|
Mike Bossy
Michael Dean Bossy (ur. 22 stycznia 1957 w Montrealu, zm. 15 kwietnia 2022 w Rosemère) – kanadyjski hokeista grający na pozycji napastnika (prawoskrzydłowego), reprezentant kraju. Jeden z najbardziej utytułowanych zawodników w historii ligi NHL. Reprezentował barwy Laval National oraz New York Islanders (4-krotny zdobywca Pucharu Stanleya[1]). Z reprezentacją Kanady dwukrotnie występował w Canada Cup (1981 – 2. miejsce, 1984 – triumf). Był także nagradzany indywidualnie: zdobywca Calder Memorial Trophy – dla najlepszego debiutanta NHL oraz Conn Smythe Trophy – dla MVP play-off ligi NHL, trzykrotnie zdobywca Lady Byng Memorial Trophy – nagroda dla najuczciwszego zawodnika ligi NHL, 5-krotnie wybierany do pierwszej drużyny gwiazd NHL, trzykrotnie wybierany do drugiej drużyny gwiazd NHL, 7-krotny uczestnik Meczu Gwiazd NHL (raz MVP), członek Hockey Hall of Fame (1991)[2][3]. Jest również rekordzistą względem liczby sezonów z co najmniej 50 golami (9 sezonów, ex aequo z Waynem Gretzkym i Aleksandrem Owieczkinem)[4], liczby sezonów z rzędu co najmniej 50 golami (9 sezonów)[5], względem liczby sezonów z co najmniej 60 golami (5 sezonów ex aequo z Waynem Gretzkym)[6], względem najwyższej średniej goli na mecz w fazie zasadniczej ligi NHL (0,762 gole/mecz)[7], najwyższej średniej goli na sezon w fazie zasadniczej NHL (57,3 goli/sezon), liczby zdobytych goli w powerplay w jednym sezonie (9 goli, ex aequo z Camem Neely)[8], liczby hat tricków w rzędu (3 hat tricki, ex aequo z Joe Malonem, który dwukrotnie osiągnął tę liczbę)[9], a także klubowym rekordzistą New York Islanders względem liczby zdobytych goli w fazie zasadniczej (573 gole)[10], zdobytych goli w fazie play-off w jednym sezonie i ogółem (odpowiednio 17 goli i 85 goli, 1981–1983)[11]. Ponadto dwukrotnie był najlepszym strzelcem fazy zasadniczej ligi NHL (1979, 1981, kiedy jeszcze nie przyznawano Maurice Richard Trophy – nagrody dla najlepszego strzelca fazy zasadniczej ligi NHL)[12][13]. Wczesne życieMike Bossy urodził się jako 5. z 10 dzieci Dorothy z d. Mills oraz Bordena[14][15]. Miał pięciu braci: Patricka, Christophera (obaj nie żyją), Rodny’ego, Donalda i Gordona oraz cztery siostry: Vivienne (nie żyje), Pamélę, Carole i Constance[15]. Rodzina była wielkim fanem klubu ligi NHL, Detroit Red Wings w parafii Saint-Alphonse w dzielnicy Montrealu, Ahuntsic-Cartierville[16][17]. Matka była Angielką francusko-kanadyjskiego pochodzenia, natomiast ojciec, który utrzymywał podwórkowe lodowisko w ich budynku mieszkalnym, miał korzenie ukraińskie[16]. Bossy uczęszczał do St. Pius X Comprehensive High School, a następnie do Laval Catholic High School[17]. W 1969 roku złamał sobie rzepkę podczas szkolnych zawodów w skoku w dal, później rozwinął chroniczne problemy z kolanem podczas swojej kariery hokejowej[18]. KarieraWczesna karieraMike Bossy w 1969 roku brał udział w juniorskim turnieju Quebec International Pee-Wee Hockey Tournament 1969 reprezentując Montreal[19]. W 1972 roku rozpoczął karierę juniorską w występującym juniorskiej lidze QMJHL Laval National[20]. Mimo imponującej liczby zdobytych goli w ciągu 5 lat gry w klubie (309 goli – rekord lig juniorskich[21]) oraz zdobytych punktów (532 punkty – rekord ligi QMJHL[21]), został przez skautów ligi NHL uznany za „niewystarczająco wytrzymałego” i słabego w defensywie[20][22]. Koszulka z numerem 17, w której występował w klubie Bossy, została zastrzeżona przez kontynuatora tradycji klubu, Acadie-Bathurst Titan[23]. Draft NHL 1977Bossy, którzy w lidze QMJHL zdobywał średnio 62 gole na sezon, w drafcie NHL 1977, który odbył się 14 czerwca 1977 roku, został odrzucony przez dwanaście klubów, w New York Rangers i Toronto Maple Leafs, które odrzuciły go dwukrotnie[24]. Został wybrany z numerem 15 przez New York Islanders (16 czerwca 1977 roku został wybrany w 5 rundzie draftu WHA 1977 z numerem 44 przez Indianapolis Racers). Według Bossy’ego pozycja w drafcie NHL wymaganiami finansowymi stawianymi przez jego agenta, Pierre’a Lacroixa[25]. Scotty Bowman, trener Montrealu Canadiens, później żałował, że skauci klubu odrzuciły Bossy’ego (kwestionowali jego wytrzymałość i zamiast niego wybrali Marka Napiera[22][14][26]), gdy później ze swoim asystentem, Claudem Ruelem był pod wrażeniem gry zawodnika i jego indywidualnych statystyk. Menedżer generalny New York Islanders, Bill Torrey początkowo miał dylemat między bramkostrzelnym Bossym a Dwightem Fosterem (143 punkty w lidze OHA oraz świetnie grał w obronie)[25]. Istnieją różne wersje dotyczące wyboru Bossy’ego do drużyny Wyspiarzy. Jedni ostateczny wpływ na wybór przypisują trenerowi Alowi Arbourowi, według którego, łatwiej doszkolić zawodnika, niż go sprawdzać[27]. Inni wpływ na ten wybór przypisując skautowi klubu Harry’emu Saraceno[28], natomiast inni tę zasługę przypisują zarówno Alowi Arbourowi i Harry’emu Saraceno[25]. Początki kariery.JPG) Mike Bossy zastąpił Billy’ego Harrisa na pierwszej linii, w której grał wraz z Bryanem Trottierem oraz Clarkiem Gilliesem, tworząc tzw. The Trio Grande[29][30]. Debiut w lidze NHL zaliczył 13 października 1977 roku w przegranym 3:2 meczu u siebie z Buffalo Sabres, z którym Bossy w 9. minucie z asysty Bryana Trottiera i Clarka Gilliesa pokonał bramkarza drużyny przeciwnej Dona Edwardsa, doprowadzając tym samym do wyrównania na 1:1[31][32][33], a do połowy listopada 1977 roku zdobył już 11 goli[34]. 4 lutego 1978 roku w wygranym 6:1 meczu wyjazdowym z Washington Capitals zdobył pierwszego w lidze NHL hat tricka[35]. 25 lutego 1978 roku, w 45. minucie wygranego 7:1 wyjazdowego meczu z Chicago Blackhawks zdobył swojego 45. gola w sezonie 1977/1978, bijąc tym samym rekord względem liczby goli wśród nowicjuszy należący do Ricka Martina (44 gole)[36]. Bossy zapowiedział menedżerowi generalnemu klubu, Billowi Torreyowi zdobycie co najmniej 50 goli w sezonie 1977/1978, w którym ostatecznie zdobył 53 gole[28], ustanawiając tym samym rekord względem liczby goli wśród nowicjuszy (rekord Bossy’ego pobił Teemu Selänne w sezonie 1992/1993 – 76 goli[37]). Bossy prowadził także w klasyfikacji zdobytych goli powerplay (25 goli)[38]. Świetne statystyki zaowocowały zdobyciem Calder Memorial Trophy oraz nominacją do udziału w Meczu Gwiazd NHL 1978, w którym wystąpił na prawym skrzydle w drużynie Konferencji Campbella[39][40][1]. W ćwierćfinale fazy play-off, w której Bossy zdobył 4 punkty (2 gole, 2 asysty)[41], drużyna Wyspiarzy rywalizowała z Toronto Maple Leafs. 27 kwietnia 1978 roku w przegranym 5:2 meczu u siebie, w 6. meczu rywalizacji, Bossy został uderzony przez Jerry’ego Butlera, w wyniku czego został przetransportowany do szpitala ze skręceniem szyi. Wrócił na 7. mecz rywalizacji, w którym drużyna Wyspiarzy 29 kwietnia 1978 roku przegrała na wyjeździe 2:1 po dogrywce, kończąc tym samym sezon[42]. Bossy został wybrany do drugiej drużyny gwiazd NHL[1][43], do której ponownie został wybrany w sezonie 1978/1979, głównie dzięki zdobytym 69 golom w fazie zasadniczej (najwięcej w sezonie 1978/1979, drugi ówczesny najlepszy wynik wszech czasów w jednym sezonie)[12]. 23 grudnia 1978 roku członkowie The Trio Grande stali się bohaterami wygranego 9:4 meczu u siebie z New York Rangers: Bossy zdobył hat tricka oraz zaliczył trzy asysty, Bryan Trottier zdobył 5 goli oraz zaliczył trzy asysty, natomiast Clark Gillies zaliczył cztery asysty. 17 lutego 1979 roku w 21. minucie wygranego 8:3 meczu wyjazdowego z Los Angeles Kings zdobył swojego 100. gola w 129. meczu w lidze NHL, stając się tym samym najszybszym zawodnikiem, który tego dokonał (łącznie w ciągu dwóch pierwszych sezonów zdobył 122 gole)[44][12][45]. W tym samym sezonie reprezentował Drużynę Gwiazd NHL w Challenge Cup 1979 podczas serii meczów z reprezentacją ZSRR rozgrywanych na Madison Square Garden w Nowym Jorku, które wygrała drużyna Sbornej 2:1, a Bossy zdobył w nich 3 punkty (2 gole, 1 asysta)[46]. 16 kwietnia 1979 roku Bossy w wygranym 6:2 meczu wyjazdowym z Chicago Blackhawks, pierwszym meczu rywalizacji w ćwierćfinale fazy play-off, ustanowił rekord względem liczby zdobytych punktów w meczu tej fazy – 4 punkty (1 gol, 3 asysty)[47]. Drużyna Wyspiarzy wygrała tę rywalizację 4:0 i awansowała do półfinału, a Bossy ustanowił kolejny rekord, tym razem względem ilości zdobytych goli w jednej rywalizacji (5 goli)[48]. W półfinale drużyna Wyspiarzy przegrała rywalizację 4:2 z New York Rangers, która stawiła opór The Trio Grande (Bossy nie zdobył gola w rywalizacji)[49][50]. Złota era WyspiarzyPrzed rozpoczęciem sezonu 1979/1980 Bossy przedłużył z New York Islanders o dwa lata kontrakt o wartości 500 000 dolarów amerykańskich[51]. Pierwsza część sezonu 1979/1980 nie była udana dla drużyny Wyspiarzy (16 zwycięstw, 6 remisy, 17 porażek), na pewien trener Al Arbour przesunął Clarka Gilliesa na inną formację. Od 9 stycznia 1980 roku seria meczów drużyny Wyspiarzy była imponująca: 23 zwycięstwa, 2 remisy, 16 porażek, co dało 2. miejsce w Patrick Division oraz awans do fazy play-off, a Bossy ponownie wystąpił w Meczu Gwiazd NHL 1980 w drużynie Konferencji Campbella, która przegrała 6:3 z drużyną Konferencji Księcia Walii. Z drużyny Wyspiarzy w tym meczu wystąpił także Bryan Trottier oraz Al Arbour w roli trenera[52][53]. W fazie play-off, w wygranej rywalizacji 3:1 z Los Angeles Kings w rundzie eliminacyjnej fazy play-off Bossy w 2 meczach zdobył 2 punkty (1 gol, 1 asysta)[54]. Natomiast w ćwierćfinale w rywalizacji z Boston Bruins (4:1), z powodu kontuzji ręki nie wystąpił w trzech pierwszych meczach[55], jednak kiedy wrócił na taflę, zdobył w dwóch meczach 4 punkty (2 gole, 2 asysty)[56]. Natomiast w półfinale w rywalizacji z Buffalo Sabres (4:2) zdobył 6 punktów (3 gole, 3 asysty)[57], a drużyna Wyspiarzy po raz pierwszy awansowała do finału Pucharu Stanleya, w którym Bossy był najskuteczniejszym zawodnikiem, zdobywając 11 punktów (4 gole, 7 asyst), a New York Islanders 24 maja 1980 roku po wygranym 5:4 po dogrywce 6. meczu rywalizacji (decydującego gola w 7. minucie dogrywki zdobył Bobby Nystrom) i wygraniu rywalizacji 4:2 z Philadelphia Flyers, po raz pierwszy w swojej historii zdobyło Puchar Stanleya[58][59], a Bossy łącznie w fazie play-off zdobył 23 punkty (10 goli, 13 asyst), jako drugi najskuteczniejszy zawodnik klubu (pierwszy był Bryan Trottier, który zdobył 29 punktów – 12 goli, 17 asyst)[14]. 24 stycznia 1981 roku Mike Bossy i Charlie Simmer z Los Angeles Kings stali przed szansą bycia pierwszymi po Mauricie Richardzie po sezonie 1944/1945, którzy zdobyli 50 goli w 50 meczach[60]. Dotychczas w sezonie 1980/1981 Bossy zdobył 48 goli, natomiast Charlie Simmer zdobył 46 goli. W wygranym przez drużynę Królów meczu u siebie 6:4 z Boston Bruins Charlie Simmer zdobył hat tricka i miał na koncie 49 goli, natomiast Bossy w wygranym 7:4 meczu u siebie z Quebec Nordiques w ostatnich 5 minutach meczu zdobył dwa gole, w tym drugiego na 89 sekund przed końcem meczu, stając się tym samym drugim zawodnikiem w historii NHL, który zdobył 50 goli w 50 meczach[61], a Maurice Richard wysłał do Bossy’ego telegram z gratulacjami[62]. Fazę zasadniczą sezonu 1980/1981 zakończył z 68 golami (w tym 9 hat tricków[63]), a przez swoje pierwsze cztery sezony miał średnią 78 goli na mecz (rekord ligi NHL)[64]. Wystąpił także w Meczu Gwiazd NHL 1981 oraz został wybrany do pierwszej drużyny gwiazd NHL[65][66][43]. W pierwszej rundzie fazy play-off drużyna Wyspiarzy pewnie wygrała rywalizację z Toronto Maple Leafs 3:0, a Bossy wraz z Bryanem Trootierem z 10 punktami byli najskuteczniejszymi zawodnikami swojej drużyny w tej rywalizacji[67][68]. W ćwierćfinale drużyna Wyspiarzy wygrała rywalizację z Edmonton Oilers 4:2, a Bossy zdobył w niej 11 punktów (4 gole, 7 asyst)[69], po czym prowadził ex aequo z supergwiazdą drużyny Nafciarzy, Wayne'em Gretzkym (po 21 punktów)[70]. Natomiast w rywalizacji w półfinale z New York Rangers (4:0) Bossy zdobył 6 punktów (5 goli, 1 asysta)[71]. Tym samym drużyna Wyspiarzy po raz drugi z rzędu awansowała do finału Pucharu Stanleya, w którym wygrała rywalizację 4:1 z Minnesota North Stars, tym samym zdobywając trofeum po raz drugi z rzędu[72], a Bossy w fazie play-off zdobył 35 punktów (17 goli – 9 z powerplay, 18 asyst). Przed rozpoczęciem sezonu 1981/1982, w którym w fazie zasadniczej zdobył 147 punktów (64 gole, 83 asysty), przedłużył o 6 lat kontrakt z klubem[73][1]. Po czwarty wystąpił w Meczu Gwiazd NHL 1982, w którym zdobył 2 gole oraz został wybrany jego MVP, a drużyna Konferencji Księcia Walii, w której grał, wygrała 4:2 z drużyną Konferencji Campbella[74][75]. W fazie play-off, w półfinale Patrick Division drużyna Wyspiarzy wygrała rywalizację 3:2 z Pittsburgh Penguins, a Bossy zdobył w tej rywalizacji dwa gole, mimo ograniczonej mobilności, spowodowanej kontuzją kolana[76][77]. W finale Patrick Division przeciwnikiem drużyny Wyspiarzy był New York Rangers, na który Bossy w fazie zasadniczej miał patent, gdyż w 8 meczach z tym klubem zdobył 15 punktów (6 goli, 9 asyst)[78]. Drużyna Wyspiarzy wygrała tę rywalizację 4:2, a Bossy mimo kłopotów z kolanem zdobył 8 punktów (4 gole, 4 asysty)[79][80][81]. W finale Konferencji Księcia Walii w wygranej rywalizacji 4:0 z Quebec Nordiques Bossy zdobył 8 punktów (4 gole, 4 asysty)[82]. W finale Pucharze Stanleya New York Islanders po zdecydowanej wygranej rywalizacji 4:0 z Vancouver Canucks po raz trzeci z rzędu zdobył trofeum, a Bossy zdobył w rywalizacji zdobył 7 goli, wyrównując tym samym rekord Jeana Béliveau, co dało mu Conn Smythe Trophy oraz ponowny wybór do pierwszej drużyny gwiazd NHL[83][20][84][43]. W fazie zasadniczej sezonu 1982/1983 zdobył 118 punktów (60 goli – w tym 27 goli powerplay, dzięki czemu pobił kolejny rekord Jeana Béliveau[85][86], 58 asyst)[85]. Został także ponownie nagrodzony Lady Byng Memorial Trophy (tylko 20 minut na ławce kar), trzeci raz z rzędu wybrany do pierwszej drużyny gwiazd NHL oraz po raz piąty wystąpił w Meczu Gwiazd NHL 1983[87][43][88]. W fazie play-off z drużyną Wyspiarzy po raz drugi z rzędu awansowała do finału Pucharu Stanleya, w którym po wygraniu 17 maja 1983 roku w decydującego meczu wyjazdowego (4:2) zdobył w 12. minucie gola na 3:0 (Bossy został drugim w historii zawodnikiem w histoii ligi NHL, który zdobył gola w decydującym meczu finałowym: pierwszym był Jack Darragh, który zdobywał gole dla Ottawa Senators w sezonie 1919/1920 i 1920/1921[89][90]) i tym samym rywalizacji 4:0 z Edmonton Oilers, po raz czwarty z rzędu Puchar Stanleya[85]. Późniejsze lataW sezonie 1983/1984 Bossy zdobył 5 goli w pierwszych 3 meczach[91], jednak potem z powodu kontuzji biodra nie wystąpił w kolejnych 6 meczach[92]. Następnie miał passę 15 punktów, która zakończyła się podczas meczu wyjazdowego z Calgary Flames (2:6) 1 grudnia 1983 roku[93], potem 19 punktów, która zakończyła się podczas meczu wyjazdowego z Boston Bruins (2:0) 16 stycznia 1984 roku[94]. 14 stycznia 1984 roku w 52. minucie wygranego 4:2 meczu wyjazdowego z New York Rangers z asysty Butcha Goringa i Denisa Potvina zdobył swojego 400. gola w 506. meczu w lidze NHL[95][96]. W sezonie 1983/1984 miał wystąpić w swoim 6. Meczu Gwiazd NHL[97], jednak 24 stycznia 1984 roku w przegranym 4:0 meczu wyjazdowym z Detroit Red Wings w wyniku starcia z Dwightem Fosterem doznał kontuzji kolana, która wykluczyła go z tego meczu oraz 6 meczów New York Islanders i jego miejsce zastąpił Rick Middleton z New York Rangers[98][18]. Fazę zasadniczą zakończył z 51 golami (7. raz z rzędu z co najmniej 50 golami)[99]. Po raz czwarty z rzędu został wybrany do pierwszej drużyny gwiazd NHL oraz ponownie zdobył Lady Byng Memorial Trophy[1][43], który został wręczony Bossy’emu podczas ceremonii rozdania nagród ligi NHL przez kanadyjskiego kosmonautę Marca Garneau[100]. W fazie play-off zdobył 8 goli w trzech rywalizacjach: New York Rangers (3:2), Wahington Capitals (4:1) oraz Montreal Canadiens (4:2), tym utrzymując swój rekord 19 wygranych rywalizacji w fazie play-off z rzędu oraz awansując do 5 z rzędu finału Pucharu Stanleya[101], gdzie ich przeciwnikiem ponownie był Edmonton Oilers. W finale Bossy zaliczył jednie 3 asysty, natomiast drużyna Wyspiarzy przegrała rywalizację 4:1 i tym samym triumfatorem rozgrywek został po raz pierwszy w historii Edmonton Oilers[102][103]. Bossy dobrze rozpoczął sezon 1984/1985, zdobywając gole w 10 kolejnych meczach, a na początku listopada 1984 roku z 33 punktami prowadził w klasyfikacji najskuteczniejszych zawodników[104], a do grudnia 1984 roku zdobywał co najmniej 1 gola na mecz (25 goli w 23 meczach)[105]. W połowie sezonu 1984/1985 Bossy w 41 meczach zdobył 76 punktów (37 goli, 39 asyst), natomiast New York Islanders prowadził w tabeli zasadniczej[106]. Wkrótce jako jedyny jednogłośnie, po raz siódmy został wybrany do Meczu Gwiazd NHL 1985[107][108]. Bossy zakończył fazę zasadniczą z 58 golami (8. raz z rzędu z co najmniej 50 golami), co mu dało wyróżnienie do drugiej drużyny gwiazd NHL[43], natomiast New York Islanders po raz kolejny awansował do fazy play-off[109][1], w której zakończył swój udział w finale Patrick Division po przegranej rywalizacji 4:1 z Philadelphia Flyers. W sezonie 1985/1986 Bossy osiągnął wiele jubileuszy. 2 stycznia 1986 roku w wygranym 7:5 meczu u siebie z Boston Bruins zdobył dwa gole, tym samym zostając pierwszym zawodnikiem w historii ligi NHL, który osiągnął liczbę 500 goli[110]. 24 stycznia 1986 roku w 59. minucie wygranego 7:5 meczu u siebie z Washington Capitals wraz z Brentem Sutterem asystował przy decydującym golu Bryana Trottiera[111], dzięki czemu zdobył swój 1000 punkt w lidze NHL, dzięki czemu awansował na 10. miejsce w klasyfikacji wszech czasów[112], 12 marca 1986 roku w wygranym 8:4 meczu u siebie z Calgary Flames po zdobyciu czterech goli przekroczył liczbę 50 goli w sezonie 1985/1986, zaliczając tym samym dziewiąty z rzędu sezon w lidze NHL z co najmniej 50 golami[113], natomiast 6 kwietnia 1986 roku w ostatnim meczu fazy zasadniczej z New Jersey Devils, zakończył się zwycięstwem drużyny Wyspiarzy 9:7, po zdobyciu gola na 8:6 w 56. minucie, zakończył tę fazę z 61 golami[114][115], zaliczając tym samym piąty sezon w lidze NHL z co najmniej 60 golami[1]. 4 lutego 1986 roku wystąpił w Meczu Gwiazd NHL 1986, w którym asystował przy decydującym golu Bryana Trottiera w 3. minucie dogrywce, tym samym zapewniając swojej drużynie, Konferencji Księcia Walii zwycięstwa 4:3 nad drużyną Konferencji Campbella[116][117]. Drużyna Wyspiarzy ponownie awansowała do fazy play-off, gdzie już na półfinale Patrick Division zakończyła rozgrywki po przegranej rywalizacji 3:0 z Washington Capitals. 12 kwietnia 1986 roku w ostatnim meczu rywalizacji, przegranym 3:1, w 55. minucie Bossy zdobył gola, śrubując tym samym rekord zdobytych goli w fazie play-off w lidze NHL (83 gole)[118]. Bossy został także po raz piąty wybrany do pierwszej drużyny gwiazd NHL oraz po raz trzeci zdobył Lady Byng Memorial Trophy[119][43]. Po sezonie 1985/1986 nowym trenerem drużyny Wyspiarzy został Terry Simpson. Podczas obozu przygotowawczego do sezonu 1986/1987 Bossy zaczął odczuwać bóle pleców, po czym po dwóch meczach, w których nie zdobył gola, nakazano mu 10-dniowy odpoczynek[120]. Po czterech meczach, w których nie grał, wrócił na taflę w świetnej formie, zdobywając 21 punktów (12 goli, 9 asyst) w 12 meczach[121]. Do Bożego Narodzenia miał na koncie 22 gole, jednak z powodu bólu pleców nie grał w wielu meczach i nie był już w swojej dotychczasowej formie, przechodził zabiegi chiropraktyczne i rozważał wzięcie urlopu w lutym 1987 roku[122]. 6 stycznia 1987 roku grając na linii z Gregiem Gilbertem i Bryanem Trottierem w wygranym 5:3 meczu u siebie z Minnesota North Stars zdobył dwa gole[123], po czym z powodu nasilającego się bólu pleców musiał opuścić 7 meczów, a lekarze nie byli w stanie postawić diagnozy[124]. Uważano, że to efekt nadmiernie obciążonych pleców podczas jazdy na łyżwach w sposób odciążający prawe kolano, które było zoperowane w wyniku złamania rzepki, gdy był dzieckiem[125][18]. Bossy został wybrany do składu drużyny NHL w dwumeczu z reprezentacją ZSRR tzw. Rendez-vous '87, który zastąpił Mecz Gwiazd NHL, jednak wycofał się z powodu problemów z plecami[126][127]. Bossy nadal miał nadzieję na zaliczenie 10. sezonu z co najmniej 50 golami, co w wyniku 32 goli do końca lutego 1987 roku było to możliwe[128], jednak pod koniec marca 1987 roku stało się jasne, że tego nie osiągnie, gdyż problemy z plecami stawały się coraz poważniejsze[125][129]. 13 marca 1987 roku w wygranym 7:6 po dogrywce meczu u siebie z New Jersey Devils, w 53. minucie z asysty Pata Flatleya i Bryana Trottiera zdobył gola na 5:6 (38. gola i ostatniego gola w sezonie 1986/1987, był wraz z Patem LaFontainem najlepszym strzelcem drużyny Wyspiarzy)[130][131][132]. Awansował z klubem do fazy play-off, w której zakończył rywalizację w finale Patrick Division, po przegranej rywalizacji 4:3 z Philadelphia Flyers (30 kwietnia 1987 roku Bossy w szóstym, wygranym 4:2 wyjazdowym meczu rywalizacji, Bossy zdobył w 3. minucie gola, otwierającego wynik meczu na 1:0. Był to 85. i zarazem ostatni gol Bossy’ego w fazie play-off). Problemy zdrowotne i koniec karieryPo sezonie 1986/1987 Bossy planował wziąć udział w obozie treningowym w 1987 roku[133], jednak ból uniemożliwiał mu zginanie się w celu zawiązania własnych łyżew, w wyniku czego musiał przejść serię testów i prześwietleń pleców[134], po czym lekarze stwierdzili dwa uszkodzone dyski w dolnej części pleców i nie można ich naprawić chirurgicznie, w wyniku czego Bossy stracił cały sezon 1987/1988 na rzecz rekowalescencji[135], w trakcie której menedżer generalny New York Islanders, Bill Torrey zaproponował mu wymianę z Montreal Canadiens, by ten był bliżej domu, jednak Bossy tę propozycję odrzucił[136]. Latem 1988 właściciel i dyrektor generalny Los Angeles Kings: Bruce McNall i Rogie Vachon, po sprowadzeniu do swojego klubu Wayne’a Gretzky’ego zaproponowali Bossy’emu podpisanie kontraktu, jednak ten odrzucił ofertę twierdząc, że nie byłby w stanie spełnić ich oczekiwań, po czym w październiku 1988 roku oficjalnie ogłosił zakończenie kariery sportowej[137][138][139]. Kariera reprezentacyjnaMike Bossy w latach 1981–1984 wystąpił w reprezentacji Kanady na dwóch turniejach Canada Cup, w których rozegrał 15 meczów, w których zdobył 20 punktów (13 goli, 7 asyst) oraz spędził 4 minuty na ławce kar. W Canada Cup 1981 drużyna Team Canada dotarła do finału, w którym 13 września 1981 roku na Montreal Forum w Montrealu przegrała z naszpikowaną gwiazdami reprezentacją ZSRR 8:1, natomiast w Canada Cup 1984 triumfowała w turnieju po wygranej rywalizacji z reprezentacją Szwecji (5:2, 6:5)[1]. StatystykiPogrubioną czcionką oznaczono najlepszy wynik w lidze Klubowe
Reprezentacyjne
SukcesyZawodnicze
Indywidualne
Po zakończeniu karieryMike Bossy po zakończeniu kariery sportowej wrócił z rodziną do Laval w prowincji Quebec. Wkrótce wszedł w biznes ze swoim agentem Pierrem Lacroixem i dołączył do Titana, producenta kijów hokejowych, którego został wiceprezesem. Był również spikerem dla klubu ligi NHL Quebec Nordiques. Do 1992 roku, oprócz gry w golfa oraz wystąpień publicznych, był także reprezentantem firmy Karhu, byłej spółki macierzytej Titana oraz agencji ubezpieczonej CUMIS, w których zajmował stanowiska public relations[141]. 3 marca 1992 roku koszulka z numerem 22, w którym Bossy grał w New York Islanders, została zastrzeżona przez władze klubu[141][142][143]. W 1993 roku rozpoczął pracę w francuskojęzycznej stacji radiowej CKOI-FM w Montrealu, w którym pracował do 1996 roku: najpierw do 1994 roku pracował przy porannej audycji pn. „Y'e trop d'bonne heure”, następnie przeszedł do audycji sportowych, a także miał skłonność do komiksów[144]. Następnie do 1999 roku zajmował się public relations dla Humpty Dumpty, natomiast w 2003 roku został dyrektorem sprzedaży w jednej z firm w prowincji Quebec[145]. Został wraz z Cassim Campbellem oraz Bobbym Orrem ambasadorem programu pn. Hockey Canada Chevrolet Safe & Fun Hockey[146]. W 1998 roku został sklasyfikowany na 20. miejscu na liście 100 największych hokeistów według magazynu The Hockey News[147]. Później przypomniał sobie, że przez ponad półtorej dekady nie mógł znaleźć pracy w NHL, trzykrotnie starał się o pracę w Montrealu Canadiens. Kiedy w 2002 roku trenerem New York Rangers został były kolega z New York Islanders, Bryan Trottier, Bossy był pewien zatrudnienia w klubie, jednak nie dostał takiej szansy, gdyż Bryan Trottier po kilku miesiącach został zwolniony z klubu[145]. 13 października 2006 roku władze New York Islanders poinformowały o dołączeniu Bossy’ego do klubu, w którym współpracował z biurem głównym w zakresie rozwoju sponsorów i fanów[44]. We wrześniu 2014 roku dołączył do stacji MSG Networks jako analityk hokejowy[148], natomiast we wrześniu 2015 roku dołączył w roli komentatora do stacji TVA Sports, oficjalnego francuskojęzycznego nadawcy rozgrywek ligi NHL w Kanadzie. Pojawiał się w także nocnych programach stacji pt. Dave Morissette Live oraz TVA Sports at 5[149]. 27 stycznia 2017 roku został wybrany do listy 100 najlepszych hokeistów NHL[3][150]. Mike Bossy w kulturze popularnej
Życie prywatneMike Bossy poznał swoją przyszłą żonę, Lucie Creamer w 1971 roku, gdy pracowała w barze w przekąskami na lodowisku, w którym grał. Para pobrała się 23 lipca 1977 roku oraz miała dwie córki: Josiane i Tanyę oraz dwie wnuczki: Alexe i Gabrielle[142][17][14][15]. Choroba i śmierćMike Bossy 19 października 2021 roku poinformował o zdiagnozowaniu u niego raka płuc[155]. Zmarł 15 kwietnia 2022 roku w Rosemère[13][143][156][3][15][157][158]. Tydzień później, 22 kwietnia 2022 roku na tę samą chorobę zmarł inny utytułowany hokeista, Guy Lafleur (obaj pochodzili z prowincji Quebec oraz palili dużo papierosów w trakcie kariery sportowej)[159][160][161][162]. Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
