Leon Napiecek

Leon Napiecek

„Gordon”

podporucznik
Data i miejsce urodzenia	30 marca 1899 Rogoźno
Data i miejsce śmierci	3 listopada 1975 Poznań
Przebieg służby
Lata służby	1917–1939
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Wojsko Polskie
Formacja	Armia Wielkopolska
Jednostki	58 pułk piechoty BON Poznań
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa powstanie wielkopolskie wojna polsko-bolszewicka kampania wrześniowa
Odznaczenia

Leon Napiecek (ur. 30 marca 1899 w Rogoźnie, zm. 3 listopada 1975 w Poznaniu) – żołnierz armii niemieckiej, armii wielkopolskiej i podporucznik Wojska Polskiego, uczestnik I wojny światowej, powstania wielkopolskiego, wojny polsko-bolszewickiej i II wojny światowej. Kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się w rodzinie Leona i Rozalii z d. Kabat^[1][2]. Absolwent Szkoły Ludowej i szkoły dokształcającej. Zmobilizowany w 1917 do armii niemieckiej. Od 1 stycznia 1919 w szeregach 1. kompanii rogozińskiej brał udział w powstaniu wielkopolskim m.in. w opanowaniu rodzinnego Rogoźna, Chodzieży, Radwanki i Budzynia^[1]. 7 lutego 1919 na szosie z Obornik do Chodzieży, na północ od Budzynia, zdołał podejść z kilkoma żołnierzami do niemieckiego samochodu pancernego Ehrhardt M 1917 i granatami ręcznymi zmusił załogę do poddania się. Za czyn ten został później odznaczony Orderem Virtuti Militari. Zdobyty samochód otrzymał nazwę „Pułkownik Grudzielski”^[3][4].

Następnie w stopniu sierżanta w szeregach 6 kompanii, II batalionu 58 pułku piechoty walczył podczas wojny polsko-bolszewickiej, podczas której został trzykrotnie ranny.

Po zakończeniu wojny pozostał w 58 pułku jako żołnierz zawodowy i jednocześnie ukończył gimnazjum. W 1932, w stopniu starszego sierżanta, pełnił służbę w 7 Okręgowym Urzędzie Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego^[5], wchodzącym w skład Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu. Awansowany na chorążego 1 lipca 1938. W marcu 1939 dowodził plutonem w 5. kompanii 58 pułku piechoty^[6]. 1 lipca tego roku przeniesiony do Poznańskiej Brygady Obrony Narodowej. Aresztowany przez Niemców 17 września 1939, ale udało mu się uciec i ukryć w Jelonkach. Podczas okupacji działał w szeregach ZWZ, a następnie AK pod pseudonimem „Gordon”. Po zakończeniu wojny wrócił do Poznania, gdzie pracował na różnych stanowiskach. W 1971 otrzymał awans do stopnia podporucznika w uznaniu zasług podczas powstania wielkopolskiego. Zmarł 3 listopada 1975 w Poznaniu. Został pochowany na Cmentarzu Junikowo w Poznaniu^[7] .

Żonaty, syn Edward^[1].

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4742^[1][8]
• Medal Niepodległości – 9 listopada 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[9][5][1]
• Wielkopolski Krzyż Powstańczy – 24 stycznia 1958^[7] 

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
• Jerzy Łapiński: Zarys historii wojennej 58-go pułku Piechoty Wielkopolskiej. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Janusz Magnuski: Samochody pancerne Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1993. ISBN 83-86028-00-9.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Lista odznaczonych Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Wielkopolskie Towarzystwo Genealogiczne „Gniazdo”. [dostęp 2020-04-01].