|
Kevin Cogan
John Kevin Cogan (ur. 31 marca 1956 w Culver City w hrabstwie Los Angeles) – amerykański kierowca wyścigowy. Wczesna kariera / Formuła 1W latach 70. XX wieku należał do czołowych zawodników serii Toyota Atlantic. Dwukrotnie – bez powodzenia – próbował zakwalifikować się wyścigów Formuły 1 (Grand Prix Kanady 1980 w Montrealu oraz Grand Prix USA 1981 w Long Beach). CARTW 1981 roku zadebiutował w serii CART w barwach O’Connell Racing. Już w swoim drugim starcie zajął drugie miejsce na torze owalnym w Milwaukee. Spory potencjał kierowcy zwrócił uwagę Rogera Penske, właściciela najlepszego ówcześnie zespołu w stawce i w 1982 roku Cogan został partnerem mistrza cyklu Ricka Mearsa, zastępując kończącego karierę sportową Bobby Unsera. W swoim pierwszym starcie w nowych barwach zajął trzecie miejsce na torze owalnym w Phoenix, ale wkrótce jego reputacja doznała poważnego uszczerbku, który prześladował go właściwie do końca kariery. Podczas Indianapolis 500 Cogan ruszał do wyścigu z drugiego miejsca, ale tuż przed startem wpadł w poślizg, powodując zbiorowy karambol, eliminujący czołowych kierowców m.in. Mario Andrettiego oraz A.J. Foyta[1]. Po tym wydarzeniu zebrał wiele druzgocących komentarzy pod swoim adresem, mimo kilku poszlak wskazujących na awarię techniczną samochodu. W 1983 roku odszedł z zespołu Penske, po czym startował w barwach Bignotti-Cotter, All American Racers i Mike Curb Racing, nie odnosząc większych sukcesów i wciąż będąc w cieniu wydarzeń z 1982 roku. W 1986 został kierowcą Kraco Enterprises, partnerując Michaelowi Andrettiemu. Na torze owalnym w Phoenix odniósł swoje jedyne zwycięstwo w karierze, a w klasyfikacji końcowej zajął szóste miejsce (podobnie jak w 1982), co było jego najlepszym wynikiem w historii startów w CART. Jednak głównym punktem sezonu okazał się ponownie pechowy dla Cogana wyścig Indianapolis 500. Na dwanaście okrążeń przed końcem rywalizacji objął prowadzenie i zmierzał po pewne zwycięstwo, lecz piruet Arie Luyendyka spowodował ogłoszenie neutralizacji. Po jej zakończeniu Bobby Rahal popisał się znacznie lepszym startem i na ostatnich dwóch okrążeniach zapewnił sobie wygraną, a Cogan musiał zadowolić się drugim miejscem. W 1987 roku startował w zespole Patrick Racing, u boku Emersona Fittipaldi, ale wskutek licznych awarii jednostek napędowych Chevroleta, sezon mógł spisać na straty. W latach 1988–1989 reprezentował barwy Machinists Union, ale ponownie głównym akcentem jego występów były liczne wypadki. W 1988 roku złamał rękę na torze ulicznym w Toronto, a rok później rozbił się w alei serwisowej podczas Indianapolis 500. Od 1990 roku startował już tylko okazyjnie, równocześnie biorąc udział w wyścigach samochodów sportowych. W 1991 roku zaliczył kolejny groźny wypadek podczas Indianapolis 500, w którym złamał rękę i nogę. Karierę sportową zakończył w 1993 roku. Obecnie zajmuje się biznesem[2]. Starty w Indianapolis 500
Przypisy
Bibliografia
|
