|
Kazimierz Rzętkowski
Kazimierz Bruno Rzętkowski (ur. 5 stycznia 1870 w Warszawie, zm. 20 grudnia 1924 tamże[1]) – polski lekarz internista, dziekan Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego (1921–1922). ŻyciorysBył synem Stanisława Rzętkowskiego i Tekli z d. Paschalis[2][3]. W 1890 ukończył II Gimnazjum w Warszawie[4]. W 1896 ukończył na Uniwersytecie Warszawskim studia lekarskie[3], w latach 1896–1904 pracował w Szpitalu Dzieciątka Jezus w Warszawie, na oddziale kierowanym przez Teodora Dunina[4]. W latach 1904–1913 był ordynatorem Oddziału Wewnętrznego Szpitala Wolskiego, w latach 1913–1917 ordynatorem w Szpitalu Dzieciątka Jezus[4][1]. W 1917 uzyskał na Uniwersytecie Jagiellońskim stopień doktora na podstawie pracy Badania nad zachowaniem się kwasów nukleinowych w ustroju[3]. W 1918 został kierownikiem I Katedry Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu Warszawskiego, w 1919 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego UW. W latach 1921–1922 był dziekanem Wydziału Lekarskiego UW[1]. W swoich badaniach zajmował się endokrynologią, kardiologią i diagnostyką laboratoryjną. Prowadził badania nad otyłością, badania biochemiczne nad składem krwi, należał do pionierów elektrokardiografii klinicznej w Polsce[1][4]. W latach 1907–1913 był redaktorem naczelnym pisma Pamiętnik Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego, należał także do redakcji pism Medycyna Doświadczalna i Kliniczna oraz Warszawskie czasopismo lekarskie[1]. W 1917 wydał książkę Odbudowa kraju a szpitalnictwo. Zarys programu rozwoju naszego szpitalnictwa krajowego. Od 1913 był członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego[5]. Za pracę Badania nad zachowaniem się kwasów aminowych w ustroju ludzkim otrzymał w 1916 nagrodę im. J. Warschauera przyznawaną przez Akademię Umiejętności[3]. 2 maja 1923 został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[3][6].  Jego córką była Maria Staniszkis, matka Jadwigi Staniszkis[2]. Pochowany został na warszawskim cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 11-3-1)[7][8]. Przypisy
|
||||||||||||||||||||||||
