Korona austro-węgierska
Korona austro-węgierska (niem. Österreichisch-ungarische Krone) – jednostka walutowa Austro-Węgier w latach 1892–1918. HistoriaKorona austro-węgierska została wprowadzona do obiegu w 1892, w związku z reformą walutową mającą zastąpić złotego reńskiego. Ostra dysproporcja między złotym reńskim mającym oparcie w srebrze (którego ceny były nieproporcjonalnie niższe od cen złota), a obcymi walutami opartymi na złocie przynosiła Austrii spore straty w handlu i wymianie międzynarodowej. Zjawisko to pogłębiło się na początku lat 70. XIX w., kiedy Niemcy i kraje skandynawskie również przyłączyły się do systemu waluty złotej. W tym okresie prawie wszystkie kraje Europy i Stanów Zjednoczonych przyjęły już system waluty złotej. Wprowadzenie nowej waluty opartej na złocie stało się więc dla Austro-Węgier nieodzowną koniecznością. Złote reńskie wymieniano na korony w relacji 1:2[1]. Wymiana nie została przyjęta przez ludność monarchii z entuzjazmem i jeszcze przez wiele lat po wprowadzeniu korony wielu mieszkańców Austro-Węgier nadal liczyło w złotych reńskich, do których byli przywiązani od dziesięcioleci. Korona o masie 5 g odpowiadała 4,175 g srebra próby 835/1000[2] i dzieliła się w Austrii na 100 halerzy, na Węgrzech na 100 fillérów. Emitentem nowej waluty był powołany do życia w 1878, a utworzony w 1880 r. Bank Austriacko-Węgierski (Oesterreichisch-Ungarische Bank), który jednak nie był zobowiązany do wymiany emitowanych przez siebie banknotów na złoto[2]. W latach 1900–1918 bank ten emitował wspólne dla Przedlitawii i Zalitawii banknoty (do 1900 w obiegu były nadal stare banknoty w złotych reńskich), oraz w latach 1892–1918 odrębne monety: inne dla krajów austriackich, inne dla krajów Korony Świętego Stefana. Monety austriackie wybijane były w mennicach w Wiedniu (bez jakichkolwiek oznaczeń) i w Kremnicy (oznaczane literami KB)[2]. Na banknotach zwykle na awersie umieszczone były napisy w języku niemieckim i językach Przedlitawii, najczęściej w kolejności: czeski, polski, rusiński, włoski, słoweński, chorwacki, serbski i rumuński. Na rewersie umieszczone były napisy w języku węgierskim. Węgrzy nie dopuszczali napisów w innych językach Zalitawii. Większość z nich była jednak umieszczona na awersie banknotów, czyli na stronie austriackiej (chorwacki, serbski, rumuński i rusiński), z tego powodu, że narodowości te zamieszkiwały również Przedlitawię. Zabrakło jedynie napisów w języku słowackim, ponieważ Słowacy nie mieszkali w Przedlitawii. W następstwie Wielkiej Wojny doszło do znacznego pogorszenia kursu korony i wyparcia z obiegu monet srebrnych i złotych przez pieniądz papierowy. W schyłkowych latach wojny z rynku pieniężnego zaczęły znikać nawet drobne monety wykonane z metali nieszlachetnych, co spowodowało wydanie monet halerzowych bitych z żelaza, a w końcu nawet dochodziło do tego, że rozrywano banknoty mniejszych nominałów na połówki lub ćwiartki, aby zrekompensować nimi brak bilonu. Wydatki wojenne Austro-Węgier były tylko w niewielkiej części finansowane z podatków, a większość funduszy pochodziła z obligacji wojennych. Rosło zadłużenie rządu, kładąc się cieniem na kondycję Banku Austriacko-Węgierskiego. Wartość pieniędzy pozostających w obiegu niemal eksplodowała z 3,4 miliarda koron w okresie poprzedzającym wybuch wojny, do 42,6 miliarda podczas trwania wojny. Pociągnęło to za sobą natychmiastowy szesnastokrotny wzrost cen w okresie trwania wojny. Władze doprowadziły do zwiększenia inflacji poprzez masowe drukowanie pieniędzy. Banknoty
Po rozpadzie monarchiiKorona austro-węgierska obowiązywała na całym terytorium monarchii do 1918, a w samej Austrii (po rozpadzie Austro-Węgier po I wojnie światowej) do 20 grudnia 1924, kiedy zastąpił ją szyling austriacki (wymieniany po kursie 10 000 koron = 1 szyling). W Austrii od marca 1919 r. banknoty koronowe były stemplowane nadrukiem Deutschösterreich, aby odróżnić je od banknotów używanych nadal w krajach sukcesyjnych monarchii, które już wcześniej wdrożyły takie procedury (Królestwo SHS w styczniu 1919 r., a Czechosłowacja w lutym). Nie udało się jednak doprowadzić do stabilizacji kursu korony. Wymiana korony na szylingi spowodowana była szalejącą hiperinflacją, która wymknęła się spod kontroli latem 1921 r., i gwałtownym spadkiem wartości korony. Na sytuację tę wpłynęła klęska Austro-Węgier w wojnie, załamanie się produkcji przemysłowej i klęska nieurodzaju w rolnictwie. Na dodatek gospodarka austriacka musiała dopasować się do nowych warunków polityczno-gospodarczych stworzonych przez upadek monarchii i utratę większości terytorium tego do niedawna rozległego kraju: mała Austria została odcięta od krajowych źródeł surowców, które teraz musiała sprowadzać z zagranicy. Podobnie zmuszona została do importu energii i żywności. Subsydia na żywność, wydatki administracyjne i zasiłki socjalne w znacznym stopniu obciążały budżet młodej republiki i prowadziły do nieustannego powiększania się deficytu finansowego, co z kolei prowadziło do dewaluacji korony i galopującej inflacji. Doszło do tego, że w 1922 r. Austriacy zaczęli drukować banknoty o nominale 500 tysięcy koron. Banknoty w walucie koronowej wydane w Austrii po rozpadzie Austro-Węgier w 1918 r. i będące środkiem płatniczym jedynie na terytorium Republiki Austrii:
Korona austro-węgierska była w użyciu także w państwach powstałych po rozpadzie Austro-Węgier (w Polsce używana była na terenie Galicji, Śląska Cieszyńskiego i południowej części byłej Kongresówki znajdującej się w latach 1915–1918 pod okupacją austriacką) do czasu wprowadzenia tam własnych walut narodowych (korony czechosłowackiej w 1919, w 1920 serbskiego dinara, później przekształconego w dinar jugosłowiański i w 1927 węgierskiego pengő). Na Węgrzech i w Królestwie Serbów, Chorwatów i Słoweńców bezpośrednio przed wprowadzeniem nowych środków płatniczych w obiegu były przestemplowane banknoty koron austro-węgierskich nazywane odpowiednio koronami węgierskimi i koronami serbochorwacko-słoweńskimi. W Polsce decyzją Sejmu z 15 stycznia 1920 ustalono kurs wymiany na 100 koron za 70 marek polskich. Wymianę zakończono w maju 1920. MonetyW tabeli przedstawione są wszystkie monety austriackie w walucie koronowej wybijane w latach 1892–1918 z pominięciem złotej 20 koronówki z wizerunkiem cesarza Karola I. Moneta ta została wybita w 1918 r. w nakładzie 2 tys. egzemplarzy (złoto próby 900, waga 6,775 g), a następnie przetopiona. Zachował się jeden egzemplarz tej najprawdopodobniej najrzadszej monety austriackiej[4].
Przypisy
Bibliografia
|