Kanonierki torpedowe typu María de Molina

Kanonierki torpedowe typu María de Molina – hiszpańskie kanonierki torpedowe z końca XIX wieku. W latach 1894–1900 w stoczni Arsenal de La Graña(inne języki) w Ferrol zbudowano trzy okręty tego typu. Jednostki weszły w skład hiszpańskiej marynarki wojennej w latach 1898-1900. Zmodernizowane w latach 1917-1918, wszystkie okręty zakończyły służbę w 1926 roku.

Kanonierki torpedowe typu María de Molina zostały zamówione i zbudowane w krajowej stoczni Arsenal de La Graña(inne języki) w Ferrol^[1][2] . Jednostki posiadały dwa kominy^[3]. Stępki okrętów położono w 1894 roku, a zwodowane zostały w latach 1896-1897^[1][2] .

Okręty typu María de Molina były kanonierkami torpedowymi o długości między pionami 71,62 metra, szerokości 7,98 metra i zanurzeniu 2,7 metra (maksymalnie 3,04 metra)^[1][2] . Wyporność normalna wynosiła 830 ton^[1][2] . Siłownię jednostek stanowiły dwie pionowe maszyny parowe potrójnego rozprężania o łącznej nominalnej mocy 2500 KM (3500 KM po przeciążeniu), do których parę dostarczały cztery kotły lokomotywowe^[1][2] . Prędkość maksymalna napędzanych dwiema śrubami okrętów wynosiła 17 węzłów przy mocy nominalnej i 19,5 węzła po przeciążeniu maszyn^[1][4]. Okręty zabierały standardowo zapas 120 ton węgla, co zapewniało zasięg wynoszący 2000 Mm przy prędkości 10 węzłów^[2] .

Na uzbrojenie artyleryjskie okrętów składały się dwa pojedyncze działa kalibru 120 mm Hontoria M1883 L/35, cztery pojedyncze działa 3-funtowe kal. 42 mm (1,65 cala) Nordenfelt L/42 i dwa karabiny maszynowe kal. 7,7 mm L/80^[2] [5]. Broń torpedową stanowiły trzy pojedyncze wyrzutnie kal. 356 mm (14 cali), w tym jedna stała na dziobie, umieszczona poniżej wodnicy^[1][2] .

Kanonierki miały opancerzoną wieżę dowodzenia(inne języki) o grubości 152 mm (6 cali)^[1][2] [a].

Załoga pojedynczego okrętu składała się z 89 oficerów, podoficerów i marynarzy^[1][4][b].

Kanonierki torpedowe typu María de Molina zostały przyjęte w skład Armada Española w latach 1898-1900^[2] . W momencie wybuchu wojny amerykańsko-hiszpańskiej tylko „María de Molina” znajdowała się w służbie, jednak nie wzięła udziału w walkach, gdyż nie osiągnęła jeszcze gotowości bojowej^[6]. W okresie trwania I wojny światowej jednostki były już przestarzałe^[2] . W latach 1917–1918 wszystkie kanonierki przeszły modernizację, która obejmowała wymianę kotłów, zmianę aranżacji kominów oraz demontaż obu dział kal. 120 mm i dział kal. 42 mm, w miejsce których zainstalowano sześć lub osiem pojedynczych dział kal. 57 mm Nordenfelt L/42^[2] [3]. Okręty wycofano ze służby w 1926 roku^[2] [3].

• Roger Chesneau, Eugene Kolesnik: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1860-1905. London: Conway Maritime Press, 1979. ISBN 978-0-85177-133-5. (ang.).
• Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
• Ivan Gogin: MARÍA DE MOLINA torpedo gunboats (1898-1900). Navypedia. [dostęp 2019-03-18]. (ang.).
• Fred T. Jane (red.): Jane’s Fighting Ships 1900. London: Sampson Low, Marston & Co., 1900. (ang.).
• Fred T. Jane (red.): Jane’s Fighting Ships 1905/6. New York: ARCO Publishing Company, 1970. (ang.).
• J.J. Leyland J.J. (red.), ''The Naval Annual, 1900'', Portsmouth: J. Griffin and Co., 1900  (ang.).
• Piotr Olender: Wojna amerykańsko-hiszpańska na morzu 1998 r.. Warszawa: Lampart, 1995. ISBN 83-86776-10-2.