Latarnia czarnoksięskaLatarnia czarnoksięska, latarnia magiczna (z łac. również laterna magica, lanterna magica[1]) – prosty aparat projekcyjny rzutujący obraz ze szklanych przeźroczy, wyposażony w soczewkę i źródło światła[1]. HistoriaZa wynalazcę urządzenia uznaje się jezuitę Athanasiusa Kirchera (1602–1680), który opisał ją w książce Ars Magna Lucis et Umbrae (tłum. Wielka sztuka światła i cienia) z 1671 roku. Kircher skonstruował latarnię w 1645 roku[1]. Prototypem latarni był przyrząd do rzutowania obrazów opisany w 1430 roku przez włoskiego inżyniera Giovanniego Fontanę (ok. 1395–1455)[1]. Przyrząd był rodzajem lampy ze szklaną szybą, na której malowano obraz, zazwyczaj postać diabła lub kościotrupa[1]. Latarnia czarnoksięska została udoskonalona przez belgijskiego fizyka E.G. Robertsona (1763–1837), który do urządzenia dodał mechanizm regulacji ostrości – tzw. fantoskop[1]. W XIX w. oglądanie obrazów rzucanych przez latarnię – teatrzyk optyczny – stało się popularną rozrywką[1]. Aparat ten można uznać za prekursora[1]:
Inne znaczeniaLatarnia czarnoksięska to także tytuł książek:
Laterna magica to tytuł autobiografii Ingmara Bergmana z 1987 roku[4]. Zobacz teżPrzypisy
Linki zewnętrzne
|