Konstytucja Maroka

Konstytucja Królestwa Maroka

دستور المغرب (Constitution Du Royaume Du Maroc)

Nazwa potoczna	Konstytucja Maroka
Państwo	Maroko
Data wydania	17 czerwca 2011
Data wejścia w życie	29 lipca 2011
Rodzaj aktu	konstytucja
Przedmiot regulacji	prawo konstytucyjne
Status	obowiązujący
Zastrzeżenia dotyczące pojęć prawnych

Konstytucja Królestwa Maroka – najważniejszy akt prawny (ustawa zasadnicza) Królestwa Marokańskiego. Obecna konstytucja została uchwalona 29 lipca 2011 roku^[1][2], po przeprowadzonym 1 lipca 2011 roku referendum^[3][4].

Składa się z preambuły i 14 tytułów, obejmujących 180 artykułów^[1].

Pierwsza konstytucja Maroka została przyjęta w 1962 roku, 6 lat po ogłoszeniu, w 1956 roku, przez Maroko niepodległości^[5]. Maroko przyjęło dotychczas sześć konstytucji, odpowiednio w 1962, 1970, 1972, 1992, 1996 i obecną – w 2011 roku^[5].

Referendum w sprawie reform konstytucyjnych odbyło się w Maroku 1 lipca 2011 roku. Zostało ono przeprowadzone w odpowiedzi na liczne protesty, które miały miejsce na początku roku. Protestujący domagali się reform demokratycznych oraz nowej konstytucji^[6]. 17 czerwca 2011 roku został wydany projekt konstytucji, sporządzony przez komisję konstytucyjną, której przewodniczył Abdellatif Menouni – doradca króla^[7].

Projekt zakładał konkretne zmiany^[7]:

• wymagał od króla mianowania premiera spośród największej partii w parlamencie;
• przekazywał premierowi szereg praw monarchy, w tym prawa do rozwiązania parlamentu;
• zezwalał parlamentowi na udzielenie amnestii (wcześniej był to przywilej należący tylko monarchy);
• czynił język tamazight drugim językiem urzędowym, obok arabskiego.

Frekwencja wyniosła 73,46% – głosowało 13 451 404 obywateli^[8].

Konstytucja Królestwa Maroka z 2011 roku składa się z preambuły i 180 artykułów, które znajdują się w obrębie 14 tytułów. W części z nich wydzielono podtytuły^[1].

W preambule podkreśla się, iż Królestwo Maroka jest suwerennym państwem muzułmańskim^[9]. Ponadto, podkreślana jest również różnorodność i spajanie elementów arabsko-islamskich, berberyjskich i saharyjsko-hausańskich^[9]. Pierwszeństwo ma religia muzułmańska. W preambule mówi się także o tym, że królestwo zobowiązuje się przestrzegać zasad, praw i obowiązków zawartych kartach i konwencjach międzynarodowych, a także podtrzymuje swoje przywiązanie do powszechnie uznanych praw człowieka^[9].

Królestwo zobowiązuje się także^[9]:

• działać na rzecz budowania Unii Maghrebu jako partnerstwa strategicznego;
• pogłębiać więzi przynależności do Narodu ogólnoarabskiego i ogólnoislamskiego oraz wzmacniać więzi braterstwa i solidarności z bratnimi ludami;
• wzmacniać relacje współpracy i solidarności z ludami i krajami Afryki, szczególnie z krajami Afryki subsaharyjskiej i Sahelu;
• intensyfikować współpracę, zbliżenie i partnerstwo z europejskimi krajami śródziemnomorskimi;
• poszerzać i wzbogacać relacje przyjaźni i wymiany partnerskiej w dziedzinie gospodarczej, naukowej, technicznej i kulturalnej ze wszystkimi państwami świata;
• wzmacniać współpracę Południe-Południe;
• chronić i upowszechniać standardy praw człowieka i międzynarodowego prawa humanitarnego oraz przyczyniać się do zachowania ich niezbywalnego i uniwersalnego charakteru;
• wykluczyć i zwalczać wszelką dyskryminację wobec kogokolwiek ze względu na płeć, kolor skóry, wiarę, kulturę, pochodzenie społeczne czy geograficzne, język, niepełnosprawność czy z jakiejkolwiek innej osobistej przyczyny;
• przyznać konwencjom międzynarodowym, ratyfikowanym w przewidzianej przez Królestwo Maroka formie, zgodnie z postanowieniami Konstytucji i ustaw królewskich oraz z poszanowaniem jego nienaruszalnej narodowej tożsamości, z dniem ich ogłoszenia, pierwszeństwo przed prawem wewnętrznym oraz w konsekwencji dostosować do nich właściwe przepisy ustawodawstwa krajowego.

Konstytucja Maroka składa się z 14 tytułów, które obejmują 180 artykułów^[1].

• Parlament Maroka
• Król Maroka

• Konstytucja Maroka w języku polskim, na stronie biblioteki sejmowej