|
Mewa pręgosterna
Mewa pręgosterna[4] (Larus belcheri) – gatunek dużego ptaka z rodziny mewowatych (Laridae). Występuje u wybrzeży zachodniej Ameryki Południowej. Nie jest zagrożona wyginięciem. Nie wyróżnia się podgatunków[5]. WystępowanieWystępuje u wybrzeży zachodniej Ameryki Południowej, w Chile, Ekwadorze i Peru[6][5]. Nie wędruje, okazjonalnie zalatuje na północ np. do Panamy[7][8]. Morfologia_(4856931950).jpg) Dużej wielkości ptak osiągający długość do 52 cm, rozpiętość skrzydeł do 121 cm[6][9]. Pokrojem i upierzeniem podobna do blisko spokrewnionej mewy południowej, lecz jest przede wszystkim mniejsza[9]. Ptak młodociany mewy południowej ma głowę podobnego koloru co ciało, natomiast młody osobnik mewy pręgosternej ma głowę ciemną[9]. Głowa, szyja i spodnia część ciała w szacie godowej białe[6][10]. Plecy i skrzydła ciemne[6][10]. Na dziobie czarna przepaska oraz czerwona plamka[6]. W locie widoczna jest czarna końcówka ogona[6][10]. Żółte nogi[6]. Brak dymorfizmu płciowego[6]. W szacie spoczynkowej czarna głowa[6]. U młodych ptaków na brunatnych skrzydłach ciemniejsze przepasania oraz brunatna głowa[6]. Ekologia i zachowanie Mewy pręgosterne żyją na otwartym oceanie, w zatokach, dopływach rzek[10][3]. Są uzależnione od prądu Humboldta i efektu El Niño, choć wolą przebywać blisko brzegu[6][10]. Gatunek wszystkożerny, preferuje padlinę, ryby, mięczaki i skorupiaki, chętnie też kradną pisklęta innych ptaków morskich oraz odpady[6][8]. Wyrywają także pożywienie innym ptakom[8]. Ptaki te preferują gniazdować samotnie, na plażach i w zatokach często gniazduje do 100 par[6]. Jedynym wyjątkiem jest kolonia na wyspie San Gallán, licząca tysiące osobników[6]. Gniazdo to płytki dołek w glebie, wyścielony mchem lub innym materiałem roślinnym, w którym samica składa od 1 do 3 oliwkowych jaj z brązowym plamkowaniem[6]. Oboje rodzice opiekują się wylęgiem[8]. StatusMiędzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje mewę pręgosterną za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern)[3][7]. Liczebność światowej populacji, według szacunków, mieści się w przedziale 1000 – 10 000 osobników, a jej trend uznaje się za rosnący[7][3]. Wcześniej gatunkowi zagrażali ludzie, którzy zbierali odchody ptaków jako nawóz dla roślin, znany jako guano, przez co niepotrzebnie płoszono ptaki[6].
Przypisy
Linki zewnętrzne
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
,_puerto_de_Paracas,_Per%C3%BA,_2015-07-29,_DD_15.JPG)
