|
Juliusz Twardowski
 Juliusz Twardowski, Julius von Twardowski, Juliusz Twardowski ze Skrzypny, Julius von Twardowski-Skrzypna (ur. 23 stycznia 1874 w Wiedniu, zm. 3 czerwca 1945) – doktor praw, polityk austriacki, polski i polonijny. ŻyciorysUrodził się 23 stycznia 1874 w Wiedniu, w rodzinie Piusa i Malwiny z Kuhnów[1]. Absolwent Theresianum w Wiedniu (1882–1892), student prawa na Uniwersytecie Wiedeńskim (Universität Wien) (1892–) i Uniwersytecie Franciszkańskim we Lwowie (–1897). Brat Kazimierza Twardowskiego, założyciela szkoły lwowsko-warszawskiej. Był zatrudniony w austriackiej Prokuratorii Skarbu (1898–), Ministerstwie Handlu, Ministerstwie Robót Publicznych (1907–1910), w komórce ds. Galicji w Prezydium Rady Ministrów (Ministerratspräsidium) (1910–1917); formalnie pełnił urząd ministra bez teki (Minister ohne Geschäftsbereich lub Minister ohne Portefeuille) w Rządzie Ernsta Seidlera, którego nieoficjalnie określano ministrem ds. Galicji (Staatsminister für Galizien) (1917–1918). Następnie różne funkcje powierzały mu władze II Rzeczypospolitej – pełnomocnika Głównego Urzędu Likwidacyjnego w Wiedniu, przedstawiciela Polski na Konferencji Posłów w Wiedniu (od 1919), później szefa delegacji do rokowań o I traktacie handlowym z Niemcami w Warszawie (1928–1930). Był założycielem Austriacko-Polskiej Izby Handlowej (Österreichisch-Polnische Handelskammer) i pełnił w latach 1921–1930 funkcję jej prezesa. Podczas okupacji niemieckiej w toku II wojny światowej przewodniczył Radzie Przybocznej Miasta Krakowa (1939–1941). Współtworzył w styczniu 1940 pierwszy projekt statutu Rady Głównej Opiekuńczej i uczestniczył w pertraktacjach w tej sprawie z niemieckimi władzami Generalnego Gubernatorstwa i dowództwem sił bezpieczeństwa w Krakowie[2]. Należał do grona ludzi, z których opinią liczył się w swojej działalności Adam Ronikier[3]. Po odwołaniu Ronikiera przez Niemców w październiku 1943 był rozważany jako kandydat na prezesa RGO[4]. Formalnie wciąż w charakterze przewodniczącego rozwiązanej w 1941 Rady Przybocznej wziął udział w ostatniej delegacji RGO i mieszkańców Krakowa do Hansa Franka 13 listopada 1944, domagając się oszczędzenia miasta w trakcie działań wojennych[5]. Od 9 stycznia 1919 był mężem Pauli Smolinowej[1]. Pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera IVa-zach-po lewej Gertlerów i Wisłockich)[6]. Ordery i odznaczenia
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
|
||||||||||||||||||||||
