|
Mazarine Pingeot
Mazarine Pingeot, oficjalnie Mazarine Marie Mitterrand Pingeot (od 2016 roku według rejestru cywilnego, ur. 18 grudnia 1974 w Awinionie) – francuska pisarka, profesor nadzwyczajny i doktor filozofii. Obecnie wykłada na VIII Paryskim Uniwersytecie w Saint-Denis. Jest także felietonistką kulturalną i dyrektorką Instytutu François-Mitterranda[1]. Mazarine Pingeot jest autorką licznych powieści, w których regularnie porusza tematy macierzyństwa i dzieciństwa[2]. Córka François Mitterranda, prezydenta Francji w latach 1981 do 1995 i Anne Pingeot, historyczki sztuki. W 1994 roku wyszło na jaw istnienie drugiej rodziny urzędującego prezydenta i jego córki Mazarine, co było wcześniej tajemnicą poliszynela, a od tego momentu było szeroko komentowane w mediach. BiografiaDzieciństwo i młodośćCórka François Mitterranda i Anne Pingeot[3] (którzy przez 30 lat trzymali swój związek w tajemnicy[4]), uczęszczała do szkoły Saint-Benoît i do prestiżowego liceum Henryka IV w Paryżu. We wrześniu 1994 roku rozpoczęła naukę w École Normale Supérieure de Fontenay-Saint-Cloud (zajmując w konkursie 4 miejsce z 35). W 1997 zdobywa uprawnienia do nauczania na uniwersytecie (agrégation). Mazarine Pingeot wykłada najpierw na Uniwersytecie w Prowansji (w Aix-en-Provence)[5], później w Liceum Colbert w Paryżu, a następnie otrzymuje stanowisko profesora nadzwyczajnego na Uniwersytecie Paris VIII. 25 stycznia 1984 r. François Mitterrand oficjalnie uznał ją za swoją córkę[6]. Jean-Edern Hallier już w 1982 r. próbował ujawnić ojcostwo Mitterranda[7], a następnie w marcu 1984 r.chciał to publikować w swym dziele Utracony Honor François Mitterranda, którego tytuł na początku miał brzmieć Mitterrand i Mazarine; Prezydentowi udało się zniszczyć książki przed publikacją[8]. Dopiero w listopadzie 1994 r. Paris Match opublikował zdjęcie Mazarine i jej ojca przy wyjściu z restauracji Le Divellec[9]. Kariera literackaW 1998 r. publikuje pierwszą książkę pod tytułem Pierwsza powieść, która cieszy się szerokim zainteresowaniem mediów, ale jest różnie oceniana przez krytyków[10]. Książka sprzedaje się w 60 000 egzemplarzy i jest tłumaczona na wiele języków[11]. Rozpoczyna karierę dziennikarską (przez jakiś czas publikuje felietony w magazynie Elle), a w 2000 r. publikuje powieść Zeyn ou la Reconquête, która została o wiele gorzej przyjęta niż poprzednia, niemniej jednak utwierdza jej pozycję do tego stopnia, że stała się inspiracją do kilku pastiszów[12]Na początku kariery literackiej Mazarine Pingeot nie cieszyła się przychylnością krytyków literackich. Nelly Kaprièlian, z magazynu Inrockuptibles opisała jej przypadek w zwięzłej formule: « Mazarine Pingeot, (…) ponieważ jest córką niewielu z francuskich prezydentów, którzy czytali, zawsze wierzyła i starała się nas przekonać, że ona z kolei „pisała”[13]. W 2003 roku była felietonistką literacką w programie Field dans ta chambre Michela Fielda, a od 2004 roku w Ça balance à Paris w Paryżu, ponownie z Michelem Fieldem występowała na kanale telewizyjnym Paris Première. Rok 2003 to także publikacja eseju Powiedzieli mi, kim jestem, w którym pisze o swoich lekturach. Forma eseju – notatki z lektury związane z jej osobistymi doświadczeniami, spodobała się części krytyków[14]. W lutym 2005 roku w wydawnictwie Julliard ukazała się jej czwarta książka Bouche cousue (Buzia na kłódkę). Ta autobiograficzna opowieść w formie pamiętnika sprzedaje się w 200 000 egzemplarzy[15]. Wraz ze swoją przyjaciółką Sophie Nordmann tworzy serię wydawniczą Nowe mitologie, poświęconą naukom humanistycznym w wydawnictwie Robert Laffont. W tym samym czasie udziela się w radiu Europe 1 (Troje na huśtawce z Constance Chaillet), France Culture (La Part d’enfance z Jean-Michel Djianem, audycja daje początek książce). W dziesiątą rocznicę śmierci ojca, w styczniu 2006 r. pisze przedmowę do książki Stéphane’a Trano, Mitterrand, une affaire d’amitié (Mitterrand, sprawa przyjaźni), w której po raz pierwszy jej perspektywa zestawiona została z relacją jej przyrodniego brata, Jeana-Christophe’a Mitterranda. Jest również autorką przedmowy do rozmowy między jej ojcem a Marguerite Duras, zatytułowanej Le Bureau de poste de la rue Dupin (Poczta przy Rue Dupin) oraz do innych książek. Mazarine Pingeot w dalszym ciągu pojawia się w programie telewizyjnym Ça balance à Paris emitowanym na kanale Paris Première, od 2010 prowadzonym przez Erica Naulleau. Obroniła pracę dyplomową na temat René Descartes na Uniwersytecie Paris VIII[16]. Życie prywatneMazarine Pingeot była związana z prezenterem Ali Baddou w latach 1992–1998[17]. W 2001 roku poznała Mohameda Ulad-Mohanda w Villa Medici w Rzymie, gdzie był on wówczas rezydentem. Mają syna Astora, urodzonego 11 lipca 2005 r. i dwie córki, Tarę, urodzoną 5 października 2007 r. i Marie, urodzoną 21 grudnia 2009 r.[18] Rozstali się w 2014 r. 31 sierpnia 2014 r. Mazarine Pingeot i Didier Le Bret upublicznili swój związek, występując razem na targach książki La Forêt des livres w Chanceaux-près-Loches (Indre-et-Loire)[19]. Pobrali się 1 lipca 2017 r. w Paryżu w obecności François Hollande’a i Julie Gayet[20]. 8 listopada 2016 r. oficjalnie zmieniła nazwisko z Pingeot na „Mitterrand Pingeot”, ale nadal używa swojego pseudonimu literackiego „Mazarine Pingeot”[21]. Dzieła
Inne
Przypisy
Kontrola autorytatywna (osoba): |
||||||||||
_(cropped).jpg)
