|
Kazimierz Dominik Ogiński
Kazimierz Dominik Ogiński herbu własnego (zm. 10 października 1733) – wojewoda wileński od 1730, wojewoda trocki, marszałek Trybunału Głównego Wielkiego Księstwa Litewskiego w 1726 roku[1], starosta gorzdowski, uszpolski, sejwejski, wiżański, poeta. Był synem Jana Jacka i jego drugiej żony Joanny z Naruszewiczów. Poseł sejmiku połockiego na sejm koronacyjny 1676 roku, poseł sejmiku orszańskiego na sejm zwyczajny 1692/1693 roku, poseł sejmiku pińskiego na sejm 1695 roku[2]. Poseł sejmiku powiatu pińskiego na sejm konwokacyjny 1696 roku[3], poseł na sejmy 1698, 1701–1702, 1703, 1712. Związany ze swoim starszym przyrodnim bratem Grzegorzem Antonim prowadził pod jego przywództwem kampanię przeciwko Sapiehom. 5 lipca 1697 roku podpisał w Warszawie obwieszczenie do poparcia wolnej elekcji, które zwoływało szlachtę na zjazd w obronie naruszonych praw Rzeczypospolitej[4]. W czasie walk Augusta II Mocnego ze Stanisławem Leszczyńskim poparł konfederację sandomierską. Był uczestnikiem Walnej Rady Warszawskiej 1710 roku[5]. W 1729 roku otrzymał Order Orła Białego. Wszedł do historii literatury jako poeta choć jego twórczość nie doczekała się druku. Bibliografia
Przypisy
|
||||||||||||||||||
