Ludwik Kubasiewicz

Ludwik Kubasiewicz

major piechoty
Pełne imię i nazwisko	Ludwik Franciszek Edward Kubasiewicz
Data i miejsce urodzenia	19 sierpnia 1894 Dobromil
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 Charków
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	Komenda Placu Osowiec
Stanowiska	komendant placu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Ludwik Franciszek Edward Kubasiewicz (ur. 19 sierpnia 1894 w Dobromilu, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. 2007-11-09: Pierwszy dzień uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”

Urodził się 19 sierpnia 1894 roku w Dobromilu, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Leopolda i Marii z Andrusikiewiczów^[1]. Był starszym bratem Norberta, ps. „Norbert Jurkiewicz” (ur. 1897), żołnierza Legionów Polskich, odznaczonego Krzyżem Niepodległości^{[2][3][4][5][6]}.

Uczęszczał do szkoły powszechnej w Dobromilu i Husiatynie, a później do c. k. Gimnazjum II z językiem wykładowym polskim w Tarnopolu, w którym w 1914 roku zdał egzamin maturalny^[7][8]. W 1910 został członkiem Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Tarnopolu^[9].

W czasie I wojny światowej służył w Legionach w I Brygadzie Legionów Polskich. Walczył w szeregach 5 pułku piechoty. 5 lipca 1916 roku został ranny pod Polską Górą^[10]. Z pola walki wyniósł go plutonowy Stefan Dyrba. 20 sierpnia 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, został wcielony do armii austriackiej i służył w niej do 31 października 1918 roku^[11].

Po odzyskaniu niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego i został przydzielony do 5 pułku piechoty Legionów. W szeregach pułku walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Rozkazem Dowództwa 2 Armii z 3 września 1920 roku został odznaczony Orderem Virtuti Militari.

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku i został zweryfikowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. Pozostał w macierzystym 5 pułku^[12][13]. Z dniem 26 lutego 1925 roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza. Pełnił służbę w 20 batalionie granicznym. 18 lutego 1928 roku awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 118. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[14]. W kwietniu tego roku został przeniesiony z KOP do 56 pułku piechoty w Krotoszynie na stanowisko dowódcy III baonu^[15][16]. W marcu 1931 został przeniesiony do 42 pułku piechoty w Białymstoku na stanowisko batalionu^[17][18][19]. W czerwcu 1933 został komendantem placu Osowiec^[20][21]. Z dniem 28 lutego 1938 roku został przeniesiony w stan spoczynku^[22]. Zamieszkał w Wilnie przy ul. Sołtańskiej 32^[23]. W czasie mobilizacji w 1939 roku został przydzielony do Okręgu Korpusu Nr I.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku – po agresji ZSRR na Polskę – w nieznanych okolicznościach wzięty do niewoli sowieckiej i przewieziony do obozu w Starobielsku^[24]. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach^[24], gdzie od 17 czerwca 2000 roku mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie^[25]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 1689^[24].

5 października 2007 roku minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika^[26][27][28]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[29][30][31].

Był żonaty, dzieci nie miał (stan na dzień 27 marca 1934)^[10].

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 193^[32][33]
• Krzyż Niepodległości – 16 marca 1937 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^{[34][35][36][37]}
• Krzyż Walecznych czterokrotnie^[32][38]
• Złoty Krzyż Zasługi – 18 lutego 1939 „za zasługi na polu pracy społecznej”^[39][40]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[24]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[24]

• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich
• ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie

• Kubasiewicz Ludwik. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.57-4868 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-03-23].
• Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum II. z językiem wykładowym polskim w Tarnopolu za rok szkolny 1912/13. Tarnopol: Nakładem Funduszu Naukowego, 1913.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1 lipca 1933. Warszawa: Przegląd Piechoty, 1933.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Warszawa: Departament Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1935.
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.