|
Lockyer Island
Lockyer Island (hiszp. Isla Lockyer) – wyspa na Morzu Weddella na wschód od północno-wschodniego krańca Półwyspu Antarktycznego, na południe od Wyspy Jamesa Rossa i Snow Hill Island, u południowo-zachodniego wejścia do cieśniny Admiralty Sound. GeografiaWyspa (ok. 4 km długości[1]) leży na Morzu Weddella na wschód od północno-wschodniego krańca Półwyspu Antarktycznego (przylądka Trinity Peninsula), na południe od Wyspy Jamesa Rossa i Snow Hill Island, u południowo-zachodniego wejścia do cieśniny Admiralty Sound[2]. Najwyższe wzniesienie wyspy sięga 460 m n.p.m.[3] Od strony północnej, wyspa prezentuje się jako ściana ciemnych tufów nakrytych kopułą lodową, z której spływa do morza kilka niewielkich lodowców[3]. Historia Wyspa została odkryta 7 stycznia 1843 roku przez brytyjskiego badacza Antarktydy Jamesa Clarka Rossa (1800–1862) podczas jego ekspedycji w latach 1839–1843[2]. Ross uważał, że nowy ląd połączony jest ze Snow Hill Island poprzez masy lodu[4]. Zoczony przez siebie fragment lądu Ross nazwał Cape Lockyer na cześć kapitana Nicholasa Lockyera (1782–1847) – przyjaciela Francisa Croziera (1796–1848), kapitana statku wyprawy Rossa, „Terror”[2]. W 1902 roku Szwedzka Wyprawa Antarktyczna po kierownictwem szwedzkiego geologa Otto Nordenskjölda (1869–1928) zbadała teren i odkryła, że nie ma połączenia z sąsiednią Snow Hill Island i jest wyspą[2]. Nazwa została zmieniona na Lockyer Island[2]. Nordenskjöld stwierdził, że wyspa zbudowana jest z materiałów pochodzenia wulkanicznego z dużymi fragmentami lawy bazaltowej i grudkami oliwinów[4]. W 1952 roku wyspa została zbadana przez Falkland Islands Dependencies Survey (FIDS)[2]. Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||
