|
Klaus Mitffoch (album)
Klaus Mitffoch – pierwszy album grupy muzycznej Klaus Mitffoch wydany w 1984[3][4]. Uznawany za jeden z najważniejszych polskich albumów rockowych z końca XX w[5]. Wszystkie teksty są autorstwa Lecha i Bożeny Janerków. Reedycja CD Tonpressu została uzupełniona nagraniami z singli. Nagrania te nie pojawiły się na późniejszej reedycji A.A. MTJ. Lista utworówStrona Ta
Strona Tamta
Skład
Masteringu dokonano w TR Sound Studios Kraków. InterpretacjePłyta rozpoczyna się prowokacyjnym zabiegiem polegającym na zderzeniu tekstu kołysanki z ostrym, niespokojnym wykonaniem, które zaprzecza przekazowi werbalnemu. „Śpij aniele mój” jest w związku z tym określana jako antykołysanka[5]. Prawie wszystkie utwory są interpretowane jako pochwała lub próba uzyskania niezależności oraz krytyka zniewolenia. Zniewalające może być społeczeństwo lub władza. Dotyczy to np. tekstów „Nie jestem z nikim”, „O głowie” (tu zwłaszcza o wolności i zniewoleniu umysłu), „Wiązanka pieśni bojowych” (w kontekście władzy, tekst zawierający dosadne słowa), „Klus Mitroh” (w kontekście społeczeństwa i totalitaryzmu), „Wiązanka cz. IV”, „Powinność kurdupelka” (gdzie człowiek został przedstawiony jako karzeł, a przeciwności, np. władza, jako słoń). Część tekstów jest również interpretowana jako ironiczny zapis życia w PRL, w warunkach kryzysu ekonomicznego i braku swobody, przy jednoczesnej walce z tymi przeciwnościami („Wiązanka cz. IV”, gdzie symbolem trudnych do zdobycia dóbr stają się majciochy, „Klus Mitroh”, „Tutaj wesoło”, „Ewolucja, rewolucja i ja”). W tekstach tych zaciętość i nadzieja mieszają się z pesymizmem, który najsilniej wyrażony jest w tekście dotyczącym śmierci „Nad ranem śmierć się śmieje”. Człowiek w tych tekstach często przejawia nie tylko dobre cechy, ale tkwi w nim również brutalność, agresja, konformizm i bezmyślność. Bohaterowie tekstów zawartych na płycie zmagają się właśnie z tymi wadami w nich samych lub w społeczeństwie i władzy. Upór i zachowania instynktowne człowieka (np. wyrażone w metaforze pancernego muła) mogą być rozumiane zarówno jako cecha pozytywna, pomagająca wytrwale przeciwstawiać się przeciwnościom, jak i negatywna, pchająca człowieka w złe rejony. Według niektórych interpretacji kulminacją i ukoronowaniem tekstów zebranych na płycie jest tekst „Siedzi”, opisujący pragnienie człowieka do przekroczenia ograniczeń, zachowania godności, a ostatecznie znalezienia się w lepszym świecie[5]. W warstwie stylistycznej zauważalne są różne środki stylistyczne, np. aliteracje, a przede wszystkim zabawy słowne, np. tworzenie neologizmów (np. figurole), dające w efekcie groteskę, ironię i absurd. Służą one zachowaniu wolności w zderzeniu z cenzurą. Z tego względu teksty Janerków porównywane są do tekstów Mirona Białoszewskiego[5]. Przypisy
Linki zewnętrzne |
|||||||||||||||||||||||||
