|
Mirscy herbu własnego Mirscy herbu własnego – polski ród szlachecki, pochodzenia litewskiego, pieczętujący się dwoma odmianami herbu Białynia, którego jedna z linii uzyskała tytuł książęcy i którego pochodzenie nie zostało dotychczas gruntownie zbadane[1]. Etymologia nazwiskaNajprawdopodobniej nazwisko Mirski jest nazwiskiem odmiejscowym i pochodzi od miejscowości Miory (obecnie na terytorium Białorusi). Zamek w Mirze był własnością zrusyfikowanej gałęzi rodu od 1895 do II wojny światowej. HistoriaWedług Józefa Wolffa w dokumentach źródłowych pojawili się Mirscy po raz pierwszy dopiero w drugiej połowie XVI w., w osobie Hrihorego Mirskiego (zm. ok. 1620 r.), najpierw podkomorzego brasławskiego, a następnie sędziego ziemskiego brasławskiego, przy czym ani on, ani jego potomkowie, o których częste wzmianki w Metryce Litewskiej, przez cały XVII w. nie występowali ani razu z tytułem kniaziów lub przydomkiem Światopełk, którego zaczęli używać dopiero w późniejszych czasach. Informacja o kniaziowskim pochodzeniu tego rodu po raz pierwszy pojawiła się w wydanym na początku XVIII w. rodowodzie Ogińskich, za którym powtórzona została w herbarzach Niesieckiego, Jabłonowskiego i innych. Sami zainteresowani utrzymywali, iż mają wspólne pochodzenie z książętami Czetwertyńskimi, faktycznie posługującymi się przydomkiem Światopełk[1]. Na zasadzie mylnej tradycji pochodzenia kniaziowskiego jedna z linii rodu, mocno zrusyfikowana od poł. XIX w., uzyskała w 1821 r. „bez przedstawienia dowodów” formalne zatwierdzenie przez deputację Senatu Królestwa Polskiego tytułu książęcego, potwierdzonego następnie w Rosji, w 1861 r. Wywodzący się z tej linii Mikołaj Światopełk-Mirski herbu Białynia nabył w 1895 zamek w Mirze od potomków księcia Dominika Radziwiłła i jego córki Stefanii, zamężnej za księciem zu Sayn-Wittgenstein-Berleburg. Znani członkowie rodu
Przypisy
|
