|
Karabin M1 Garand
M1 Garand (Rifle, Caliber .30, M1) – amerykański karabin samopowtarzalny skonstruowany przez Johna C. Garanda. Podstawowy karabin United States Armed Forces w czasie II wojny światowej i wojny koreańskiej[1][2]. Historia Powstaniu karabinu samopowtarzalnego przyświecała idea zwiększenia siły ognia pojedynczego żołnierza. W dalszej konsekwencji miało to doprowadzić do zmniejszenia liczebności armii. W USA idea ta trafiła na podatny grunt. Armia amerykańska została, jako pierwsza na świecie na masową skalę, uzbrojona w karabin samopowtarzalny, skonstruowany przez Johna C. Garanda w 1932. Przyjęto go na uzbrojenie w 1936 pod oznaczeniem wojskowym Rifle, Caliber .30, M1 (karabin M1 kaliber 30). Od nazwiska konstruktora znany jest jednak powszechnie jako Garand[1]. Nowy karabin bardzo wolno przyjmował się do uzbrojenia wojsk amerykańskich. Na przeszkodzie stał tu konserwatyzm zawodowych żołnierzy, przywiązanych do karabinów powtarzalnych Springfield M1903. Miało to miejsce szczególnie w Korpusie Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych, który przyjął go oficjalnie na uzbrojenie w 1940[1].  Dopiero po wybuchu II wojny światowej karabin M1 został na masową skalę przyjęty we wszystkich rodzajach wojsk i doceniono w pełni jego zalety w porównaniu z karabinami powtarzalnymi. W przeciwieństwie do niektórych innych ówczesnych karabinów samopowtarzalnych, karabin M1 uznawany był za wysoce udaną konstrukcję. Broń była wytwarzana również w wersji M1C i M1D przeznaczonej dla strzelców wyborowych. Łącznie wyprodukowano około 4,5 mln sztuk karabinu[2]. Karabiny M1 znajdowały się przez wiele lat na uzbrojeniu armii, głównie sojuszników USA. W kilku krajach były też produkowane (na przykład we Włoszech). W uzbrojeniu armii amerykańskiej pozostawał do 1957, kiedy, po wprowadzeniu nowej amunicji (nabój 7,62 mm NATO), został zastąpiony przez karabin M14 (bardzo zbliżony konstrukcyjnie do M1)[1]. Konstrukcja M1 jest bronią samopowtarzalną, strzelającą ogniem pojedynczym. Działa na zasadzie odprowadzania części gazów prochowych przez boczny otwór z przewodu lufy. Zamek ryglowany przez obrót, za pomocą dwóch symetrycznych rygli umieszczonych w przedniej części trzonu zamkowego. Mechanizm uderzeniowo-spustowy typu kurkowego. Po wystrzeleniu ostatniego pocisku zamek wraz z suwadłem jest zatrzymywany w tylnym położeniu dzięki podajnikowi magazynka, który w momencie wyrzucania łuski nieznacznie podnosi się, blokując ruch mechanizmów do przodu. Karabin zasilany był amunicją .30-06 Springfield za pomocą 8-nabojowych ładowników ze stałego magazynka. Wpięty w magazynek ładownik można było także doładowywać pojedynczymi nabojami[2]. Charakterystyczną cechą karabinu było automatyczne wyrzucanie opróżnionego ładownika z charakterystycznym, głośnym metalicznym dźwiękiem. Pojawiały się spekulacje, że może to informować przeciwnika o konieczności przeładowania broni, a także (poprzez sztuczne wytworzenie tego dźwięku) zostać wykorzystane do wywabienia przeciwnika zza osłony. W rzeczywistości jednak, w warunkach bojowych dźwięk ten był praktycznie niesłyszalny i nie miał na nic wpływu. Do M1 używano kilku bagnetów: M1905, M1942, M1 i M5. Karabin posiadał celownik przeziernikowy. Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Encyklopedie internetowe (model broni palnej):
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
