|
Michael von Grünigen
Michael von Grünigen (ur. 11 kwietnia 1969 w Schönried) – szwajcarski narciarz alpejski, brązowy medalista olimpijski, czterokrotny medalista mistrzostw świata i zdobywca Małej Kryształowej Kuli w klasyfikacji Pucharu Świata w gigancie. KarieraPo raz pierwszy na arenie międzynarodowej Michael von Grünigen pojawił się w 1987 roku, podczas mistrzostw świata juniorów w Sälen. Wywalczył tam srebrny medal w slalomie, a w gigancie zajął piąte miejsce. W zawodach Pucharu Świata zadebiutował w 10 stycznia 1989 roku w Kirchbergu, jednak nie zdobył punktów. Dokonał tego dziesięć miesięcy później, 23 listopada 1989 roku w Park City, zajmując szóste miejsce w gigancie. W sezonie 1989/1990 punktował jeszcze czterokrotnie, ale nie poprawił tego wyniku, ostatecznie zajmując 46. miejsce w klasyfikacji generalnej. Pierwszy raz na podium zawodów pucharowych stanął 19 stycznia 1993 roku w Veysonnaz, zwyciężając w gigancie. W zawodach tych wyprzedził bezpośrednio Włocha Alberto Tombę oraz Lasse Kjusa z Norwegii. W kolejnych startach jeszcze kilka razy plasował się w najlepszej dziesiątce, jednak na podium już nie stawał. W klasyfikacji generalnej zajął dwudzieste miejsce, a w klasyfikacji giganta był szósty. W lutym 1993 roku startował na mistrzostwach świata w Morioce, gdzie zajął szesnaste miejsce w slalomie, a giganta nie ukończył. W międzyczasie zajął między innymi siódme miejsce w gigancie na mistrzostwach świata w Saalbach-Hinterglemm w 1991 roku oraz siódme miejsce w slalomie na rozgrywanych rok później igrzyskach olimpijskich w Albertville. W tym czasie jego najlepszym wynikiem pucharowym było czwarte miejsce w gigancie wywalczone 4 stycznia 1992 roku w Kranjskiej Gorze. W klasyfikacji generalnej zajmował jednak odległe lokaty. Najważniejszym punktem sezonu 1993/1994 były igrzyska olimpijskie w Lillehammer. Szwajcar zajął tam piętnaste miejsce w slalomie, a rywalizacji w gigancie nie ukończył, wypadając z trasy już w pierwszym przejeździe. W Pucharze Świata wielokrotnie zajmował miejsca w dziesiątce, jednak na podium stanął raz: 13 grudnia 1993 roku w Val d’Isère zajmując trzecie miejsce w gigancie. W klasyfikacji generalnej zajął tym razem 19. miejsce, a w klasyfikacji giganta drugi raz z rzędu był szósty. Przełom w karierze von Grünigena nastąpił w sezonie 1994/1995, który ukończył na dziewiątej pozycji. Na podium plasował się trzykrotnie, w tym 18 grudnia 1994 roku w Val d’Isère odniósł drugie w karierze zwycięstwo. Poza tym 3 grudnia w Tignes był drugi w tej konkurencji, a 22 stycznia 1995 roku w Wengen drugie miejsce zajął w slalomie. Wyniki te dały mu piąte miejsce w klasyfikacji giganta oraz siódme wśród slalomistów. Najlepsze wyniki w zawodach tego cyklu osiągnął w sezonie 1995/1996. Na podium stawał osiem razy, odnosząc przy tym pięć zwycięstw: 12 listopada w Tignes, 17 listopada w Vail, 25 listopada w Park City, 19 stycznia w Adelboden oraz 10 lutego w Hinterstoder był najlepszy w gigancie. W klasyfikacji generalnej zajął trzecie miejsce, ulegając tylko Lasse Kjusowi i Austriakowi Güntherowi Maderowi. Wywalczył ponadto pierwszą w karierze Małą Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji giganta. W lutym 1996 roku brał udział w mistrzostwach świata w Sierra Nevada, zdobywając swój pierwszy medal na arenie międzynarodowej. W gigancie zajął tam trzecie miejsce, plasując się o 0,82 sekundy za Tombą i 0,38 sekundy za swym rodakiem, Ursem Kälinem. Dwa dni później brązowy medal zdobył także w slalomie, tym razem ulegając Tombie i Austriakowi Mario Reiterowi. Kolejny medal wywalczył podczas mistrzostw świata w Sestriere w 1997 roku. Zwyciężył tam w gigancie, wyprzedzając Lasse Kjusa o 1,12 sekundy i Austriaka Andreasa Schifferera o 1,45 sekundy. Trzy dni później von Grünigen zajął siódme miejsce w slalomie. W Pucharze Świata siedem razy stawał na podium, odnosząc cztery kolejne zwycięstwa w gigancie: 22 grudnia w Alta Badia, 5 stycznia w Kranjskiej Gorze, 8 marca w Nagano i 15 marca 1997 roku w Vail. Wyniki te dały mu piąte miejsce w klasyfikacji generalnej oraz kolejne zwycięstwo w klasyfikacji giganta. Podobne wyniki osiągał także w sezonie 1997/1998, który ukończył na szóstej pozycji. Z sześciu podiów trzykrotnie stawał na najwyższym stopniu, za każdym razem w gigancie. Najpierw zwyciężył 16 października w Tignes, następnie 14 grudnia 1997 roku w Val d’Isère, a 28 lutego 1998 roku w był najlepszy w Yongpyong. Tym razem w klasyfikacji giganta był drugi, przegrywając tylko ze zdobywcą Pucharu Świata, Hermannem Maierem. W lutym 1998 roku wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Nagano. Po pierwszym przejeździe giganta zajmował piąte miejsce, tracąc do prowadzącego Maiera 0,62 sekundy. W drugim przejeździe uzyskał szósty wynik, co jednak dało mu trzeci łączny czas i brązowy medal. Oprócz Maiera von Grünigena wyprzedził jeszcze jego rodak, Stephan Eberharter. Trzecią w karierze Małą Kryształową Kulę w klasyfikacji giganta zdobył w sezonie 1998/1999. Na podium stawał wówczas pięć razy, w tym zwyciężając w gigancie 20 grudnia w Alta Badia i 14 marca 1999 roku w Sierra Nevada. W klasyfikacji generalnej był ósmy, a wśród slalomistów zajął dziewiąte miejsce. Z rozgrywanych lutym 1999 roku mistrzostw świata w Vail wrócił jednak bez medalu. W swojej koronnej konkurencji był siódmy, a slalom zakończył na dwunastej pozycji. Sezon 1999/2000 był pierwszym od sześciu lat, w którym von Grünigen nie odniósł żadnego pucharowe zwycięstwa. Na podium plasował się czterokrotnie: 31 października w Tignes był drugi, 24 listopada w Vail i 5 lutego w Todtnau trzeci, a 26 lutego w Yongpyong ponownie zajął drugie miejsce w gigancie. W klasyfikacji generalnej był piętnasty, jednak w gigancie zajął trzecie miejsce za Hermannem Maierem i Christianem Mayerem. Ostatni medal zdobył na mistrzostwach świata w Sankt Anton w 2001 roku. Po raz drugi w karierze zdobył tam tytuł mistrzowski w swej koronnej konkurencji, wyprzedzając Norwega Kjetila André Aamodta i Francuza Frédérica Coviliego. Wystąpił także w slalomie, jednak zajął 22. miejsce. Kolejne trzy zwycięstwa odniósł w zawodach pucharowych, wygrywając giganta 17 listopada w Park City, 17 grudnia w Val d’Isère i 6 stycznia 2001 roku w Les Arcs. W klasyfikacji generalnej był tym razem piąty, a w klasyfikacji giganta zajął drugie miejsce za Maierem. Kolejny sezon ukończył na piętnastym miejscu, a w gigancie był szósty. Tym samym pierwszy raz od 1996 roku Szwajcar nie stanął na podium klasyfikacji giganta. W zawodach trzy razy stanął na podium: 28 października w Sölden był trzeci, 16 grudnia w Alta Badia zajął drugie miejsce, a 10 marca 2002 roku w Altenmarkt był najlepszy w gigancie. W lutym 2002 roku brał udział w igrzyskach olimpijskich w Salt Lake City, gdzie plasował się poza czołową dziesiątką. W gigancie był jedenasty, a w slalomie zajął czternaste miejsce. Ostatnie sukcesy osiągał w sezonie 2002/2003. W klasyfikacji generalnej był ponownie piętnasty, jednak w klasyfikacji giganta zdobył czwartą Małą Kryształową Kulę. Na podium stawał sześć razy: 22 listopada w Park City, 15 grudnia w Val d’Isère i 1 marca w Yongpyong wygrywał, 14 stycznia 2003 roku w Adelboden był drugi, a 27 października w Sölden i 15 marca w Lillehammer zajmował drugie miejsce. Wystąpił także na mistrzostwach świata w Sankt Moritz, gdzie w swoim jedynym starcie był siódmy w gigancie. W marcu 2003 roku zakończył karierę. Wielokrotnie zdobywał medale mistrzostw Szwajcarii, w tym złote w slalomie w latach 1996, 1997 i 2001 oraz w gigancie w latach 1997 i 2001. W 1997 roku został wybrany sportowcem roku w Szwajcarii. Po zakończeniu kariery pracował dla firm produkujących sprzęt narciarski i dla Swiss-Ski. Jego siostra Christine także była narciarką alpejską. Osiągnięcia
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Zwycięstwa w zawodach
Pozostałe miejsca na podium
Bibliografia
Przypisy |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
