Nazwa grupy w żaden sposób nie jest powiązana z tytułem szóstego albumu studyjnego zespołu Deep Purple[5].
Historia
1991–2000
Robb Flynn, założyciel i frontman grupyDave McClain (w grupie od 1995)
Grupa została założona 12 października 1991[6] w Oakland w Kalifornii. Powstała z inicjatywy Robba Flynna i Adama Duce’a. Flynn jakiś czas wcześniej opuścił zespół Vio-lence. Przyczyną odejścia była bójka, do której doszło pomiędzy członkami grupy a lokalnym gangiem. Cały czas czuł jednak potrzebę tworzenia muzyki. Skład Machine Head uzupełnili jeszcze gitarzystaLogan Mader oraz perkusista Tony Costanza. Costanza opuścił zespół jeszcze przed wydaniem debiutanckiej płyty. Na jego miejsce przyszedł Chris Kontos. Zespół podpisał kontrakt płytowy z wytwórnią płytowąRoadrunner Records.
9 sierpnia 1994 odbyła się premiera pierwszego albumu studyjnego grupy. Płyta została zatytułowana Burn My Eyes[7]. Za produkcję oraz miksowanie albumu odpowiedzialny został Colin Richardson[8]. Do utworów „Davidian” oraz „Old” zostały zrealizowane wideoklipy. Płyta rozeszła się w nakładzie przekraczającym 500 tysięcy egzemplarzy[9].
Album Burn My Eyes stał się znakiem rozpoznawczym zespołu i najlepiej przyjętym debiutem, od czasu albumu Soul of a New MachineFear Factory. Następnie grupa wyruszyła w bardzo długą, bo trwającą ponad rok, trasę koncertową z zespołem Slayer, odwiedzając 12 grudnia 1994 Zabrze. Popularność grupy na świecie wzrosła.
Po powrocie w zespole przychodzi czas na zmiany – odszedł Kontos, a jego miejsce tymczasowo przejął Will Carroll.
26 grudnia 1995 Dave McClain został oficjalnym członkiem grupy. Na rzecz Machine Head porzucił zespół Sacred Reich[10].
W 1996 grupa zaczęła pracować nad nowym materiałem.
25 marca 1997 została wydana płyta zatytułowana The More Things Change...[11]. Produkcją albumu grupy ponownie zajął się Colin Richardson. Natomiast za miksowanie materiału odpowiedzialny był Andy Sneap[12]. Płyta spotkała się z przychylnymi recenzjami krytyków muzycznych[11]. Zajęła 138. pozycję na liście Billboard 200[13]. W ramach promocji nowego materiału zrealizowane zostały teledyski do utworów „Ten Ton Hammer” oraz „Take My Scars”.
W 1998 Logan Mader spóźnił się na jedną z sesji treningowych zespołu. Pod wpływem metamfetaminy zaczął przeklinać oraz obrażać pozostałych członków Machine Head. Natychmiast został wyrzucony z zespołu, a na jego miejscu pojawił się Ahrue Luster.
Adam Duce podczas koncertu na festiwalu Sonisphere Festival w Kirjurinluoto, Pori, Finlandia (2009).
W 2001 Machine Head wydał album Supercharger, którego producentem był Jonny K. Album poniósł komercyjną klęskę, winę tego upatrywano w bliskości premiery do wydarzeń 11 września. Po wydaniu płyty zespół wyruszył w trasę koncertową i po raz kolejny trafił do Polski, tym razem na dwa koncerty: 4 listopada w Warszawie oraz 5 listopada w Krakowie. Występy Amerykanów poprzedzał występ polskiego None.
W 2002 z zespołu odszedł Ahrue Luster, w wyniku rozbieżności między nim a Robbem Flynnem. Na jego miejsce przyjęto kolegę Roberta z czasów Vio-lence: Philla Demmela.
W 2003 została wydana płyta koncertowa pt. Hellalive. Z zespołem rozwiązała umowę wytwórnia Roadrunner Records, zespół pozostał jednak w jej europejskiej filii. Jeszcze w tym samym zespół wydał (oprócz USA) nową, piątą studyjną płytę zatytułowaną Through the Ashes of Empires – ukazała się 27 października 2003. Otrzymała świetne recenzje w całej Europie.
Trasa koncertowa Through the Ashes of Europe objęła także Polskę. Koncert odbył się 16 grudnia 2003 w Warszawie.
Na początku 2004 Machine Head ponownie podpisał umowę z Roadrunnerem. 20 kwietnia 2004 Through the Ashes of Empires wzbogacony o jeden utwór wyszedł w USA.
W 2005 odbyła się premiera DVD Elegies zawierającego zapis koncertu z Brixton Academy w Londynie.
27 marca 2007 odbyła się premiera albumu The Blackening. Płyta sprzedała się w ciągu dwóch tygodni lepiej niż poprzedni album zespołu w ciągu trzech lat. 28 maja 2008 grupa zagrała na Stadionie Śląskim w Chorzowie jako support zespołu Metallica.
2011–2018 Unto the Locust, Bloodstone and Diamonds, Catharsis, rozpad zespołu
27 września 2011 wydany został siódmy album studyjny grupy, Unto the Locust[15]. Płyta znalazła się na 22. miejscu listy Billboard 200. W ciągu pierwszego tygodnia sprzedała się w liczbie 17 tysięcy egzemplarzy w Stanach Zjednoczonych[16]. Był to ostatni album studyjny formacji wydany nakładem wytwórni płytowejRoadrunner Records. 28 października odbyła się premiera teledysku do utworu „Locust”. Reżyserią wideoklipu zajął się Mike Sloat[17]. W 2012 zespół ponownie wystąpił dwukrotnie w Polsce. Pierwszy koncert miał miejsce 10 maja na Sonisphere Festival na warszawskim Bemowie. Drugi odbył się w czasie Przystanku Woodstock. Grupa wystąpiła 3 sierpnia, jako gwiazda wieczoru w zamian za Anthrax, który ze względu na zobowiązania kontraktowe nie mógł pojawić się w Polsce.
22 lutego 2013 zespół poinformował na swojej stronie internetowej o odejściu basisty Adama Duce[18]. Miesiąc później grupa ogłosiła konkurs na stanowisko tymczasowego basisty na czas koncertów[19]. 24 czerwca 2013 grupa ogłosiła, że nowym basistą MH został Jared MacEachern[20]. Od października 2013 grupa jest związana kontraktem z wytwórnią Nuclear Blast[21].
29 września 2018 frontman zespołu ogłosił na oficjalnej stronie zespołu na Facebooku odejście ze składu gitarzysty Demmela i perskusisty McClaina ze względu na „oddalenie się od siebie członków zespołu”[22]. Jednocześnie członkowie grupy zdecydowali odbyć trasę jesienią 2018 w USA[23].
Od 2019
W 2019 ogłoszono trasę koncertową, zaplanowaną z okazji 25. rocznicy wydania albumu Burn My Eyes, podczas której utwory z tej płyty wykona zespół w składzie z R. Flynnem, pierwotnymi członkami Ch. Kontosem (perkusja) i L. Maderem (gitara) oraz basistą Jaredem MacEachernem, natomiast do wykonywania innych utworów grupy zostali zaangażowania perkusista Matt Alston (Devilment, Eastern Front) i polski gitarzysta Wacław Kiełtyka (Decapitated)[24][25].
W czerwcu 2020 zespół wydał cyfrowy singel pt. Civil Unrest, zawierający dwie piosenki, „Stop The Bleeding” i „Bulletproof”; tekst pierwszego z tych utworów został zainspirowany śmiercią George’a Floyda oraz wywołanymi zamieszkami, a w utworze gościnnie wystąpił Jesse Leach z grupy Killswitch Engage, natomiast do całości został nakręcony wideoklip[26].
17 lutego 2024 Kiełtyka ogłosił, że udział w trasie po Ameryce Południowej w październiku 2023 był jego ostatnią działalnością w MH, tym samym potwierdzając odejście z grupy[27].
Interpretacje
Phill Demmel podczas koncertu na festiwalu Sonisphere Festival w Kirjurinluoto, Pori, Finlandia (2009).
Machine Head uznawany jest za zespół „cover-friendly” (pol.„przyjazny coverom”). Większość z nagranych dotychczas interpretacji utworów innych wykonawców została opublikowana w 2008 na dysku bonusowym do albumu The Blackening.
„House of Suffering” grupy Bad Brains (pierwotnie na albumie I Against I z 1986), wydany jako utwór bonusowy na japońskiej wersji płyty The Burning Red (1999) oraz na singlu „From This Day” (1999)
„Jizzlobber” grupy Faith No More (pierwotnie na albumie Angel Dust z 1992), wydany jako utwory niepublikowane
