Uczyła się tańca u przedwojennej baleriny Ireny Szymańskiej w jej Szkole Tańca Artystycznego i Rytmiki (1937–1939) oraz u Leona Wójcikowskiego (1940–1944) w Prywatnej Szkole Baletu Zofii Pflanz-Dróbeckiej. Pierwsze ślady jej występów tanecznych odnajdujemy już na afiszach poranków artystycznych w okupowanej Warszawie. Promowana przez Leona Wójcikowskiego, w latach 1942–1944 tańczyła okazjonalnie w Café-Varieté-Restauracja „Janusz”[2][3] przy ulicy Tłomackie 13 oraz w Varieté „Maxim”[4][5] w wieżowcu Prudentialu przy ówczesnym Placu Napoleona 9, a także Teatrze Rozmaitości Jar[6] przy ulicy Senatorskiej 29[7].
1942–1944: występy estradowe w warszawskich kawiarniach
1946–1947: występy estradowe w duecie z Leonem Wójcikowskim[8]
1947–1950: solistka muzycznego Teatru Nowego w Warszawie
Urodziła się w rodzinie Stanisława (1888–1949) i Marii Krzyszkowskich (1888–1967)[9]. W latach 1950–1961 była żoną tancerza, choreografa i pedagoga Leona Wójcikowskiego (1899–1975). Po rozwodzie z nim, w 1961 roku związała się ze śpiewakiem-barytonem Zbigniewem Nowickim (1930–1990)[9], wieloletnim sekretarzem teatralnej organizacji PZPR najpierw w Państwowej Operze Warszawskiej, a potem w Teatrze Wielkim, którego poślubiła niedługo przed jego śmiercią[1].
Po 1998 roku wycofała się z aktywności zawodowej i resztę życia spędziła samotnie w swoim warszawskim mieszkaniu przy Rynku Starego Miasta, przy Kamiennych Schodkach, przydzielonym jeszcze w 1952 roku jej pierwszemu mężowi Leonowi Wójcikowskiemu przez ówczesnego ministra kultury i sztuki[10]. W ostatnich latach życia podupadła na zdrowiu i unikała kontaktów publicznych. W 2014 roku musiała poddać się poważnemu leczeniu szpitalnemu, po którym na czas rekonwalescencji znalazła się w Domu Opieki w Legionowie pod Warszawą, gdzie zmarła 28 września[11]. Została pochowana 3 października 2014 roku w grobie rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 169-5-20)[9][12].
Odznaczenia i nagrody
Była najczęściej odznaczaną artystką polskiego baletu w okresie Polski Ludowej; otrzymała kolejno[1]:
↑M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/196 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki - wskazana jako Wójcikowska-Krzyszkowska Maria.
Jan StanisławJ.S.WitkiewiczJan StanisławJ.S., Maria Krzyszkowska. Taniec był moim życiem, Warszawa: Wydawnictwo Iskry, 2015, ISBN 978-83-244-0399-8, OCLC922194948. Brak numerów stron w książce
.jpg){kind=small}
