałacu, nakazał ich zabić pod pretekstem spisku. Aspar i Ardabur zginęli, Patrycjuszowi, mimo ciężkich ran, udało się uciec^[1]. Został później pozbawiony urzędów, pozostawiono go jednak przy życiu.

• Sławomir Bralewski, Leon I [w:] Słownik cesarzy rzymskich, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 2001, ISBN 83-7177-185-1
• Maciej Salamon, Patrycjusz [w:] Encyklopedia kultury bizantyjskiej, Wydawnictwa UW, Warszawa 2002, ISBN 83-235-0011-8
• Maciej Salamon, Aspar [w:] Encyklopedia kultury bizantyjskiej, Wydawnictwa UW, Warszawa 2002, ISBN 83-235-0011-8