|
Lukrecja Borgia
Lukrecja Borgia[1] (ur. 18 kwietnia 1480 w Subiaco, zm. 24 czerwca 1519 w Ferrarze) – córka kardynała Rodriga Borgii, późniejszego papieża Aleksandra VI, księżna Ferrary. W 1493 została wydana za mąż za Giovanniego Sforzę, pana na Pesaro. Małżeństwo zostało unieważnione w 1497. W następnym roku poślubiła Alfonsa Aragońskiego, królewicza neapolitańskiego. Drugi mąż Lukrecji zginął zamordowany prawdopodobnie na polecenie jej brata, Cezara. W 1503 wyszła za mąż po raz trzeci, za Alfonsa I d’Este, księcia Ferrary. Pod nieobecność męża zajmowała się zarządem państwa. Znana była jako m.in. protektorka artystów. Przez dłuższy czas była owiana złą sławą, przypisywano jej kazirodcze stosunki z ojcem i bratem Cezarem. W związku z tym stała się popularną bohaterką utworów literackich, a później także filmowych. W II połowie XIX w. jej postać została zrehabilitowana przez historiografię. ŻyciorysPochodzenie Przyszła na świat jako córka kardynała Rodriga Borgii i jego kochanki Vannozzy Cattanei[2]. Miała trzech rodzonych braci: Cezara, Juana i Jofrégo. Starszym przyrodnim rodzeństwem Lukrecji byli Pedro Luis książę Gandii[3], Girolama, Laura Orsini i Isabella, żona Pietra Matuzziego. Młodszym przyrodnim bratem Lukrecji był Rodrigo, urodzony w 1502 lub 1503. Lukrecja używała herbu Borgia-Doms, który odróżniał linię Borgiów, do której należał jej ojciec od linii papieża Kaliksta III. Herb ten przedstawia na tarczy dwudzielnej w słup w polu prawym złotym byka Borgiów, w polu lewym trzy pasy złote i trzy błękitne lub czarne rodu Doms (Oms)[4]. NarodzinyLukrecja urodziła się 18 kwietnia 1480[5]. Nie jest znane jej miejsce urodzenia. Przypuszcza się, że było to Subiaco[6]. Pojawiły się też poglądy, jakoby przyszła na świat w Rzymie albo w Hiszpanii[7]. Edukacja i plany małżeńskieDzieciństwo spędziła w Rzymie; przypuszcza się, że w klasztorze dominikanek pod wezwaniem św. Sykstusa przy Via Appia[8][9] i w domu swojej krewnej Adriany de Mila[9][10][11]. Nie wiadomo wiele na temat edukacji Lukrecji; pewne jest, że posługiwała się biegle językiem włoskim i katalońskim[11]. Poza tym znała francuski i łaciński oraz słabo grecki. Lukrecja uczyła się też muzyki, rysunku i haftowania[12]. 26 lutego 1491 została zaręczona z hiszpańskim szlachicem, don Cherubinem (Querubinem[9]) Juanem de Centelles. Zgodnie z umową w ciągu roku miała się udać do Hiszpanii i w ciągu następnych sześciu miesięcy poślubić narzeczonego. Do małżeństwa nie doszło, a niedługo potem Lukrecja została zaręczona z innym Hiszpanem, don Gasparem d’Aversa, hrabią Procida. W 1492 ojciec Lukrecji został papieżem (jako Aleksander VI) i rozpoczął rozmowy na temat ślubu córki z Giovannim Sforzą, hrabią Corignola, panem na Pesaro. Zwolennikiem tej kandydatury był krewny Giovanniego, kardynał Ascanio Sforza. Małżeństwo ze Sforzą miało umocnić sojusz papieża z jego krewnym, Ludovikiem Sforzą, władcą Mediolanu, i Karolem VIII, królem Francji[13]. Na wieść o rozmowach na ten temat do Rzymu przybył Gaspar d'Aversa, jednak za cenę 3 tysięcy dukatów zgodził się rozwiązać umowę w sprawie poślubienia Lukrecji. Małżeństwo z Giovannim Sforzą2 lutego 1493 w Rzymie Lukrecja poślubiła per procura Giovanniego Sforzę, którego reprezentował Niccoló de Saiano. W tym czasie rozeszły się pogłoski, że papież zamierza wydać córkę za mąż za hrabiego Prada. Część historyków posądzała papieża o prowadzenie podwójnej gry; w świetle nowszych badań okazało się to wybiegiem Aleksandra VI, mającym zmylić przeciwników małżeństwa Giovanniego i Lukrecji. 12 czerwca 1493 w Rzymie odbył się ślub córki papieża i pana na Pesaro. Małżeństwo to nie zostało od razu skonsumowane; przypuszcza się, że było to spowodowane wiekiem panny młodej[14]. Sforza wyjechał z Rzymu na początku sierpnia 1493. W połowie września ustalono, że w połowie października Giovanni miał wrócić do Rzymu, celem skonsumowania małżeństwa. Pan na Pesaro przybył jednak po 10 listopada. 8 czerwca 1494 Lukrecja przybyła do Pesaro, gdzie czekał już na nią mąż. Rok później, w czerwcu 1495, wróciła do Rzymu, a cztery miesiące później dołączył do niej Sforza. W marcu 1496 pan na Pesaro opuścił stolicę Państwa Kościelnego, by wrócić – na żądanie papieża – w styczniu 1497. W tym czasie papież był niechętny Sforzom[15]. W Wielki Piątek 1497 Giovanni uciekł z Rzymu. Według kronikarzy Pietra Marzetta i Bernarnda Monaldiego Lukrecja, dowiedziawszy się, że jej rodzina planuje zamordowanie Giovanniego, ostrzegła go, co skłoniło pana na Pesaro do ucieczki[16]. Część badaczy wątpi w prawdziwość tych relacji[17]. Z Pesaro Giovanni Sforza odmawiał powrotu do Rzymu i domagał się, by przysłano mu żonę. W odpowiedzi papież Aleksander VI rozpoczął starania o unieważnienie małżeństwa córki. Papież dopiął celu 22 grudnia 1497, oficjalnie z powodu nieskonsumowania małżeństwa. 6 czerwca 1497 Lukrecja schroniła się w klasztorze dominikanek San Sisto. W czasie tego pobytu nawiązała romans z Pedrem Caldesem (Calderonem) zwanym Perrotto, jednym z domowników i posłańców papieża. W lutym 1498 Perrotto został zapewne utopiony w Tybrze na polecenie Cezara Borgii[18]. Małżeństwo z Alfonsem d’AragonJeszcze w czasie, kiedy małżeństwo Lukrecji i Giovanniego Sforzy nie zostało rozwiązane, o jej rękę starał się Antonello Sanseverino, syn księcia Salerno. Kolejnymi kandydatami na męża Lukrecji byli Francesco Orsini książę Graviny, Appiani pan na Piombino, Ottaviano Riario (syn Cateriny Sforzy) i Alfons Aragoński, książę Bisceglie, naturalny syn Alfonsa II, króla Neapolu. Borgiom zależało najbardziej na tej ostatniej kandydaturze. Ostatecznie w lipcu 1498 w Rzymie Alfonso poślubił Lukrecję[19]. Kolejny rok przyniósł zacieśnienie stosunków między papieżem a Francją przeciwko Mediolanowi, sprzymierzonemu z kolei z królestwem Neapolu. 2 sierpnia 1499 Alfonso, uświadomiony przez kardynała Ascania Sforzę, uciekł z Rzymu, ścigany przez ludzi papieża. Rozpaczającą po ucieczce męża Lukrecję papież próbował pocieszyć, mianując ją gubernatorem Spoleto i Foligno. Niedługo potem pertraktacje między papieżem a Ferrantem, królem Neapolu, doprowadziły do tego, że 14 października 1499 Alfonso, w towarzystwie żony, powrócił do Rzymu, gdzie 1 listopada Lukrecja urodziła syna, któremu nadano imię Roderyk po dziadku macierzystym. Chrzciny zaszczycili kardynałowie oraz posłowie obcych państw, w tym reprezentanci królów Anglii i Neapolu, a ojcami chrzestnymi dziecka zostali biskup Capaccio Ludovico Podocatharo (Podocathor) i biskup Modeny Giovanni Battista Ferrari[20]. Cezar Borgia, brat Lukrecji, dążył do zacieśnienia więzów z Francją i zupełnego zerwania z Neapolem. 15 lipca 1500 ludzie Cezara próbowali zamordować Alfonsa – książę Brisceglie jednak przeżył. Lukrecja czuwała przy mężu, by nie stało mu się nic złego. 18 sierpnia 1500 do komnaty Alfonsa wpadł Corella don Michelle zwany Micheletto, zaufany Cezara, i aresztował wszystkich ludzi księcia Brisceglie. Lukrecja i jej szwagierka Sancia żądały ich uwolnienia. Micheletto oświadczył, że otrzymał takie rozkazy i że obie mogą się udać do komnaty papieża, by uzyskać zgodę na uwolnienie więźniów. Kiedy Lukrecja i Sancia wybiegły z komnaty, Micheletto udusił Alfonsa[21]. Opłakująca męża Lukrecja wyjechała na jakiś czas do Nepi. Małżeństwo z Alfonsem d’EsteJuż we wrześniu 1499 o rękę Lukrecji starał się Louis de Ligny, krewny francuskiego króla Ludwika XII. Później pertraktacje w tej sprawie podejmowali Ottavio Colonna i Francesco Orsini, książę Graviny. Wdowa po Alfonsie d’Aragon odrzuciła kandydaturę Orsiniego słowami: „Ponieważ moim mężom źle się wiedzie”[22].  W lutym 1501 kardynał Giambattista Ferrari, ojciec chrzestny syna Lukrecji, zaproponował Ercolemu d’Este, księciu Ferrary, małżeństwo jego dziedzica z Lukrecją. Aleksander VI w czasie toczonych negocjacji zamanifestował, jak wysoko ceni córkę, powierzając jej we wrześniu 1501 całkowitą władzę nad Watykanem, kiedy sam udawał się na objazd kościelnych terytoriów[23]. Władca Ferrary wymusił na papieżu wielki posag – 100 tysięcy dukatów, zamki Cento i Pieve, klejnoty i inne przedmioty wartości 75 tysięcy dukatów, a także obniżenie rocznej daniny Ferrary na rzecz papiestwa (z 4 tysięcy dukatów do stu), inwestyturę księstwa Ferrary dla wszystkich potomków Lukrecji i Alfonsa oraz stanowisko archiprezbitera bazyliki Świętego Piotra dla Ippolita d’Este, młodszego brata Alfonsa. 26 sierpnia 1501 w Watykanie podpisano kontrakt ślubny. 31 sierpnia 1501 w apartamencie Cezara miała odbyć się orgia zwana tańcem na kasztanach; w uczcie oprócz papieża miała brać udział także Lukrecja. O takim zdarzeniu nie wspominają skrupulatni i dokładni w swoich relacjach wysłannicy księcia Ferrary, przebywający w tym czasie w Rzymie. Pisze o tym jednak Burcardo i inni współcześni. Część badaczy skłania się do uznania tej relacji za prawdziwą[24], inni odmawiają jej wiarygodności[25]. 30 grudnia 1501 w Rzymie odbył się ślub per procura Lukrecji i Alfonsa d’Este; tego ostatniego zastępował młodszy brat Ferrante. 6 stycznia 1502 opuściła Rzym. 2 lutego w Ferrarze poślubiła Alfonsa. Pierwsze miesiące trzeciego małżeństwa upłynęły Lukrecji na targowaniu się z teściem co do sumy przeznaczanej na utrzymaniu jej dworu – Ercole proponował 10 tysięcy dukatów rocznie, którą to kwotę Lukrecja uważała za niską. Ostatecznie Ercole zgodził się na kwotę 12 tysięcy dukatów. W sierpniu i wrześniu 1502 w czasie ciąży stan zdrowia córki papieża pogorszył się. 5 września urodziła martwą dziewczynkę. 13 września napisała kodycyl do testamentu z legatem na rzecz syna Rodriga di Bisceglie. Później nastąpiła poprawa. Pod koniec 1502 na dworze w Ferrarze zjawił się poeta Pietro Bembo, którego wkrótce z Lukrecją połączyło uczucie. Romans zakończył się wiosną 1505[26], jednak korespondowali ze sobą do 1517[27]. Po odjeździe Bemba księżnę Ferrary połączyła więź z Ludwikiem Gonzagą, margrabią Mantui. Rolę pośrednika między nimi spełniał Ercole Strozzi[28]. Gdy Ercole został zamordowany w czerwcu 1508, jego rolę przejął brat, Lorenzo. Stała korespondencja między Gonzagą a Lukrecją zanikła w 1513[29]. 25 stycznia 1505 zmarł Ercole i Alfonso d’Este został władcą Ferrary; w ten sposób Lukrecja została księżną. Pod nieobecność męża w 1512 sprawowała rządy wspólnie ze swoim szwagrem, kardynałem Ippolitem. Także w czasie obecności męża udzielała się w rządach; zwłaszcza zajmowała się rozpatrywaniem suplik poddanych. W 1518 wstąpiła do trzeciego zakonu franciszkańskiego; zaczęła pod książęcymi szatami nosić włosienicę. Zaczęła często przystępować do komunii. Na początku 1519 wysłała do papieża Leona X list z prośbą o specjalne błogosławieństwo, którego papież jej udzielił. 15 czerwca 1519 urodziła swoje ostatnie dziecko, córkę Izabelę Marię. Śmierć i pochówekLukrecja Borgia zmarła dziewięć dni później na skutek gorączki połogowej. Księżna Lukrecja została pochowana w ferraryjskim klasztorze klarysek pw. Bożego Ciała (Corpus Domini, niekiedy zwany Corpus Christi). Konwent odgrywał bardzo ważną rolę w życiu rodu Estów, a w okresie panowania Herkulesa I oraz jego następców stał się miejscem pochówku najważniejszych członków rodziny panującej[30]. Jej ciało złożono obok teściowej Eleonory i syna Alessandra[31]. Później obok Lukrecji zostali pochowani jej córeczka Izabela Maria i mąż Alfons. PotomstwoWedług relacji współczesnych Lukrecja miała dziecko z Pedrem Caldesem (Calderonem). Urodziło się ono w marcu 1498[32]. Identyfikuje się je jako Giovanniego Borgię, który jako trzyletnie dziecko w sierpniu 1501 otrzymał inwestyturę księcia Nepi. Według pierwszej bulli papieskiej z 1 września 1501 był synem Cezara Borgii i nieznanej kobiety wolnego stanu; według drugiej bulli z tego samego dnia ojcem Giovanniego był papież, a matką nieznana kobieta wolnego stanu. Część badaczy odrzuca taką identyfikację[33], inni wskazują na szereg przesłanek wskazujących na identyfikację, jak m.in. zbieżność dat urodzenia, uregulowanie sytuacji Giovanniego krótko przed wyjazdem Lukrecji do Ferrary, troska Lukrecji o dziecko, równy podział dóbr dokonany przez Lukrecję między jej syna Rodriga a Giovanniego[34]. W małżeństwie z Alfonsem d’Aragon była dwukrotnie w ciąży. 9 lutego 1499, będąc w drugim miesiącu, poroniła. Synem Alfonsa i Lukrecji był:
Z małżeństwa z Alfonsem d’Este pochodzili:
Była babką Anny d’Este. Historiografia Giorolamo Priuli, wenecki kronikarz, nazwał ją największą kurtyzaną Rzymu[38]. Podobnie wypowiadał się o niej umbryjski kronikarz Matarazzo[38]. Od czasów dzieła Vita di Cesare Tomasa Tomasiego z drugiej połowy XVI w., uzupełnionego później przez Gregoria Letiego, Lukrecja cieszyła się bardzo złą opinią. Oskarżano ją m.in. o utrzymywanie kazirodczych stosunków z ojcem oraz braćmi, Juanem i Cezarem. Informacje na ten temat przekazali m.in. Marino Sanudo w swoich Diari, Domenico Malipiero w Annali Veneti, umbryjski kronikarz Matarazzo, Francesco Guicciardini, epigramatycy Giovanni Pontano, Jacopo Sannazaro, Evangelista Capodiferro i inni. Opierali się jedynie na pogłoskach i pogląd o kazirodczych związkach łączących Lukrecję z jej braćmi jest odrzucany przez literaturę naukową[39]. Papieża Aleksandra VI o stosunki seksualne z córką oskarżał jego zięć, Giovanni Sforza. Jak pisze włoska badaczka Maria Bellonci,
Postać Lukrecji zaczęto rehabilitować w drugiej połowie XIX wieku. W 1866 Giuseppe Campori opublikował w „Nuova Antologia” artykuł oparty na archiwaliach Ofiara historii (Una vittima della storia), z którego wyłoniła się inna postać Lukrecji. W 1874 ukazała się biografia córki Aleksandra VI autorstwa niemieckiego historyka Ferdinanda Gregoroviusa, opierającego się m.in. na archiwach Rzymu, Modeny i Mantui. Praca Gregoroviusa stała się punktem wyjścia do dalszych badań nad osobą księżnej Ferrary[41]. Sam Gregorovius stwierdził: Nikt nie zechce uwierzyć, że Rzym i dwór papieski jej nie skaziły, ale jednocześnie nikt bezstronny i uczciwy nie może utrzymywać, że była winna przypisywanych jej nikczemnych czynów[42]. Również Ludwig von Pastor skłonny był rehabilitować Lukrecję, pisząc: Choć uznajemy, że nie uchroniła się przed zapowietrzonym oddechem zdeprawowanego środowiska, w którym żyła, to trzeba stwierdzić, że nie była taką bestią, jaką ją przedstawiała część oszczerczej i goniącej za sensacją historiografii[43]. Lukrecja w literaturze, sztuce i kulturze popularnejPoezja renesansowaW 1493 Serafin Aquilano napisał dla Lukrecji sielankę[44], a Antonio Flaminio łaciński wiersz[45]. Maddaleni Capodiferro w jednych epigramatach chwali Lukrecję (podobnie jak i pozostałych Borgiów), a w innych zarzuca jej kazirodcze stosunki z najbliższymi[46]. W 1507 ukazały się drukiem dwa tomiki wierszy dedykowanych Lukrecji; ich autorem był Marcello Filosseno. Wiersze z okazji uroczystości weselnych Lukrecji i Alfonsa d’Este pisali Celio Calcagnini, Niccoló Maria Panizzato i Ariosto[47]. Na początku 1502 nieznany bliżej hiszpański poeta poświęcił wiersz Lukrecji i jej dwórkom[48]. Tomik wierszy księżnej Ferrary poświęcił także Lodovico Bonaciolo[49]. O swojej miłości do córki papieża zapewniał w swoich utworach Bernardo Accolti[50]. Skierował do niej wiersz miłosny Evangelista Capodiferro[51]. Bembo, kochanek Lukrecji, poświęcił jej Ascolani, rozważania i wiersze na temat miłości[52], a Giorgio Robuto Alessandrino poemacik w 1505 lub 1506[53]. Lukrecja pojawia się w epigramach Ercola Strozziego[54]. Jacopo Caviceo zadedykował jej powieść Pielgrzym[55]. TeatrW Lukrecję Borgię wcieliła się Sarah Bernhardt w sztuce o tej samej nazwie z 1911[56]. Utwory muzyczneNa kanwie plotek i faktów z życia Lukrecji powstała opera pt. Lucrezia Borgia Gaetano Donizettiego do libretta Felice Romaniego na podstawie sztuki Wiktora Hugo. Wystawiono ją po raz pierwszy w 1833 w Mediolanie, prapremiera polska odbyła się w 1843 w Warszawie. Księżna Ferrary jest podmiotem lirycznym[57] piosenki Lukrecja Borgia (Lukrezia Borgia), autorstwa Jerzego Satanowskiego i Andrzeja Ozgi, wykonywanej przez Edytę Geppert[58][59]. Powieści i dramatyLukrecja pojawia się w The Shame of Motley, powieści Rafaela Sabatiniego (1908). Pojawia się w dramacie Adolfa Nowaczyńskiego "Cezar i Człowiek" (1937). Jest też jedną z bohaterek powieści Mario Puzo pt. Rodzina Borgiów. Występuje też w Mirror, Mirror, powieści z elementami fantasy autorstwa amerykańskiego pisarza Gregory’ego Maguire’a (2003). Księżna Ferrary jest bohaterką powieści Córka papieża noblisty Daria Fo, przetłumaczonej m.in. na język polski przez Natalię Mętrak-Rudę[60]. Filmy i seriale telewizyjneW niemieckim filmie Lukrecja Borgia z 1922 w tytułową bohaterkę wcieliła się Liane Haid[61], a we francuskim dramacie historycznym z 1953 pod tym samym tytułem – Martine Carol[62]. W Opowieściach niemoralnych w reżyserii Waleriana Borowczyka (francuski tytuł oryginalny Contes immoraux; 1974), w czwartej i ostatniej noweli wchodzącej w skład tego filmu, zagrała ją Florence Bellamy. Powstał również trzysezonowy serial o całej rodzinie Borgiów pod tytułem Rodzina Borgiów. W rolę Lukrecji wcieliła się Holliday Grainger. GryPostać Lukrecji Borgii pojawia się w grze Assassin’s Creed: Brotherhood. Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Kontrola autorytatywna (osoba):
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
