Mistrzostwa Europy w Piłce Ręcznej Mężczyzn 2020 – czternaste mistrzostwa Europy w piłce ręcznej mężczyzn, oficjalny międzynarodowy turniej piłki ręcznej o randze mistrzostw kontynentu organizowany przez EHF, mający na celu wyłonienie najlepszej męskiej reprezentacji narodowej w Europie. Odbywał się w dniach od 9 do 26 stycznia 2020 roku w Szwecji, Austrii i Norwegii. Mistrzostwa były wyjątkowe z dwóch względów – po raz pierwszy w historii impreza tej rangi została zorganizowana w trzech państwach i brały w niej udział dwadzieścia cztery zespoły. Automatyczny awans do mistrzostw uzyskały reprezentacje wszystkich trzech gospodarzy oraz Hiszpanie jako obrońcy tytułu, o pozostałe miejsca odbywały się natomiast dwuetapowe eliminacje. Turniej służył jako jedna z kwalifikacji do Letnich Igrzysk Olimpijskich 2020 oraz Mistrzostw Świata 2021.
Przy przyjęciu kandydatury przedstawiono ramowy program zawodów zaplanowanych na okres 10–26 stycznia 2020 roku[1], jednak w połowie września 2018 roku EHF wydłużyła czas przeprowadzenia mistrzostw – przyśpieszając o jeden dzień ich rozpoczęcie – po raz pierwszy planując też rozegranie meczów o medale nie w tym samym dniu[2][3]. W kwietniu 2018 roku uruchomiono oficjalną stronę zawodów[4] oraz przedstawiono ich slogan[5], oficjalna piosenka mistrzostw miała premierę podczas losowania grup[6], a oprócz mediów społecznościowych i serwisów strumieniowych używanych dotychczas przez EHF[7] po raz pierwszy angażowano też fanów w serwisie TikTok[8], a wszystkie te kanały zanotowały wzrosty oglądalności w porównaniu do poprzednich edycji[9]. Oficjalna aplikacja zawodów oferowała natomiast dostęp do dedykowanych treści, możliwość głosowania na drużynę gwiazd czy też typowania wyników spotkań[10]. Transmisje telewizyjne miały liczyć około stu sześćdziesięciu godzin i były dostępne za pośrednictwem 85 stacji, mecze były natomiast obsługiwane za pomocą jedenastu do piętnastu kamer w zależności od fazy turnieju[11]. Sprzedaż biletów rozpoczęła się pod koniec października 2018 roku[12] i już w pierwszej dobie sprzedano ich 25 000, a w ciągu tygodnia przekraczając poziom trzydziestu tysięcy[13]. Po fazie zasadniczej liczba widzów na trybunach przekroczyła 420 tysięcy pobijając tym samym rekord ustanowiony podczas ME 2016[14], na koniec turnieju osiągając liczbę nieco poniżej pięciuset tysięcy[15].
Na początku lipca 2019 roku opublikowano szczegółowy harmonogram rozgrywek. Dwadzieścia cztery uczestniczące reprezentacje zostały podzielone na sześć czterozespołowych grup rywalizujących systemem kołowym, a po dwa najlepsze z każdej z grup awansowały do fazy zasadniczej. W niej, zachowując punkty z pierwszej fazy, walczyły w dwóch sześciozespołowych grupach o dwa czołowe miejsca premiowane awansem do półfinałów, zespoły z miejsc trzecich zmierzyły się zaś w meczu o piąte miejsce[16][17][18][19].
Sensacją mistrzostw było odpadnięcie w fazie wstępnej aktualnych mistrzów świata i olimpijskich – Duńczyków[20]. Tytuł mistrzowski obronili Hiszpanie po zwycięstwie nad Chorwatami[21][22], brąz – będący pierwszym medalem w europejskim czempionacie – przypadł zaś Norwegom[23]. Po zakończonym turnieju EHF opublikowała statystyki indywidualne[24][25] i drużynowe[26][27].
Wybór organizatora
W czerwcu 2013 roku EHF ustaliła ramy czasowe wyboru organizatora[28]. Wstępne zainteresowanie organizacją mistrzostw w wyznaczonym terminie 4 września 2013 roku wyraziły trzy kraje: Austria, Norwegia i Szwecja. Ostateczny termin składania oficjalnych aplikacji upływał 10 grudnia 2013 roku, zaś decyzja miała zostać podjęta na Kongresie EHF w Dublinie we wrześniu 2014 roku[29]. W wyznaczonym przez EHF terminie kraje te potwierdziły swe kandydatury, w ciągu miesiąca miały one zostać wstępnie rozpatrzone przez zarząd tej organizacji[30]. Do ostatniego etapu przeszła wspólna kandydatura tych trzech państw – po raz pierwszy o organizację mistrzostw ubiegały się łącznie trzy kraje, aplikacja zawierała również propozycję zwiększenia obsady do dwudziestu czterech zespołów[31][32][33]. Została ona przyjęta, ogłoszono jednocześnie, iż w turnieju wystartują 24 zespoły[34][35] (dwa lata wcześniej niż początkowo planowano[36][37]).
Obiekty
W dokumentach aplikacyjnych kandydaci wskazali sześć hal, które potwierdzone zostały przy przyznawaniu im organizacji zawodów. Pierwsza faza grupowa została rozegrana we wszystkich trzech krajach, faza zasadnicza w Austrii i Szwecji, zaś finały w Sztokholmie[33][38].
Jeszcze w trakcie trwania eliminacji organizatorzy ogłosili procedurę losowania grup turnieju głównego, zastrzegając sobie prawo do rozstawienia po jednej drużynie w każdej z grup[40][41]. Losowanie grup zostało zaplanowane na 28 czerwca 2019 roku w Erste Bank Campus w Wiedniu, a przed nim drużyny zostały podzielone na cztery koszyki na podstawie wyników osiągniętych podczas Mistrzostw Europy 2018 i eliminacji do ME 2020[42][43][44].
W połowie czerwca 2019 roku ustalono, że z uwagi na rozszerzenie mistrzostw zwiększona zostanie także liczba par sędziowskich do osiemnastu w fazie wstępnej; część z nich opuści po niej turniej, a na ich miejsce zostaną przydzielone inne, choć w mniejszej liczbie[48]. Dwa miesiące później EHF opublikowała listę dwudziestu trzech par arbitrów, z czego siódemka sędziować będzie w całym turnieju, jedenaście tylko spotkania fazy wstępnej, po czym na resztę zawodów zastąpiona zostanie piątką nowych par[49]. Pod koniec grudnia 2019 roku serbski duet sędziowski Nenad Nikolić–Dušan Stojković został zastąpiony przez Łotyszy Zigmārsa Sondorsa i Renārsa Līcisa z powodu kontuzji Nikolicia[50].
