|
Kultura lateńska  Kultura lateńska – archeolodzy terminem La Tène określają zbiór cech kulturowych charakterystycznych dla ludności celtyckiej, jednak kultura lateńska nie jest jednoznacznie tożsama z kulturą Celtów, gdyż niektóre grupy ludności celtyckiej znalazły się poza oddziaływaniem kultury lateńskiej (badania językowe). Kultura lateńska wykrystalizowała się na miejscowym podłożu kultury halsztackiej. Sama nazwa stanowi eponim i pochodzi od stanowiska archeologicznego La Tène w miejscowości La Tène[1] nad jeziorem Lac de Neuchâtel w Szwajcarii, na którym w czasie badań archeologicznych, prowadzonych w XIX wieku, odkryto znaczną liczbę zabytków związanych z ludnością celtycką. Chronologia, geneza i zanikPierwszą chronologię kultury lateńskiej wypracował Otto Tischler; wydzielił on trzy okresy: La Tène I, II, III; badania opierały się na zmienności fibul. Najstarszymi fibulami są te z nóżką odgiętą do tyłu i nie połączoną z kabłączkiem. Fibule środkowolateńskie posiadają nóżkę połączoną z kabłąkiem, lecz wyraźnie wyodrębnioną, fibule późnolateńskie zaś posiadają nóżkę połączoną z kabłąkiem i tworzącą z nią jednolite obramowanie. Chronologia według P. Reineckego: La Tène A (500-400 p.n.e.), La Tène B (400-300 p.n.e.), La Tène C (300-100 p.n.e.) i La Tène D (100 p.n.e. – przełom er). Chronologia obecnie stosowana LT A (480-420 p.n.e.), LT B 1 (420-330 p.n.e.), LT B 2 (330-260/250 p.n.e.), LT C 1 (260/250-220 p.n.e.), LT C 2 (220-120 p.n.e.), LT D (120 p.n.e. – przełom er). Kultura lateńska powstaje na podłożu inwentarza typowego dla schyłkowego okresu kultury halsztackiej, zanika wraz z ekspansją Rzymu. Podział okresu lateńskiego
Obszar występowania i kontekst kulturowyKultura lateńska początkowo zajmowała obszar górnego Dunaju. Około V w. p.n.e. ludność celtycka rozpoczęła ekspansję na różne obszary Europy (ma to zapewne związek z demokracją wojenną wymuszającą kolejne wyprawy wojenne w czasie których dochodziło do zasiedlania opanowanych obszarów). Doszło wtedy do opanowania terenów współczesnej Francji, Hiszpanii, Brytanii. Około 400 p.n.e. zasiedlono północną Italię, a w 390 p.n.e. Celtowie złupili Rzym. W IV i III w. p.n.e. formy celtyckie pojawiają się w środkowej Europie. W latach 280-279 p.n.e. Celtowie atakują Macedonię, Tesalię i Epir, 278-277 p.n.e. przekraczają cieśninę Bosfor i zakładają państwo Galatów. Kultura lateńska współwystępuje z Republiką Rzymską, państwami greckimi, kulturą jastorfską, kulturą puchowską i kulturą przeworską. Charakterystyczne wytwory kulturoweCharakterystycznymi zabytkami kultury lateńskiej są zapinki typu La Tène, groty włóczni, miecze, owalne tarcze z umbem taśmowatym, bransolety rozszerzone na końcach, pasy łańcuchowe z profilowanych ogniw, początkowo ceramika robioną ręcznie od LT C ceramika wytwarzana na kole garncarskim (formy garnkowate i wiaderkowate), szklane bransolety. OsadnictwoOkoło połowy II w. p.n.e. na terenie objętym kulturą lateńską wykształcają się oppida; są to osady o charakterze protomiejskim otoczone fortyfikacjami. Najbardziej znane to tak zwane murus gallicus opisane przez Cezara w O wojnie galijskiej. Były one ośrodkami rzemiosła i władzy politycznej. Budynki były wznoszone na planie prostokąta w formie półziemianki o konstrukcji słupowej; występują one zarówno w oppidach, jak i w osadach otwartych o charakterze „wiejskim”. Najbardziej charakterystyczne stanowiska typu osadniczego (oppida) to Alezja, Mediolanum, Bibracte, Numancja, Londinum, Stare Hradisko. Obrządek pogrzebowyW okresie LT A i LT B dominuje pochówek inhumacyjny (szkieletowy), od okresu LT C forma pochówku zmienia się na pochówek ciałopalny (prawdopodobny wpływ świata greckiego), dary grobowe niszczone rytualnie, stopniowe ubożenie inwentarza grobowego w fazie schyłkowej zanikają stanowiska o charakterze cmentarnym (najprawdopodobniej spowodowane jest to stosowaniem nieuchwytnego archeologicznie typu pochówku). WierzeniaZ opisów starożytnych znamy trzech głównych bogów celtyckich: Teutatesa, Taranisa, Esusa. Składano im ofiary z ludzi zgodnie z upodobaniami bóstw. Istnieje kasta kapłanów zwanych druidami, którzy prawdopodobnie posiadali w swych rękach także znaczną władzę polityczną. GospodarkaRolnictwo celtyckie wykazywało wysoki poziom zaawansowania stosowano koski, półkoski, żniwiarki dwukołowe, kompleksy pól uprawnych z granicami w postaci wałów kamienno-ziemnych (tzw. Celtic fields), hodowla, znaczny rozwój wytopu żelaza, kowalstwa, mennictwa. PismoCeltowie znali pismo, z którym zetknęli się w czasie kontaktów z Grekami i Rzymianami. Używali go sporadycznie, m.in. na monetach, ale druidzi zabraniali zapisywania jakichkolwiek wiadomości o ich wierzeniach, historii, tradycji. Wszystkie opisy pochodzą od obcych, którzy często byli uprzedzeni do Celtów lub byli ich wrogami, jak Juliusz Cezar (Commentarii de bello gallico). Zobacz teżPrzypisy
Bibliografia
|
