|
Maksymilian Machalski
Maksymilian Edward Wincenty Machalski (ur. 5 października 1817 w Wojniczu, zm. 30 września 1890 w Krakowie) – polski adwokat, polityk konserwatywny, poseł do Sejmu Ustawodawczego 1848 oraz austriackiej Rady Państwa (1886–1890). ŻyciorysUkończył Gimnazjum Św. Anny w Krakowie[1]. Studiował na wydziale filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, w 1844 przeniósł się na wydział prawniczy do Wiednia[1], gdzie uzyskał tytuł doktora praw (1846)[2]. W latach 1846–1848 był adwokatem w Tarnowie[3]. Aktywny politycznie w okresie Wiosny Ludów. Członek deputacji polskiej do Wiednia (kwiecień 1848)[1]. Poseł do Sejmu Ustawodawczego w Wiedniu i Kromieryżu (10 lipca 1848 – 7 marca 1849)[4] wybranym z okręgu wyborczego Brzesko. W parlamencie należał początkowo do "Stowarzyszenia" skupiającego polskich posłów demokratycznych[5] potem związał się z grupą posłów konserwatywnych skupionych wokół Jerzego Lubomirskiego, Adama Potockiego i Antoniego Zygmunta Helcla. Był znakomitym mówcą, w swych wystąpieniach m.in. występował przeciw kandydaturze Franciszka Smolki na przewodniczącego oraz domagał się zniesienia kary śmierci za przestępstwa polityczne[1]. W latach 1850–1855 podróżował po Anglii i Niemczech[1]. Po powrocie do kraju prowadził od 1855 kancelarię adwokacką w Krakowie[1], od 1888 także w Wiedniu[2]. Wieloletni prezes Krakowskiej Izby Adwokackiej. Specjalizował się w sprawach karnych i politycznych, m.in. był obrońcą redakcji "Czasu" w procesach prasowych w okresie powstania styczniowego, a także jednym z obrońców w krakowskim procesie Ludwika Waryńskiego i towarzyszy[1][3]. Był również autorem artykułów w "Gminie" i "Czasopiśmie Poświęconemu Prawu i Umiejętnościom Politycznym"[1]. Ziemianin, właściciel Ściejowic w pow. krakowskim, gdzie założył w latach siedemdziesiątych XIX wieku pierwszą w Galicji szkołę koszykarstwa[1]. Należał do czołowych konserwatystów krakowskich (stańczyków). Był także przeciwnikiem powstającego ruchu socjalistycznego[6]. Wspólnie z żoną, słynną z urody, prowadził w Krakowie salon będący ośrodkiem życia towarzyskiego[1]. Przez wiele lat był prezesem Resursy Mieszczańskiej oraz członkiem Rady Miejskiej (1886–1888) i Wydziału Powiatowego w Krakowie. Należał także do Krakowskiego Towarzystwa Rolniczego[1]. Członek nadzwyczajny Akademii Umiejętności w Krakowie[1] a od 21 lutego 1859 członek Towarzystwa Naukowego Krakowskiego[7]. Zwolennik i propagator zakładania w Galicji towarzystw pożyczkowych wg systemu kas Schultze-Delitzsch[3][8]. Od 1858 członek Zarządu Spółki Zdrojowisk Krajowych[9]. Poseł do austriackiej Rady Państwa VII kadencji (5 maja 1886 – 30 września 1890). Mandat uzyskał w wyborach uzupełniających po śmierci Maksymiliana Zatorskiego w kurii II (miast) z okręgu Kraków 2. Po jego śmierci mandat objął August Sokołowski[10]. Był członkiem Koła Polskiego w Wiedniu, gdzie należał do frakcji posłów konserwatywnych[2]. Pracował w parlamentarnych komisjach: budżetowej, prawnej, prasowej[1][3] oraz przewodniczył komisji kodeksu karnego[11]. Pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu Rakowickim w Krakowie[12] (pas 45, płn.-wsch.).  Rodzina i życie prywatneUrodził się w rodzinie mieszczańskiej, syn Onufrego Machalskiego (1775-1867), kasjera i asesora urzędu miejskiego w Wojniczu i Julianny z domu Lamelli. Ożenił się z Olimpią z Przygodzkich (1831-1885), z którą miał syna Maksymiliana[1][2][13]. Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
|
||||||||||||||||||||||
