Konstytucja Estonii (1920)
Konstytucja Estonii z 1920 – druga ustawa zasadnicza Republiki Estońskiej obowiązująca w latach 1920-1934. Osobny artykuł:Pierwsza, tymczasowa ustawa zasadnicza Republiki Estońskiej uchwalona została 15 czerwca 1919 i obowiązywała rok, do 15 czerwca 1920, tj. do dnia ogłoszenia drugiej konstytucji[1]. W drugim akcie prawnym sformułowano (co dotąd jest ewenementem w skali światowej) koncepcję demokracji bezpośredniej w praktycznie czystej postaci, czerpiąc ducha prawa z przemyśleń Jeana-Jacques'a Rousseau, a ideę z konstytucji Szwajcarii z 29 maja 1874 (obecnie już nie obowiązującej). Jednozdaniowa preambuła dość wiernie odwzorowana była z konstytucji weimarskiej[1]. Najważniejszym przesłaniem ustawy była forma bezpośredniego sprawowania władzy przez naród estoński (§ 27):
Mimo takiego sformułowania tego paragrafu istniało wiele ograniczeń praw wyborczych. Dotyczyły one m.in. obywateli ustawowo uznanych za „chorych na umyśle lub za szalonych, ślepych, głuchoniemych i marnotrawców, o ile znajdują się pod kuratelą”. Ordynacja wyborcza pozbawiała nadto prawa głosu niektórych kategorii przestępców kryminalnych[1]. Konstytucję bez powodzenia próbowano zmieniać dwukrotnie. W sierpniu 1932 zredagowano dwa projekty:
W październiku 1933 odbyło się kolejne referendum konstytucyjne, w którym 416 873 głosujących poparło zmiany, a 156 894 było przeciw. Trzecia konstytucja Estonii weszła zatem w życie 24 stycznia 1934[1]. Przypisy
|