|
Kazimierz Benz
Kazimierz Benz (ur. 29 października 1899 w Nieżywięciu, zm. 5 maja 1957) – pułkownik dyplomowany pilot Wojska Polskiego, żołnierz Polskich Sił Zbrojnych. Dowódca 142. eskadry myśliwskiej, 41. eskadry liniowej, 43. eskadry towarzyszącej oraz dywizjonu 307. Uczestnik I wojny światowej, wojny polsko-bolszewickiej oraz II wojny światowej. Kawaler Virtuti Militari. ŻyciorysUrodził się 29 października 1899 we wsi Nieżywięć, w ówczesnym powiecie brodnickim Prus Zachodnich, w rodzinie Jana i Heleny z Matuszkiewiczów[1]. Uczył się początkowo w gimnazjum filologicznym w Brodnicy. Po ukończeniu klasy czwartej przeniósł się do gimnazjum w Kwidzynie[2]. W 1916 został powołany do służby w armii niemieckiej i skierowany na front zachodni, gdzie walczył jako żołnierz 2 Pułku Piechoty Gwardii z Berlina. Został ciężko ranny pod Château-Thierry i skierowany na leczenie do szpitala we Frankfurcie nad Menem. Ze służby z armii niemieckiej został zwolniony we wrześniu 1918. 25 maja 1919 zgłosił się do służby w odrodzonym Wojsku Polskim i otrzymał przydział do szwadronu technicznego 1 pułku szwoleżerów[3]. W jego składzie wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w Wojsku Polskim[4]. Z dniem 2 stycznia 1924 został odkomenderowany z macierzystego pułku do Szkoły Pilotów w Bydgoszczy, w charakterze ucznia[5]. W tym samym roku ukończył Wyższą Szkołę Pilotów w Grudziądzu i otrzymał przydział do 3. pułku lotniczego, w 1925 został przeniesiony do 4. pułku lotniczego. W 1926 zajął się organizacją 124. eskadry myśliwskiej i objął jej dowództwo[6]. W kolejnych latach eskadra została przemianowana na 116. eskadrę myśliwską, a następnie na 142. eskadrę myśliwską[7]. Dowodzenie eskadrą zdał 1 stycznia 1929 i zajął się organizacją 43. eskadry towarzyszącej, objął również nad nią dowództwo[8]. W październiku 1930 objął stanowisko dowódcy dywizjonu szkolnego 4. pułku lotniczego i sprawował je do czerwca 1931[2]. 12 lutego 1934 objął dowództwo nad 41. eskadrą liniową[9]. 27 czerwca 1935 prezydent RP nadał mu stopień majora z dniem 1 stycznia 1935 i 21. lokatą w korpusie oficerów aeronautyki[10][11]. 19 lipca 1937 objął dowództwo nad Samodzielnym Dywizjonem Doświadczalnym Lotnictwa i zajmował to stanowisko do 10 listopada 1938[12]. W 1939 ukończył Wyższą Szkołę Lotniczą i w lipcu został szefem Sztabu 1 Grupy Lotniczej. Po wybuchu II wojny światowej służył jako oficer techniki i zaopatrzenia lotnictwa Armii „Modlin”[13]. Po zakończeniu kampanii wrześniowej przedostał się przez Rumunię do Francji i został dowódcą dywizjonu lotniczego w Lyonie[14][a]. Po upadku Francji przedostał się do Wielkiej Brytanii i wstąpił do Polskich Sił Powietrznych, otrzymał numer służbowy RAF P-0991[15]. Służył w Inspektoracie PSP, następnie został przeniesiony do dywizjonu 307. 16 października 1940 objął dowództwo nad tym dywizjonem[16][17]. Dowodzenie jednostką zdał 14 listopada 1940[18]. W późniejszym okresie był szefem Oddziału Personelu w Dowództwie Sił Powietrznych w Londynie. Wojnę zakończył w stopniu pułkownika dyplomowanego pilota[14]. Po wojnie pozostał na emigracji, początkowo mieszkał w Londynie, następnie przeniósł się do Kanady. Zmarł 5 maja 1957, został pochowany na Old Cemetery w Drayton Valley[19]. Życie prywatneBył żonaty, miał syna Tadeusza Wacława (ur. 19 sierpnia 1925) i córkę Jadwigę Danutę (ur. 22 października 1926)[20]. Ordery i odznaczenia
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||||
.svg){kind=small}
