|
Kultura hamburska Kultura hamburska – kultura archeologiczna paleolitu schyłkowego, która ok. 14 tys. lat p.n.e., jako pierwsza wkroczyła na Niż Środkowoeuropejski[1]. Wydzielona na podstawie znalezisk na stanowisku Meiendorf k. Hamburga[2][1]. Stanowiła formę kontynuacji kultury magdaleńskiej[1]. Jej przedstawiciele prowadzili selektywne polowania na renifery przy użyciu łuku[1]. Do charakterystycznych wyrobów kultury hamburskiej należały ostrza z zadziorem, które służyły najpewniej jako groty strzał i oszczepów, oraz asymetryczne przekłuwacze typu Zinken, do oprawiania kości[1]. Na ziemiach polskich narzędzia kamienne kultury hamburskiej znajdujemy na Dolnym Śląsku i w Wielkopolsce[1]. Największe stanowisko tej kultury na całym Niżu Środkowoeuropejskim odkryto w miejscowości Myszęcin w woj. lubuskim. Prace archeologiczne prowadził mgr Michał Sip z Fundacji Patrimonium z Poznania. Do innych ważnych stanowisk należą:: Olbrachcice, Siedlnica, Liny[1]. Zobacz teżPrzypisy
|
