|
Kłodnica (Kędzierzyn-Koźle)
Kłodnica (niem. Klodnitz[4]) – część miasta[5][2] oraz jedno z 16 osiedli administracyjnych miasta Kędzierzyna-Koźla. Siedziba Rady Osiedla znajduje się przy ulicy Kłodnickiej 38A. Przewodniczącą Zarządu Osiedla (2023) jest Dorota Tomala[6]. Dawniej wieś i gmina jednostkowa. Od 1945 gromada (sołectwo) w zbiorowej gminie Kłodnica w Polsce (której była siedzibą)[7]. W latach 1954–1959 w gromadzie Kłodnica (będąc jej siedzibą)[8], 1959–1972 na prawach osiedla[9], a 1973–1975 odrębne miasto[10]. 30 października 1975 włączona do miasta Kędzierzyna[11], przemianowanego 3 listopada 1975 na Kędzierzyn-Koźle[12]. Kłodnica położona jest w centralnej (obszarowo) części miasta, między Kędzierzynem a Koźlem, przy ujściu Kanału Kłodnickiego i Kanału Gliwickiego do Odry[13]. Nazwa7 maja 1946 r. ustalono urzędową polską nazwę miejscowości – Kłodnica, określając drugi przypadek jako Kłodnicy, a przymiotnik – kłodnicki[4]. HistoriaW zapiskach z 1303 zachowała się informacja o istnieniu wsi Kłodnica. W 1783 Kłodnica liczyła 383 mieszkańców. W 1814 Kłodnica uwolniła się od pańszczyzny. Od końca XVIII w. wieś posiadała własną pieczęć gminną, na której wizerunku przedstawiono pień z wbitą w niego piłę i nad nim siekierę[14]. W latach 1792–1821 wybudowano Kanał Kłodnicki, który pobudził rozwój gospodarczy okolic Koźla. Po Kanale Kłodnickim kursowało rocznie ponad tysiąc statków, przewożąc głównie towary z Gliwic do manufaktury w Sławięcicach oraz do składnicy towarów żelaznych utworzonej u ujścia Kanału do Odry. W 1861 wybudowano bocznicę kolejową z Kędzierzyna do przystani przy Kanale Kłodnickim.
W 1910 w Kłodnicy mieszkało 3709 osób. 9 listopada 1919 władze niemieckie przeprowadziły na Górnym Śląsku wybory komunalne. W powiecie kozielskim strona polska zdobyła w Kłodnicy 3 z 12 mandatów. W plebiscycie w Kłodnicy padło 1535 głosów za Niemcami i 494 za przyłączeniem do Polski[16]. Podczas III powstania śląskiego 10 maja 1921 nacierające od wschodu siły powstańcze dowodzone przez ppor. W. Fojkisa zdobyły Kłodnicę i Koźle-Port, wypierając Niemców na drugi brzeg Odry do Koźla. 4 czerwca 1921 niemieckie oddziały przeszły do kontrofensywy, odbijając Koźle-Port, Kłodnicę i Kędzierzyn[17]. 17-letni Franz Weiss, mieszkaniec Górki Prudnickiej, został rozstrzelany 5 czerwca 1921 przy Kanale Kłodnickim, ponieważ uznano go za polskiego szpiega, gdy próbował przedostać się z Górnośląskiego Okręgu Przemysłowego do swojej rodzinnej miejscowości[18]. W lipcu 1922 powiat kozielski został oficjalnie przekazany administracji niemieckiej i z powrotem włączony do Niemiec.
31 stycznia 1945 Armia Czerwona zajęła Kłodnicę. 21 marca 1945 rozpoczęło się przejmowanie od Armii Czerwonej obiektów gospodarczych w powiecie kozielskim. Na początku 1946 w Kłodnicy mieszkało 3098 osób.
25 września 1954 reforma podziału administracyjnego powołała na terenie powiatu kozielskiego 30 gromad, w tym Gromada Kłodnicy. W listopadzie 1959 Kłodnica otrzymała status osiedla. 1 stycznia 1973 Kłodnica otrzymała prawa miejskie[21]. 15 października 1975 nastąpiło połączenie miast Koźla, Kędzierzyna, Kłodnicy i Sławięcic oraz 3 wsi (Lenartowic, Miejsca Kłodnickiego i Cisowej) – początek dzisiejszego miasta Kędzierzyn-Koźle. ZabytkiDo wojewódzkiego rejestru zabytków wpisany jest[22]:
Inne zabytki:
KomunikacjaUkład drogowyW Kłodnicy znajduje się skrzyżowanie drogi krajowej nr 40 z drogą wojewódzką 423. Komunikacja miejskaMiejski Zakład Komunikacyjny w Kędzierzynie-Koźlu posiada w dzielnicy Kłodnica 7 przystanków autobusowych: Wyspiańskiego I, Wyspiańskiego II, Kościół, Kanał, Szkoła specjalna, Skrzyżowanie, Krasickiego. Przez Kłodnicę przebiega siedem linii autobusowych, na trasach: 1, 2, 4, 10, 13, 14, 15. Dodatkowo wybrane kursy linii nr 5. Kultura
Edukacja
Kościoły i Związki Wyznaniowe
Sport
Władze miastaNaczelnik miasta: Dalej patrz Kędzierzyn-Koźle. Zobacz teżPrzypisy
Linki zewnętrzne
Kontrola autorytatywna (część miasta): |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
