Karabinek-granatnik wz. 1960

Karabinek–granatnik wz. 1960

Państwo	Polska
Producent	ZM Łucznik
Rodzaj	karabin-granatnik
Historia
Prototypy	koniec lat 50. XX wieku
Produkcja	ok. 1960 – ?
Dane techniczne
Kaliber	7,62 mm
Nabój	7,62 × 39 mm wz. 43
Magazynek	10, 30 nab.
Wymiary
Długość	1075 mm[1]
Długość lufy	415 mm[1]
Długość linii celowniczej	660 mm[1]
Masa
broni	4,65 kg (wz. 1960 z pustym magazynkiem) 4,85 kg (wz. 1960/72 z pustym magazynkiem)[1]
wyposażenia dodatkowego	0,24 kg (pusty magazynek 10–nabojowy) 0,33 kg (magazynek 10–nabojowy załadowany nabojami UNM)
Inne
Prędkość pocz. pocisku	715 m/s (7,62 mm)[1]
Energia pocz. pocisku	2019 J (7,62 mm)
Szybkostrzelność teoretyczna	600 strz./min (7,62 mm)[1]
Szybkostrzelność praktyczna	40–100 strz./min (7,62 mm) 2 strz./min (granaty)[1]
Multimedia w Wikimedia Commons

Karabinek–granatnik wz. 1960 – polska wersja AK przystosowana do wystrzeliwania granatów nasadkowych F-1N-60, PGN-60, KGN, DGN i CGN^[2].

Pod koniec lat 50. XX wieku postanowiono wzmocnić siłę ognia drużyny piechoty przez wprowadzenie na uzbrojenie granatów nasadkowych i przeznaczonego do ich wystrzeliwania granatnika nasadkowego. Ponieważ standardowa broń piechoty, czyli karabinek AK, nie posiadała możliwości wystrzeliwania takich granatów, postanowiono opracować specjalną wersję karabinka–granatnika. Zespołem opracowującym modyfikację kierowali Leon Chodkiewicz i Stanisław Dwojak^[2]. Polegała ona na dodaniu regulatora gazowego i zmianie konstrukcji zatrzasku pokrywy zamkowej (typowy zatrzask nie był w stanie zapobiec odłączeniu pokrywy w trakcie strzelania granatami). Na kolbie pojawiły się zaczepy do mocowania gumowego amortyzatora, a na lufie zamocowano nasadkę do miotania granatów^[2]. Jej demontaż był możliwy przy pomocy klucza. Wprowadzono także krótki (pojemność 10 naboi) magazynek^[2]. Do wystrzeliwania granatów stosowano specjalną wersję naboi 7,62 × 39 mm wz. 43, czyli nabój UNM (od uniwersalny nabój miotający)^[3] wz. 1943/60 (o konstrukcji identycznej z nabojem ślepym, ale z mocniejszym ładunkiem prochowym i wydłużoną szyjką łuski)^[2]. Karabinek mógł mieć kolbę stałą lub składaną. Wersja z kolbą składaną, skonstruowana dla wojsk powietrznodesantowych, została szybko wycofana z uzbrojenia (zbyt mała sztywność i wytrzymałość kolby). Na początku lat 70. powstał karabinek–granatnik wz. 1960/72 w którym wprowadzono prostszy i tańszy celownik nasadkowy CN-70^[4]. Posiadał on kolbę o konstrukcji podobnej do stałej, ale szybkoodłączalną i był przeznaczony dla wojsk powietrznodesantowych^[4].

Poza ludowym Wojskiem Polskim kbkg wz. 1960 był używany przez Wietkong, a także członków formacji palestyńskich.

Działanie karabinu podczas strzelania amunicją 7,62 × 39 mm wz. 43 (regulator gazowy w pozycji „O”) identyczne jak AK. Przy strzelaniu granatami nasadkowymi używa się nabojów UNM wz. 1943/60 (regulator gazowy w pozycji „Z”). Przy tej pozycji regulatora gazowego mniejsza jest ilość gazów prochowych działających na tłok gazowy.

• Karabin-granatnik AMP-69

• Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994. ISBN 83-86028-01-7. Brak numerów stron w książce
• 7,62 mm Karabinki AKM (AKMŁ), AKMS (AKMSN), AK, kbkg wz. 1960 i kbkg wz. 1960/72; Opis i użytkowanie, sposoby i zasady strzelania; Ministerstwo Obrony Narodowej – Szefostwo Służby Uzbrojenia i Elektroniki sygn. Uzbr. 2447/86; Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1988.

• Wojska Lądowe. army.mil.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-09-20)].