Lech Szczucki
Lech Tadeusz Szczucki (ur. 14 stycznia 1933 w Warszawie, zm. 19 listopada 2019 tamże[1]) – polski historyk filozofii i kultury, profesor nauk humanistycznych, specjalista w historii kultury XVI-XVII w., znawca problematyki braci polskich. ŻyciorysW 1955 ukończył studia na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1954–1955 był pracownikiem Zakładu Historii Nauki PAN, od 1956 pracownikiem Instytutu Filozofii i Socjologii Polskiej Akademii Nauk. Tam doktoryzował się w 1962, habilitował w 1970. W 1976 mianowany profesorem nadzwyczajnym, w 1990 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. W IFiS PAN był pracownikiem Zakładu Historii Filozofii Nowożytnej, w latach 1995-2003 kierownikiem tego Zakładu. Następnie przeszedł na emeryturę. Od 1991 był członkiem czynnym Polskiej Akademii Umiejętności, od 1995 Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Był także członkiem Towarzystwa Popierania i Krzewienia Nauk. Zasiadał w Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów. Był redaktorem naczelnym czasopisma „Archiwum Historii Filozofii i Myśli Społecznej”. Był laureatem Nagrody Fundacji na rzecz Nauki Polskiej (2014) za „wyjaśnienie związków kulturowych Europy Środkowej i Zachodniej w monumentalnej edycji korespondencji Andrzeja Dudycza, XVI-wiecznego myśliciela, reformatora religijnego i dyplomaty”, która liczy 7 tomów. Zmarł 19 listopada 2019. Został pochowany 26 listopada 2019 na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[2] (kwatera 299b-3-15)[3]. Publikacje
Przypisy
Bibliografia
Kontrola autorytatywna (osoba): Identyfikatory zewnętrzne:
|